Alþýðublaðið - 22.03.1921, Blaðsíða 4

4
alþyðublaðið
Agætt Piaio,
Aiglfsioi n taiggjali
dálítið brúkað, til sölu.
f IjóSJsnhSsiS.
gljábrendir og nikkel-
húðarir í
Það hefír orðið að samkotnulagi, að samuingur milli verkmanna-
félagsins „Dagsbrún" og Féiags atvinnurekenda í Reykjavík, dags,
25. okt. 1919. um kaupgjald verkamanna, skuli tekinn upp að nýju
óbreyttur, og gilda frá 1. aprfi n. k. til 1. aprfl 1922,
Jafnframt hefir það orðið að samkomulagi, að kaup verkamanna
skuli vera Kr. 1.20 um klukkustuud frá kl 6 árdegis til kl 6 sfðdegis
virka daga, frá og með þessum degi að telja, Og þar til kaupið verður
ákveðið cákvæmar eftir samningnum, að fengnum skýrslum Hagstof-
unnar um vöruverð í aprfl.
fteykjavfk, 21. marz 1921.
Fálkanum.
Útgepðarmaðuif óskast til
KefUvkur, þarf að kunna að fl tja
og salta fisk. — Upplýsingar á
Bergþórugötu 45 B kl 7—9 e. m.
F. h. verkmannafélagsins .Dagsbrún*:
Pétur G. Guðmundsson,
Kjartan ÓlafBson.
F. h. Fékgs atvinnurekenda f Rey><javík:
Pórður Bjarnason,
Kjartan Thors.
Togaramanns stígvél
til sölu með góðu verði á afgr.
Aiþýðublaðsins.
Ritstjóri og ábyrgðarmaSur: Ólafur Friðriksson.
Prentsmiöjan öutenberg.
Jack London: Æfintýri.
Að eins einn kom inn. Þeir þektu lögin á Beianda,
þau lög, sem eru í gildu & bújörðum allra hvítra
manna á Salomonseyjum, og sem svertingjarnir hafa
orðið að læra nauðugir viljugir.
Sheldon sá, að maður sá, sem kom eftir stfgnum
heim að húsinu var Sílí, höfðinginn f Balesunaþorpinu
Viilimaðurinn tór ekki upp tröppurnar, heldur nam
staðar neðan við þær og talaði til hvlta mannsins. Sfll
var gáfaðri en aðrir af kynflokki hans, en gáfur hans
sýndu Ijóslega á hve lágu stigi flokkurinn var. Augun
voru lítil og skamt bil á milli þeirra; ur þeim skein
grimd og lævísi. Hann hafði ekki annað á skrokknum
en skothylkjabelti og slitur úr beisli. Útskorið skelja-
djásn, sem hékk í miðsnesi hans og var honum til
baga þegar hann talaði, var aðeins til skrauts, en götin
eyrunum notaði hann í stað vasa, í þeim geymdi
hann pfpu og tóbak. Brotnar tennurnar voru svartar af
Betel-hnotáti, sem hafði það í för með sér að hann
'nrækti í sífellu.
Meðan hann talaði og hlustaði á andsvörin, grettist
hann allur 1 framan eins og api. Þegar hann sagði "já,“
lagði hann aftur augun og teygði fram hökuna. Hann
var barnalega íbygginn í máli, þegar tekið var tillit til
þess, hve auðmýkandi staða hans var neðan við tröpp-
urnar. Hann og hermenn hans voru drottnarar í Bale-
sunaþorpi. En hvfti maðurinn, sem engann hermann
haíði, var drottnari á Beranda — og einhverju sinni,
þegar tækifæri gafst, hafði hann aleinn líka gerst drotfn-
ari Balesunaþorps. En það var nú atvik, sem Sílí gast
ékki að, að hugsa um. Það var þá, sem hann kyntist
skapgerð hvíta kynbálksins, og tók að fyrirlíta hann.
Hann hafði gert sig sekan 1 því, að leyna þremur flótta-
mönnum frá Beranda. Þeir höfðu gefið honum alt sem
þeir áttu, í laun fyrir gestrisni hans og loforð um, að
hann hjálpaði þeim til að komast yfir til Malaita. Hann
var farið að dreyma um hagsæla framtíð, þegar þorp
hans yrði einskonar millistöð mllli Beranda og Malaita.
Hann vissi þvi miður ekki hvernig hvítir menn yfir-
leitt litu á slíkt, en hvfti maðurinn á Beranda kendi
honum það, þegar hann heimsótti hann snemma morg-
uns í strákofanum. Honum þótti fyrst gaman að heim-
sókninni. Hann þóttist svo öruggur í þorpinu sínu. En
á næsta augnabliki, áður en hanu hafði tíma til þess
að gefa nokkurt hljóð frá sér, gaf hvíti maðurinn hon-
um slíkt roknahögg á nasirnar með handjárnum, að
neyðarópið sat fast 1 koki hans. Um leið skall kreftur
hnefi þess hvíta á kjálka hans, rétt framan við eyrað,
svo hánn vissi ekki lengur hvað skeði unz hann rakn-
aði úr rotinu bundinn á höndum og fótum, á leiðinni
til Beranda. Á Beranda var ekki farið neitt sérlega
höfðinglega með hann, þar voru sett járn um fætur
hans og hendur og hann festur með hlekkjum. Þegar
þegnar hans höfðu sent flótttamennina heim aítur, var
hann loks látinn laus. En áður en hann slapp dæmdi
hinn óttlegi hvíti maður þegna hans til þess að greiða
sér tíu þúsund kokoshnetur. Síðan hafði hann aldrei
skotið skjólshúsi yfir flóttamann til Malaita. Hann kaus
heldur ao gera sér það að atvinu að veiða þá. Það
var hættuminna. Auk þess borgaði hvíti maðurinn hon-
um dálítinn tóbakskassa fyrir hvert höfuð. En, ef hann
sæi sér nokkumtíman færi að komast óvörum að hvíta
minninum, ef hann kæmist að honum veikum eða
stæði að baki honum þegar hann hryti um fúna trjá-
rót — þá skyldi hann eignast höfuð, sem mundí fást
hátt verð fyrir á Malaita.
Sheldon var ánægður með það, sem Sílí sagðt hon-
um. Sá síðasti, af þeim sjö er seinast flýðu, hafði
náðst, og hann var nú meðal manna hans úti fyrir
inngangnum. Hann var nú sóttur; andlit hans var
stórskorið og þrjóskulegt, hendurnar voru bundnar með
kokostágum; storkið blóð var enn þá á skrokki haos
eítir bardagann við þá, sem handtóku hann.
„Eg sé að þú ert bezti náungi, Sílí,“ sagði Sheídoa,
meðan höfðinginn kyngdi hálfum bolla af brennivíni.
„Þú hefir handtekið þennan náunga, sem er vinnumað-
ur minn, mjög fljótt. Þessi maður er mjög sterkur, Eg