Kirkjublaðið - 01.07.1896, Blaðsíða 2

ii i
Gef að þjóðin þroska nái,
þin og kirkja sigur fái.
Beggja systra vinur vertu,
vinur mannkyns, Jesú minn.
Gestur þeirra sjálfur sjertu,
sífellt kær og velkominn.
Þú, sem varst oss vörn tii þessa,
vora þjóð og kirkju blessa.
V. B.
Um fríkirkju og frelsi kirkjunnar hjer á landi.
Þótt ýmislegt bafi ritað verið og rætt um fríkirkju
hjer á iandi, er enn eigi útrætt um hana. Að því er mjer
er kunnugt á frikirkjuhugmyndin fremur fáa formælend-
ur. Þó llkar ýmsum eigi ásigkomulag kirkju vorrar;
þeim þykir kirkjan eigi nægilega frjáls, og halda að hún
verði frjáisari, og þá jatnframt lífmeiri, ef hún væri að-
skilin frá ríkinu, frá hinu veraldlega valdi. Eg leyfl
mjer að biðja um rúm í hinu liáttvirta »Kirkjublaði«
handa nokkrum orðum um frelsi kirkjunnar hjer á
landi.
Það væri sannarlega rnjög svo undarlegt, ef menn
befðu rökstuddar ástæður til að kvarta um trúarófrelsi
hjer á landi, fyrst að »hin evangeliska lúterska kirkja®
er hjer eður »skal vera þjóðkirkja«. Vissulega er ómaks-
ins vert að rannsaka hvort ástæður umkvartenda trúar-
ófrelsisins sje á rökum byggðar eður eigi. Nú getur trúar-
ófrelsið, sem kunnugt er, komið úr tveim áttum: 1., frá
veraldlega valdinu utan kirkjunnar, og 2 , frá kirkjunni
sjálfri og stjórn hennar. Látum oss fyrst athuga fyrra
atriðið, svo hið siðara.
1. Hjer koma einkum til greina 45.-47. gr. í stjórn-
arskránni, þvi að á þessum greinum byggjast öll afskipti
veraldlega valdsins, svo löggjafarvaldsins sem framkvæmd-
arvaldsins, af trúarmálum vorum.
45. greinin mælir svo fyrir að »hið opinbera* (þ. e,