Kirkjublaðið - 01.07.1896, Blaðsíða 3

118
landsstjórnín í víðtækari merkingu) skuli styðja þjóðkírkj-
una og vernda. Hiuar greinarnar hljóða þanni'g:
»46. gr. Landsmenn eiga rjett á að stofna fjelög til
að þjóna Gtuði með þeim hætti, sem bezt á við sannfær-
ingu hvers eins, þó má ekki kenna eða fremjaneitt, sem
er gagnstætt góðu siðferði og allsherjarreglu.
47. gr. Enginn má neins í missa af borgaralegum
og þjóðlegum rjettindum fyrir sakir trúarbragða sinna,
nje heldur má nokkur fyrir þá sök skorast undan al-
mennri fjelagsskyldu«.
Hjer er þá með skýrum og skýlausum orðum geflð
fullt trúbragðafrelsi. Engin bönd eru á menn lögð, því
jeg treysti því fyllilega, að enginn kalli trúarfjötur þetta
ákvæði 46. gr.: »þó má ekki kenna eða fremja neitt,
sem er gagnstætt góðu siðferði og allsherjarreglu«. Nei,
þetta eru eingöngu þau siðgæðistakmörk, er enginn má
að ósekju yfir stíga, enginn siðaður heiðingi, hvað þá
nokkur kristinn maður, Mjer vitanlega heflr hin verald-
lega landsstjórn aldrei síðan stjórnarskráin var oss gefln
vikið liársbreidd frá þessurn fyrirmælum hennar um trúar-
frelsið. Trúarófrelsið stafar því eigi frá veraldlega vald-
inu.
2. »Trúarófrelsið býr i kirkjunni og er rikjandi hjá
kirkjustjórninni. Prestarnir eru einlægt að troða í unga
og gamla sömu trúarklausunum og kreddunum, í presta-
skólanum er einlægt kennt hið sama og sama. Ef ein-
hversstaðar bólar á einhverjum trúfrelsisneista, hleypur
kirkjustjórnin óðara til með vígt vatn til að slökkva bálið«.
Þannig komast umkvartendur ófrelsisins að orði, en leit-
ast eigi við að rökstyðja mál sitt.
Það er nú hverju orði sannara að kirkjustjórnin,
prestaskólakennarnir og kennimennirnir eru fast bundnir
við heilaga ritningu, þvf eptir lúterskri trúarkenningu er
»heilög ritning ein dómari, regla og mælikvarði, er eptir
skal prófa og dæma alla trúarlærdóma«. En má eg
spyrja: Er þetta nokkuð sjerstakt og einkennilegt fyrir
kennilýðinn ? Er eigi lögfræðingurinn og dómarinn bund-
inn við landslögin, sagnfræðingurinn við söguna, stærð-
fræðingurinn við stærðirnar? í einu orði, er eigi sjerhver