Kirkjublaðið - 01.07.1896, Blaðsíða 8
120
fræðingu í trúar- og siðalærdómí kirkjunnar. Svo höfum
vjer trúarbragðakennslu í sumum skólunum, prestaskóla
handa prestaefnum og háskóla-guðfræðismenntun i viðlög-
um. Svo eru trúarbrögðin iðulega brýnd fyrir mönnum
af prjedikunarstólum og í öðrum andlegutn ræðum prest-
anna. Enn fremur höfum vjer mikinn fjölda af guðræki-
legum bókum. Fyrir utan heilaga ritningu sjálfa, sem
liklega er til á flestum heimilum, eða að rninnsta kosti
nýja testamentið, eru víðast til postillur og htigvekjur,
sálmabækur og bænakver o. fl.; og svo eru til nokkur
kirkjuleg tímarit, til árjettingar. Og þó segja menn, að
ekkert kirkjulegt lif sje í landinu. En óliklegt er, að
ekkert lifsmark sje þó með neinu af þessu. Þnð væri
mikla fyrirmununin, ef þetta væri allt stoindautt.
Það má nú búast við, að menn svari: »Vera kann,
að þetta sje ekki steindautt i orðsins fyllsta skilningi, on
það er býsna dauft lífsmark með því mörgu hverju.
Söfnuðirnir eru víða hugsunarlitlir, kirkjurnar sumar
vandraða hjallar, prestarnir svo og svo, og kosningar
þeirra lánast misjafnlega. Messurnar eru víða strjálar og
altarisgöngurnar því fremur. 0g hvað stjórn safnaðar-
málanna snertir, þá tekur ekki betravið. Hvaða lif er i
þessum svo nefndu safnaðafundum ? hvað gjöra sóknar-
nefndirnar? Hverju áorka hjeraðsfundirnir? og er syno-
dus nema nafnið? Og hvað uppfræðinguna snertir, ætli
börnin týni ekki æði fljótt kverinu sínu, eða fari bráðum
eptir að þau eru fermd að þykjast upp yfir það hafin?
eða sýnist ekki æði mikið vera af hálfheiðnum unglings-
mönnum? Ætli menn fái ekki einhverntíma nóg af sum-
um þessum gömlu guðræknisbókum, sem menn hafa heyrt
í mörg ár? Og hvernig gengur, þegar kirkjuleg rit eru
höfð á boðstólum ? eða hvernig gengur ekki með kaupin
á þessum fáu og ódýru kirkjulegu tímaritura vorum? Og
mætti þó fleira nefna, sem allt ber vott um, að hið kirkju-
lega lif sje æði dauft, — »dautt« er ef til vill of sterkt
orð«.
Það er nú allt ofmikið satt i mörgu af þessu, og
sízt vildi jeg verða til þess, að verja kirkjulegan dauða
eða doða. En mig uggir, að hjer búi þó nokkuð annnað