Kirkjublaðið - 01.10.1896, Blaðsíða 9

185
annað meðan stjórn og fast fyrirkomulag varir. Það sem
er að lasta í kirkjunni er ekki margbreytnin, — því meiri
margbreytni, því meira fjör, — það er skortur umburð-
arlyndisins, skortur samhuga og viðurkenningar. — Slik-
um stofnunum er öðruvísi farið en oss einstaklingum.
Fyrir oss gildir eitt æfinnar vor, sem »fer og aldrei kem-
ur«. En slíkar stofnanir kasta lengi ellibelg og öðlast
aptur æsku og þroska. Sá sem fellir fyrir örlög fram
slíkar eikur, þótt honum gangi góð meining til, hann er
lielgiræningi og vinnur ómetanlegt tjón.
Nýjar þjóðstofnanir verður æ torveldara að skapa,
eptir því sem mannfjelagið fyllist meir af sjálfræði (indi-
vídúalismi) og sundurgerð«.
í landskjálftanum.
Nú leikur hjer landið á þræði,
og lífsháski skelfir með æði,
og híbýli mannanna hrynja;
af hræðslu og angist þeir stynja.
Því undirheimsöflin sjer þrengja
sem ætli þau jörðina að sprengja:
af öllu sem við bar á öldum
vjer ekkert jafn-voðalegt höldum.
En hvað er þá einkum að hræðast ?
og hvað má þar af verða skæðast?
Ei skæðara’ en bani vor bráður. —
Og bani var skaptur oss áður.
Það varðar að viðbúnir þreyjum,
•vjer vitum ei nær að vjer deyjum;
en hvernig það ber oss til handa
á hjer um bil sama má standa
Þó landskjálfti láðinu steypi
og lifandi jörðin oss gleypi,
sem Guðs vilja gjörum því taka;
þá getur ei anda vorn saka.