Kirkjublaðið - 24.12.1896, Blaðsíða 9

229
Jeg bað til Giuðs svo heitt sem jeg gat, það segi jeg
satt, að hann greiddi úr fyrir okkur og hjálpaði mjer til
að koma barninu heim óskemmdu. Og vitið þið hvað ?
Allt í einu ljómaði birta Drottins kringum okkur. Já,
birta Drottins, Ijómandi birta leiptraði um okkur og um-
hverfis okkur. Jeg get ekki neitað þvi, að mjer brá við
í fyrstu, og varð enda hræddur. Jeg leit upp og í kring-
um mig ; alstaðar ljómaði sama leiptrandi birta. Sigga
varð dauðhrædd, ög tók yfir um mig í dauðans ofboði,
og grúfði sig ínn í mig. Eptir lítinn tíma sló birtunni af
okkur, og var sem hún fleygðist áfram frá okkur. En
hvað var það, sem jeg sá skyggja í rjett hjá okkur? Já,
það var Fuglaklettur; við stóðum rjett undir honum; jeg
þekkti mig þegar í'stað og öll villa var horfin.
í íögnuðí hjartans lofaði jeg Guð fyrir hjálpina, því
að jeg skoðaði þessa ljómandi fegurð, sem nú var aptur
að hverfa, sem yfirnáttúrlega, bimneska birtu, og það var
hún líka, að nokkru leyti. En svo stóð á henni, að svo-
lítið hafði rofað til á norðurlopti; hafði þar myndast eins
og gluggi milli skýja og niður um þann glugga steyptust
hin fegurstu og björtustu norðurljós, sem jeg nokkurn
tima hefi sjeð; ljeku þau um okkur og blett þann, er við
stóðum á og fáa faðma umhverfis okkur.
Jeg var glaðari en jeg get frá sagt af því, aö vera
nú orðinn óvilltur, en Sigga var utan við sig af hræðslu,
þreytu og kulda. Jeg færði hana úr úlpunni sinni, sem
var snjóug og gödduð, fór úr milliskyrtunni minni og
færði hana í, þvi nóg var mjer heitt.
»En hvað var það, sem jeg sá undir klettinum fáa
faðma frá okkur, meðan birtan Ijómaði og leiptraði um
klettinn? Við gengum þangað. Hvað haldið þið, að það
hafi verið?«
»Það vnr«, sagði Sigga, sem nú fjekk ekki lengur
orða bundizt, »það var hún Skjóna okkar með ljómandi
falllegu folaldi. Við hugsum að það sje jarpt eða brúnt«.
»Já, það var hún Skjóna«, hjelt Þórður áfram. Hún
hefir haldið niður af heiðunum, þegar þar var orðið hag-
laust, og nú stóð hún i skjóli undir klettinum. Folaldið