Kirkjublaðið - 24.12.1896, Blaðsíða 10
230
er fallegt, en það var svo sprækt, að við gátum ekki
náð því.
Jeg hafði snæri í vasanum, náði Skjónu og hnýtti
upp í hana, ljet úlpuna hennar Siggu á bakið á henni,
og setti Siggu á bak. Teymdi jeg síðan undir henni heim,
og gekk okkur vel úr því.
Við erurn búin að láta hana og folaldið inn í nauta-
fjósið, og jeg tók annan lambalaupinn og gaf þeim«.
»Guð launi þjer fyrir þetta allt», sagði Margrjet,
»það er eins og vant er, dyggðin og trúmennskan hjá
þjer, Þórður minn«.
Það er bezt að þú eigir folaldið hennar Skjónu fyrir
burðinn á Siggu, ef það lifir«, sagði Bjarni, »og úr sulti
skal það ekki farast í vetur«.
Margrjet stóð upp. »Jeg ætla að setja upp ketilinn
aptur. Við skulum fá okkur kaffi aptur á vökunni í
kveld. Jeg held að þú eigir það skilið, Þórður minn, og
þið Sigga eptir allan hrakninginn í kveld. En á meðan
hitnar á katlinum, skal jeg segja söguna, sem jeg lofaði
ykkur áðan, börnlitlu«.
Þegar Margrjet kom inn aptur settust öll börnin nið-
ur til að hlýða á söguna. Margrjet tók svo til orða.
»Eins og þið vitið er aðfangadagskveld á ári hverju
og svo var og fyrir 10 árum síðan. Því kveldi mun jeg
ekki gleyma á meðan jeg lifi. Þá varst þú fæddur fyrir
4 dögum Stebbi minn, Sigga var nýkomin á 4. árið og
Nonni var á 2. árinu. Jeg lá þá i rúminu og barnið í
vöggu fyrir framan rúmið mitt. Þú varst óskírður Stebbi
minn. Það hafði ekki verið tækifæri til þess, því um
annað var að bugsa. En opt datt mjer þá í hug: en ef
blessað litla barnið skyldi nú deyja áður en það hlýtur
skírn, og jeg verð að játa, að mjer fanst ekki eins mikið
um það þá eins og annað, sem stóð mjer mest fyrir
brjósti. Og jeg bað, svo heitt sem jeg gat, til hans, sem
þessa nótt fæddist, sem fátækt og umkoraulítið barn, að
greiða úr fyrir okkur. — Þá lást þú, Sigga raín, fyrir
dauðanum, fyrir manna sjónum í andarslitrunum. Ekki
var hugsandi til að sækja lækni, þótt okkur að vísu
aptur og aptur kæmi það til hugar. Leiðin var löng en