Kirkjublaðið - 24.12.1896, Blaðsíða 11

færð ill, svo að ekki var að hugsa til, að vera skemur í
burtu en 3 daga, og mikil likindi til, að læknirinn hefði
ekki fengizt til að koma, bæði af því, að hann hefði ekki
viljað fara að heiman frá sjer langan veg í vondri færð,
heldur kosið að sitja heima um jólin, og svo mundi hann
hafa hugsað, að hann gæti ekki mikið þjálpað, úr því
svo var af þjer dregið.
Já, jeg segi það satt, að jeg bjóst við, að þú mundir
slokkna út af á hverri stundu, já, á hverju augnabliki.
Hálsbólgan var orðin svo mikil, að við vorum eða hann
pabbi þinn var hættur að geta dreypt á þig; hvað fáa
vatnsdropa, sem hann ljet renna upp í munninn á þjer,
þá runnu þeir annaðhvort úr munninum aptur eða út um
nefið, og 2 dagar voru síðan, að þú gazt látið skilja þig.
Og jeg gat ekki komið til litla barnsins míns, sem allt
af var að kalla á mig og biðja mig að koma á meðan
það gat nokkru orði upp komið.
Jeg man það alveg eins og jeg sjái það núna fyrir
augunum á mjer. Það var á aðfangadagskveldið í rökkr-
inu. Iiann pabbi þinn sat á rúminu hjá þjer. Við vor-
um ekki búin að kveykja, þó að dimmt væri orðið. Við
höfðum einhvernveginn ekkí rænu á því. Það lá svo illa
á okkur. Svo hjelt hann pabbi þinn í hendina á þjer,
og vildi því ekki hreifa sig, en enginn var inni nema
við 2 og þið börnin 3, þú sofandi, Nonni minn.
Allt í einu bregður fyrir skæru Ijósi, svo að albjart
varð í baðstofunni. Brá okkur mjög við, en þú Sigga
litla heíir vist orðið dauðhrædd, því þú tókst á lopt í
rúminu og fleygðir þjer í fangið á pabba þínum. En við
þá snöggu hreifingu hafði sprungið afarstórt kýli í kverk-
unum á þjer. Við heyrðum ein° og uppkast. Jeg hafði
mátt í mjer til að kveykja á kerti, sem var á borðinu
hjá mjer. Og að sjá gólfið og hann pabba þinn; hann
var allur útataður af blóðvilsu og stór pollur á gólfinu.
En það var lika eins og við manninn mælt; eptir
2—3 minútur gaztu farið að tala. »Mamma, mjer er
batnað«, sagðir þú, já, þú hafðir meira að segja bráðum
lyst á að nærast eitthvað svolitið. Pabbi þinn bar þig í
rúmið til mín, og þú, sem við töldum vist, að yrðir skilin