Kirkjublaðið - 24.12.1896, Blaðsíða 16
236
ætti að verða oss til sóma, eigi síður en þegar minms-
varði Lúters var reistur í Worms, þó að vjer nú eigi
eigum slíka skörunga sem sjera Halldór á Hofi, sem þá
gaf' og safnaði langmest allra.
Faðir Melanktons var vopnasmiður, þjóðhagi- mesti,
og hafa menn sagt það um hinn fræga son hans að hann
hafi verið vopnasmiður siðbótarinnar. Hann var engin
hetja í stríðinu sem Lúter, en hann var lærðari og fim-
ari með pennanum. Um 1530 er siðbótin festist í skráð-
um játningum var Melankton höfuðpersónan. Þeir bættu
hvor annan upp og ekkert gat þá skilið, þótt eitthvað
bæri á milli á stundum.
Arin sem Melankton átti ólifað eptir dauða Lúters
(1546—1560) voru honum að mörgu erfið og mæðusöm.
Hann komst svo að orði í minningarræðu yfir vini sin-
um, að nú væru siðbótarmennirnir sem munaðarleysingj-
ar. Melankton var auðvitað heldur eigi fær um að vera
foringi í stríði, hann var ofmildur og ofhógvær til þess.
Umburðarlyndi hans í trúarefnum var ásteytingarsteinn
guðfræðinganna. Móðir hans dó árið 1529 i katólskum
sið, og hafði Melankton alls eigi reynt að telja henni
trúhvarf, heldur sagt henni, að hún skyldi trúa og biðja
eins og hún hef'ði lært frá barnæsku.
Það er ómögulegt að kynnast Melankton án þess að
elska hann, úr öllu hans lífi skin svo innileg fölskvalaus
guðrækni og ástúðleg kærleiksmildi. Eptir dauða hans
fannst miði á borðinu, þar sem hann hafði skrifað á ein-
tal sálar sirmar við Guð, hversvegna hann óttaðist eigi
dauðann. Öðru megin stóð: »Þú víkur burt frá syndun-
ura ogleysist frá áhyggjunum og æði guðfræðinganna«.
Hinu megin: »Þú kemur i ljósið, þú munt sjá Guð, þú
munt skoða Guðs son, þú munt iæra hina dásamlegu
leyndardoma, sem þú gazt eigi skilið í þessu lífi«. I
banalegunni fjet hann stöðugt lesa sjer uppáhaldsstaði
sína í heilagri ritningu. Seinustu augnablikin sem hann
var með ráði hafði hann yfir orðin: »Hann kom til sinna
og hans eigin meðtóku hann ekki. En svo mörgum sem
hann meðtóku, gaf hann kost á að verða Guðs börn,
þeim sem trúa á hans nafn« (Jóh. 1, 11—12). Tengda-
sonur hans Peucer læknir spurði hann, hvort það væri
ekkert sem hann vildi. »Ekkert nema himininn«, var
svarið, og það mælti hann síðast orða. Hann andaðist
19. apríl 1560.
EXTSTJÓRI: ÞÓREALLUR BJARNARSON.
Prentaft í ísafoldarprentsmiðju Reykjavik 1896.