Kirkjublaðið - 01.05.1897, Blaðsíða 13

77
Það eru margar villigötur í lögskýringum, en samt
sem áður virðist mjer, að »svo hátt settur embættismað-
ur« sem forstöðumaður prestaskólans, hafi tekið nokkuð
djúpt 1 árinni um leiðbeiningu mína, sem er alveg sam-
kvæm skýringum eigi að eins hinna beztu lögfræðinga í
Danmörku, heldur og hins æðsta kirkjulega yfirvalds
þar.
Jeg hef eigi viljað fara fram á, að tekin yrði í
»Kirkjublaðið« ritgjörð, þar sem skýrt væri, á hverju
það byggist, að þessi skilningur á lögunum sje rjettur.
En hvað sem líður skilningi einstakra manna á hjóna-
bandstilskipuninni, þá virðist eigi eðlilegt, að yflrvöid
beiti henni strangara hjer á voru strjálbyggða landi, held-
ur en gjört er í [Damnörku, þar sem æðsta úrskurðar-
vald í þessu efni er hjá ráðgjafa í Danmörku, og æðsta
dómsvald er hjá hæstarjetti, sem einnig er í Danmörku.
Akureyri 2. apríl 1897.
Pdll Breim.
Svar 1 næsta blaði.
R.
Orsakirnar til hnignandi altarisgöngu.
Fremur fátt hefir Kbl. enn borizt um það efni, og
skal að sinni að eins greint það sem 2 leikmenu hafa
látið uppi við ritstjórann, annar norðlenzkur, hinn
sunnlenzkur. Ummæli þessara manna eru hjer tilfærð
óbreytt, þó að þau sjeu allberorð.
Þingeyingurinn skrifar:
«Ástæðan til hnignandi altarisgöngu er auðfundin. Alt-
arisgöngur falla úr gildi fyrir þá sök, að neytendur
kvöldmáltíðarinnar hafa misst trúna á nauðsyn og gildi
hennar fyrir sáluhjálpina.
En orsakirnar til þess, að alþýðan hefir misst þessa
trú, er meðfram sú, að hún hefir sjeð útundan sjer, að
sjálfir veitendur sakramentanna hafa ekki haft trú á
nauðsyn þessarar athafnar, þar sem þeir hafa vanrækt