Landneminn - 01.10.1891, Blaðsíða 3

LANDNEMINN.
7
d.
e.
a.
b.
c.
d.
e.
f.
ekki að lýsa því frekar hjer, en að eins geta
þess, að hver einasti hópur af vesturförum sem
heflr flutt frá íslandi með Allan-línunni í síðast- j
liðin 15 ár hefir skriflega vottað henni þakklæti j|
fyrir meðferð á sjer á leiðinni.
Vesturfarar verða sjálfir að leggja sjer til þau á- ;j
höld, sem til borðbúnaðar heyra á skipum línunn- j
ar, svo sem spón, kníf, gaffal, disk (djúpan), skál, jj
bolla o. s. frv. ílátin ættu að vera sem sterkust,
úr blikki eða járni, og ætti að vera eitt af hverju
fyrir hvern fullorðinn vesturfara.
í Quebec er vanalegt að kaupa sjer fæði til land-
leiðarinnar í Ameríku, og er vanalegt að ætla til
þess 6 til 8 krónur fyrir hvern fullorðinn farþega.
Farangur:
Farangur vesturfara má ekki taka upp meira en
10 teningsfet af rúmmáli skipsins fyrir hvern full-
orðin yfir 12 ára; hálfu minna fyrir börn 5 til 12
ára. Þetta er auk þeirra rúmfata sem fólk þarf
að nota á leiðinni.
Allur farangur vesturfara verður að vera greini-
lega og traustlega merktur með fullu nafni eig-
andans og þess staðar sem farbrjef hans hljóðar
upp á, t. d. ef Jóhann Magnússon ætlar að flytja
tii Winnipeg, þá skal merkja hvert stykki af far-
angri hans: „Jóhann Magnússon, Winnipeg11.
Stykki er hjer kallað hver sjerstök hirzla edapoki,
en ekki hvert stykki, sem í hirzlunum eða pokun-
um kann að vera.
Vilji vesturfarinn hafa einhverja hirzlu hjá sjer á
sjóleiðinni, skal hann merkja á hana orðið „wanted“,
auk nafns hans og áfangastaðar, svo sem að fram-
an er sagt. Þær hirzlur sem mega geymast
í lest skipsins, og sem farþeginn ekki þarf að ná
til á leiðinni, skal merkja með orðunum „not
wanted“ en líka verða þær hirzlur að hafa nafn
hans og áfangastað.
Það er mjög áríðandi að gæta þessa vandlega,
því komið getur það fyrir, að sá farangur sem
annaðhvort er ómerktur, eða svo illa merktur, að
markið núist eða slitni af honum á leiðinni, tap-
ist, og fær þá vesturfarinn ekki bættan skaða
sinn.
Vesturfarar skyldu líta eptir flutningi sínum á
leiðinni, að svo miklu leyti sem því verður við-
komið, enn sjerstaklega þeim farangri, sem þeir
hafa uppi við hjá sjer á leiðinni; því línan skuld-
bindur sig ekki til að borga hann, ef hann tap-
ast fyrir vangá vesturfaranna.
Engin hirzla, sem vesturfari vill hafa hjá sjer á
leiðinni, ætti að vera meira eu 15 þuml. á hæð,
og ekki má negla lokin á hirzlur, heldur loka
með skrám, lásum eða skrúfa þau yflr þær, því
annars verður þeim ekki þægilega komið fyrir í
svefnherbergi fólksins.
Þyngd á farangri vesturfara, sem ætla að setj-
ast að í Canada og lenda í Quebec, er ekki tak-
mörkað. En þeir sem ætla til Bandaríkjanna mega
ekki hafa yfir 150 pd. á sjóleiðinni og 100 pd. á
landleiðinni, auk rúmfata, nema fyrir sjerstaka
borgun.
Tollrannsókn:
Við lendinguna í Skotlandi fer fram tollrannsókn.
Þar er skoðað í allar hirzlur vesturfara. — Vínföng,
ef þau eru meiri en ein flaska hjá nokkrum einum
manni, og tóbak, ef það er meira en 1 pd. að þyngd
verður tafarlaust tekið af þeim. Allar aðrar vörur
mega þeir flytja vestur. Læknum er og leyft að flytja
spiritus til meðalagjörða, svo mikið sem þeir þurfa
að nota á leiðinni.
Flutningur:
a. Þeir sem ætla að setjast að í Bandarikjunum verða
fluttir með þeim skipum sem ganga til New-York
eða Boston, eptir því sem þeir sjálfir kjósa.
b. Þeir sem flytja til Canada verða fluttir beina leið
frá Glasgow til Quebec. — Sú sjóleið er 480 ensk-
um mílum styttri en sjóleiðin til New-York, og
um 700 mílur af henni liggja eptir „St. Lawrence
flóanum og ánni, og er þar stórsjóalaust svo að
skipin synda áfram eins og „svanir á tjörn“. Hin
canadiska sjóleið er því langtum styttri og þægi-
legri fyrir vesturfara, heldur en New-York leiðin.
c. Á þessari leið skipanna fer undir kringumstæðun-
um mjög vel um vesturfara. Gnægð af hollu og
góðu fæði fyrir alla. En sjerstaklega er hlynnt
að konum og börnum, og eru bæði konur og karl-
ar settir til þess starfa. Læknar eru á öllum
skipum línunnar, og veita þeir daglaga meðul og
aðra læknislega hjálp öllum sem þurfa án borg-
unar.
d. Karlmenn hafa svefnherbergi út af fyrir sig, og
konur og börn sömuleiðis.
Túlkur er á öllum skipum línunnar, og er hann
jafnan til taks að tala máli vesturfara, og líta
eptir hagsmunum þeirra af fremsta megni.
Ný ákvörðun:
Samkvæmt samningum við stjórnir Bandaríkjanna
og Canada, flytur Allan línan ekki það fólk sem er
veikt, (heilsulaust) limlest, eða kryplinga, eða sem á
einhvern hátt er líklegt til þess að verða byrði á því
opinbera, eptir að það er komið vestur, nema gegn
fullri ábyrgð. Vitskert fólk verður ekki flutt undir
neinum kringumstæðum.
Landleiðin í Canada:
Við lendinguna í Quebec víxla vesturfarar farbrjef-
um og peningum og kaupa sjer nesti til landferðar-
innar; allt þetta er gert með hjálp túlksins, og undir
umsjón þar til settra umboðsmanna stjórnarinnar í
Canada; að þessu loknu, sem vanalega tekur frá 3
til 6 kl.tíma, stíga vesturfarar í járnbrautarvagna
Kyrrahafsbrautarinnar og byrja landferðina.
Þessir járnbrautarvagnar Kyrrahafsfjelagsins, sem
sjerstaklega eru ætlaðir fyrir vesturfara, eru bjartir
og loptgóðir svefnvagnar; íþeim geta setið 56 manns,
og sami fjöldi getur ofurþægilega sofið í þeim; þar
getur fólk haft rúmföt sín og nestisskrínur; þar eru
ofnar, salerni og ætíð gnægð af köldu vatni.