Reykvíkingur - 22.01.1892, Blaðsíða 2

2
ur fór) einungis til að sýna aðferðina að slökk-
va eld með sprautum, og þeir sem þekkja
til aga og aðfara slökkviliðsmanna erlendis
falla öldungis í stafi, við að sjá til þess hjer
í heild sinni. En það versta er að þetta er
ekki öðru að kenna en því algjörða stjórn-
Ieysi, sem er á öllu saman, því hjer er fjöldi
af ötulum og nýtustu liðsmönnum væri þeim
vel stjórnað, en fyrirliðana vantar flest allt
til síns ágætis, og eru þeir mildast sagt
óhæfir og bráðaónýtir og alveg stjórn-
lausir, sem ráða má af því, að þarna æpti,
gargaði og skipaði þetta eður hitt hver ó-
breyttur liðsmaður sem betur gat, og þetta
ljetu fyrirliðarnir ganga átölulaust, en
heyrðist varla frá þeim ein einasta skipun
sem hlýtt var, og ef slökkviliðsstjóri sagði
eitthvað fyrir að gjöra, þá voru tíu óbreytt-
ir liðsmenn búnir að skipa fyrir allt annað
og var það þá gjört fyrst. Ef þetta heitir
ekki höfuðlaus her, þá má langt leita. Sama
var stjórnin á hinum öðrum flokkunum, t. d.
vatnsburðarliðinn. Þegar búið var að hella
úr fötunum í sprauturnar, þá voru þær
bunkaðar þar á staðnum og troðið ofan á
þær eður þeim var kastað út í loftið, slitn-
ir úr sumum hankarnir og sumum þeytt
ofan undir læk, þá er sumir latínu skóla
piltar, sem stóðu í læknum og gengu vel
fram að slökkva, kölluðu eftir fötunum. Fyrir-
liði vatnsburðarliðsins var þegandi að tína
saman föturnar og ljet allt ganga svona.
Ætla að það hefði ekki orðið afíarabetra að
hafa tvísettar raðir af fólki og handlanga
fullu föturnar annars vegar til sprautanna
en hins vegar þær sömu tómar til baka?
Ekkert spursmál. Úr húsarifsliðinu sást varla
maður, en sumir af þeim sem sáust, tóku
aldrei hendurnar úr vösunum, og enginn
af þeim sást með hin fyrirskipuðu áhöld.
Sumir bunumeistararnir stungu slöngupípun-
um einhverstaðar inn og hjeldu svo um
slönguna án þess að miða beint á eldinn,
sumir bunnmeistararnir voru eins og að leika
sjer að sprauta bara á fólkið sem var í
kriug. Brunalögregluliðið sást ekki, eður
gætti einkis, svo kvennfólk, börn og óvið-
komandi fólk næstum tróðst undir. Því
fjemæta, sem var í húsinu, kastaði hver út
sem betur gat ofaní vatnið og forina; fáein-
ir voru viðstaddir úr bjargliðinu, en þeir
sintu því lieldur ekki.
Áþekkt þessu hefur oft áður gengið t. d.
þegar brann hús Egils sál Johnsens, þá voru
þeir komnir hjer í land með sprautur utan
frá danska herskipinu, áður en okkar sprautu-
hús var opnað, því sprautuhúslykillinn var
týndur, en horft var í spjöllin, að mölva
húsið upp fyrri en á endanum, og var þá
eldurinn orðinn óslökkvandi.
Þegar kviknaði af lampanum í kvistloft-
inu hjá E. Zoega veitingam. á Yesturgötu,
þá var sú óstjórn á liðsmönnum, að þeir
köstuðu speglum út um kvistgluggana, hvað
þá heidur öðru, ofaní götusteinana, þar sem
slökkviliðið var að verki sínu, en bruninn
var ekki meiri en það, að hálfbrunnu nokk-
rar fjalir í loftinu; slík aðferð með muni er
þó brot mót 24. gr. reglug. frá 31. okt. 1874
og þar að auki er óvíst að menn fái muni
sína þó votrygðir sjeu borgaða, þegar þeir
eyðileggjast svona.
Þá er kviknaði í prentsmiðju Sigmundar
Guðmundssonar, þá var sem oftar svo mikil
óregla í liðinu, að ein sprautan var færð
þrisvar fram og til baka, eftir skipun ein-
hvers óbreytts liðsmanns, og náttúrlega hætt
að sprauta á meðan, þartil slökkviliðsstjóri
á endanum sagði að fara með hana á sinn
upprunalega stað, og sló þá í svo hart orða-
kast millum slökkviliðsstjóra og liðsmanns-
ins, að þeir sem áheyrðu eins og gleymdu
sjer á meðan, og var kveðið þar um, og er
þetta þar úr:
„En eldurinn gleymdi ekki að vinna sitt verk,
uns vöknuðu jieir við brökin sterk“ og svo fr. v.
Mörg fleiri dæmi mætti tilgreina, en
jeg álít þetta ærið nóg, að sýna að svo búið
má ekki lengur standa, og vil jeg spyrja þá
sem hlut eiga að máli og geta endurbætt
þetta, hvort hjer sje ekki bráð nauðsyn á
fljótri umbót ef unnt er? Því öllum er kunn-
ugt að hið upprunalega (vel organiséraða)
slökkvilið, sem stofnað var meðreglug. 31.
okt. 1874 er nú á að sjá líkast stjórnlaus-
um drengjum í skollaleik, sökum bráðónýtra
fyrirliða.
En það er auðvitað enginn hægðarleikur,
að burtnema alla þá óreglu, sem er nú komin
meðal allra flokkanna í slökkviliðinu hjer,
en gjöra verður fleira, en hægt eða gott
þykir, þegar um svona mikilsvarðandi er
að ræða, þar sem máske líf, en óneitanlega
fjármunir fleiri þúsund manna eru í veði.
Hið fyrsta væri það, að bæjarstjórnin
brúkaði vald það sem henni er veitt með
síðari parti 5. gr. áðurnefndra reglug. 31. okt.
1874. Sömuleiðis ætti bæjarstjórnin, að láta
í það minsta alla sveitarhöf'ðingja í slökkvi-
liðinu hjer hafa sinn lykilinn hvern að
sprautuhúsinu, og næturverði hvern einn
lykii og brunalúður til að fyrirbyggja að
standi á lyklunum. Þar næst þarf að kanna
(organiséra) allt liðið, því það er eins og