Reykvíkingur - 01.02.1892, Blaðsíða 3

7
endurgjalds kröfu sinni frá mönnunum fyrir
ræktunarblettinn, og var það samþykkt með
öllum atkvæðum.
(Hin upprunal. atvik málsins höfum vjer
heyrt þannig: sira St. fær hjá bæjarstj. leigt
fyrir vissan tíma slæjur í norðurmýrinni,
fyrir árlegt endurgjald um 18 kr., seinna
beiddust tveir menn útmælingar í slæjulaus-
um útkanti mýrarinnar og var þeim veitt
það mót litlu endurgjaldi um árið til bæjar-
ins, ef samkomulag fengist við sira St. á
meðan hann hefði slægna umráð í mýrinni
en þegar til kom heimtaði sira St. 54 áln.
í slægná skaðabætur fyrir blettinn; blett-
beiðendur munu hafa kvartað yfir þessu sem
von var, fellir þá bæjarstj. kröfu sína nið-
ur um helming í um 9 kr., mót því að sira
St. helmingi sýna kröfu og svo i 27 áln.,
en það var ófáanlegt; prestar þekkja ekki
hálfar kröfur). — Þar næst var lagður fram
listi frá gjaldkera yfir nokkur ófáanleg gjöld
að upphæð 18 kr. og var samþykkt að burt
nema það úr eftirstöðvunum. Maður sá sem
synjað var á seinasta fundi um frískóla
handa barni sínu endursendi nú aftur hina
sömu beiðni, og bar form. það undir fulltr.
hvort það skyldi upptakast aftur til um-
ræðu; allir utan tveir greiddu atkvæði móti
því, Dr. Jónassen og Þorl. Jónsson greiddu
atkvæði með, og virtist það undarlegt af
fulltrúum þessum að vilja taka það nú upp
aftur, sem með meiri hluta atkvæðum var
neitað á seinasta fundi á undan. Þá spurði
H. Kr. Friðriksson brunamála nefndina hvað
henni hefði orðið ágengt að koma reglu á
brunaliðið hjer sem henni hefði verið falið
á hendur á seinasta fundi, en svarið var
það eina að þeir brostu, og þar næst varð
þögn. Loks barði form. nefndarinnar við
slæmu veðri og ófærð að ekkert hefði orðið
gjört, en lofað væri bót og betrun fyrir
næsta fund. Vjer höfum allt svo ekki í
seinasta blaði voru hjer á undan ofsögum
sagt um röggsemi þessarar nefndar. Þá
gat Þórh. Bjarnarson þess að útgangur og
tröppur í Templarahúsinu sem nú væri not-
að fyrir sjónleiki, væri allt of lítið og þröngt
og þar að auki dyr of fáar samkvæmt því
sem ætti að vera á leikhúsum. Flestir töldu
á öll vankvæði fyrir hússins eigendur að
laga þetta nú. H. Kr. Friðriksson sagði að
það væri þá ekki annað en skipa þeim að
hætta að leika (brosað). Var svo fundi
slitið. Allir nú á fundi, nema Finnbogasen
sem er erlendis. Vjer höfum ekki verið á þess-
um sjónleikjum hjer, og getum því ekkert
um þá borið, en það eitt vitum vjer að all-
ur þorri bæjarmanna hjer hefur annað nauð-
synlegra með peninga sína að gjöra, eins
og nú árar, en gjalda þá fyrir að geta
hlegið.
Loksins kom þó fjara á fjórða degi.
Um kvöldið 16. janúar þ. á. breyttist veðr-
ið og byrjaði að rigna, og það svo óhemju-
lega, að biblíufróðir menn sögðu þá rign-
ingu líkasta þeirri, þá er forðum rigndi
syndaflóði, og enginn efi var á því, hefði
svo rignt í 40 daga og nætur, þá hefði
vatnið drekkt hjer meiri parti af höfuðstað-
arbúunum, því sama kvöldið og byrjaði að
rigna, streymdi vatnið yfir allar götur í
miðjum bænum svo ófærar urðu, og varð
hver að hýrast heima hjá sjer, og var þá
haldinn kvöldsöngur með bænahaldi til vega-
nefndarinnar að afstýra þessum yfirstand-
andi ósköpum, en hvað veganefndin þá hafði
fyrir stafni vita menn ekki, en svo mikið
er víst, að hún mun einnig hafa setið
heima, og máske hugleitt hvað hún hafðí
gjört, og sjá það var ekki neitt, enda sáust eng-
in merki í þá átt að veita burt flóðinu fyr
enn daginn eptir og voru þá allir kjallar-
ar orðnir vel birgir af vökvun, og er það
meira enn minni melrakkaskapur af bæar-
búum, að þegja yfir því, að þurfa að vera
allajafna í þeirri angist að matbjörg þeirra
og aðrar byrgðir sem geymdar eru í kjöll-
urunum eyðileggist af vatnsflóði þá skúr
kemur úr lopti á vetrum, fyrir þann al-
ræmda skrælingjaskap að láta snjóinn liggja
á götunum og þar með allar rennur
stoppaðar; því þó ekki yrði meiri skaði
en varð af þessu flóði, þá var það alls
ekki fyrir mannanna aðgjörðir, heldur var
það að þakka norðanvindinum (þó hann
sje kaldur), sem þeytti burtu mestu af
snjónum sem kyngdi hjer niður fyrirfarandi
daga áður en flóðið kom. En það er eins
og veðurlagið nú reyni að þrýsta á þolrif
dáðleysisins, því tíu sinnum meiri vandræði
dundu hjer yfir 21. s. m. Um nóttina kyngdi
hjer niður af útsuðri öllum óhemjum af snjó,
var þá ekki norðanvindurinn í nánd að
feykja honum burtu, enda dyrfist enginn
annar (eftir vorrar þjóðar sið) að hreyfa
við þeim helgidómi hjer á götunum, svo
rigndi á eptir, að því skapi, svo hver sem
vogaði sjer út fyrir húsdyr, sökk undir
höndur ofan í krapið, og barst að sumum
lítilmögnum hefði verið bjargað á flekum.
Einstöku risavaxnar kempur ferjuðu börn
og kvennfóik á herðum sjer millum hús-
dyra, og þótti það vera ærin mannhætta;