Reykvíkingur - 01.05.1892, Qupperneq 1
Afgreiðslustofa
Reykvikings er nú
hjá útgefanda, Aðal-
stræti nr. 8, opin
kvem virkan dag
allan. Nýir kaup-
endur gefi sig fram.
Reykvíkingur
B1 aðið kemur út
einu sinni í hverjum
mánuði og kostar
hjer í Rvík 1 kr. um
áriö, út um landið
og erlendis burðar-
gjald að auki. Brog-
ist fyrir lok júlí.
II, 5.
Maí,
1892.
Númerið
kostar ÍO a.
Heilir og sælir!
Háttvirtu landar, mínir verslunar-skifta-
vinir og kaupendur Reykvikings! — Þá er
jeg nú aptur heim kominn og seztur við ;
stýrið, og er mjer sem fyrri hrein ánægja
að sjá aptur mína elskuðu ættjarðar-inn-
búa, já, og anda að mjer hinu heilnæma,
hreina islenzka lopti, þó það sje nú kalt,
þá er það hressandi og hollt.
Já, jeg gat þess áður, að jeg væri nú
seztur aptur við stýrið heima, sem þið
munuð nú merkja á ganginum og stefn-
unni, þegar um hægist, því það vona jeg
þið virðið mjer til vorkunar, þó mjer örð-
ugt þætti og út um þúfur færi að stýra
með þrjúhundruð milna löngum stjórnvöl-
um og sneiða hjá hættulegum blindskerja-
boðum, en koma þó við á sem flestum á-
fangastöðum í umdæminu. Að endingu
vona jeg, þó nú sem stendur sje ærið nóg
að gjöra að „pakka“ upp nýju vörunum,
að jeg með tímanum fái tækifæri að yfir-
vega betur áætlunina er gjörð var í fjar-
veru minni, og að með tímanum verði
umbætt það sem ábótavant var í fja.rveru
minni, og sem lítill vottur um góða við-
leitni er það (þó nú í svipinn sje mikið
annríki sem áður er umgetið), að láta ekki
lengi standa á útgáfu blaðsins eptir heim-
homu mína.
Yirðingarfyllst.
Útgefandinn.
Óregla lijer á höfninni.
Hvað hinum háttvirtu andmælendum
hafnsögulaganna (Lodstvang) á seinasta
þingi hefur gengið til að koma með þá
miður framsýnu, og því síður heppilegu
mótbáru, að hafnsöguþvingun ýLodstvang)
væri hjer óþörf, og þyrfti alls ekki með,
er þyí óskiljanlegra, sem flestir af þessum
andmælendum voru einmitt hjer vel kunn-
ugir og þar að auki mjög eptirtökusamir,
og hafa almennt hjer á sjer það orð, að
þeir hafi bæði vit og vilja á því að lag-
færa það sem ábótavant er, og þess vegna
er það, að ef vjer ekki sæjum það á svörtu
og hvítu 1 alþingistíðindunum, þá mund-
um vjer alls ekki trúa því, að það væru
einmitt þessir menn, sem vjer að makleg-
leikum bárum svo mikið traust til, sem
komu hafnsöguþvingunarlögunum fyrir
kattarnef á seinasta þingi með tillögum
sínum.
Það er hvorki meining vor, og því sízt
rúm hjer í blaðinu að fara ítarlega út i
umræður hafnsöguþvingunar andmælenda
frá seinasta þingi, eður ástæður þær er
þeir báru fyrir sig; einungis viljum vjer
leyfa oss að tilgreina eitt atriði er fram
kom mót hafnsöguþvinguninni í fyrri um-
ræðunni, er svo hljóðar: „Það er alveg
eins og menn mættu ekki fara heim að
bæ eður frá bæ, er menn þyrftu að koma
á, nema maður borgaði fylgdarmanni hvort
heldur hans þyrfbi eða ekki, og hvort
heldur fylgdin væri látin í tje eða eigi“.
Það er mikið rjett, að þetta dæmi hins
heiðraða þingmanns, eitt út af fyrir sig,
virðist vera á rökum byggt, en sjóferðir
og sauðurinn er sitt hvað, og sú aðferð
sem er algeng á sjó, er óbrúkandi á landi.
Það væri til dæmis álitið hart og jafnvel
óþolandi á landi, ef 20 menn, sem semdu
um þriggja vikna fæði á einhverju mat-
söluhúsi, legðust fyrsta daginn allir veik-
ir og lægju svo allan tímann og gætu
einkis neytt, að þeir samt þyrftu að borga
matsölumanni fulla borgun fyrir það fæði
sem þeir alls ekki sökum veikinda gátu
notið, en þetta er samt algeng regla á
sjónum, og þó engin lög sjeu fyrir því,
þá mun það vera orðin svo föst venja
(coutume) að farþegar á skipum borgi
eins fyrir því fæðið, þó þeir sjeu veikir
alla leiðina og neyti einkis matar, og
dettur víst engum í hug, og dygði ekki
að hafa eitt orð á móti því að borga samt,
en eptir venju á landi mundi þetta þykja
hart, og jafnvel „meiningarlaust", en þessi
venja er víst upphaflega þannig til orðin,
að enginn dugandis matsölumaður hefur
fengist á skipin með öðrum kjörum en
þessum. Og að hinu sama rekur á end-
anum, sem von er, að enginn hafnsögu-
maður fæst hjer í Reykjavik, og því- síð-
ur þar til hæfur, þar sem engin trygging
er fyrir að nokkurt skip noti hanu; það