Reykvíkingur - 01.06.1892, Blaðsíða 2

22
nokkrum embættismönnum, og var þar
borðað, og drukknar skálar og ljetu boðs-
menn vel yfir veitingunum. Nú er binn
26. maí kominn að kvöldi, og lesendum
„Reykvíkings“ gefið stuttlegt yfirlit yfir
framkvæmdir binnar ötulu nefndar, sem
átti að gangast fyrir bátíðabaldinu,
en bugsanlegt er að einbver útí frá
spyrji því var alt svona dauft og dofið í
böfuðstaðnum þennan mikla merkisdag?.
Hið fyrsta var það að bæjarstjórnin bjer
(i benni eru sex embættismenn og fjórir
leikmenn, borgarar) reið þann veg á vaðið,
að vilja sem minst eður engu sinna bá-
tíða baldinu, að öðru en blómskreyta kirkj-
una, og vita allir bjer byernig það fór
(sem vjer áður gátum oss til bjer í blað-
inu), bið annað að nefnd sú sem átti að
setja ailt í breifingu var þar til ódugleg
og úrræðalaus, að undanteknum einum, og
bið þriðja og versta, að vor borgarastjett
var nú sem fyr aðgjörðalaus og sofandi,
enda er sagt bún bafi sofið í 500 ár, og
sannað er að bún svaf 26. mai árið 1892.
Á endanum var þó 50 ára gulbrúðkaups-
dagur konungsbjónanna bátíðlegur baldinn
80. maí með samsæti bjer í bænum á
Hotel Reykjavík. Veislusalurinn var
alþakinn fánum og fornum íslenskum
skjaldarmerkjum; á gafli salsins uppi yfir
miðju báborðinu var langur skjöldur með
„transparent" áritun: „Kristján konunq-
ur og Louisa drottning 1842—1892u. Stór-
ar brjóstmyndir af konungi og drottningu
bjengu niður undan skildinum. Kl. 6
var gengið til borðs, og fengu allir heið-
ursgestirnir og sumir af æðstu embættis-
mönnunum borðdömu; eigi var bægt að
miðla fleirum en til vóru, því dömufjöld-
inn fyllti ekki eina „tylft" (vjer gjörum
það til flýtis, að telja veislufólkið í „tylft-
um“ til að spara að romsa allan þann
fjölda með tölum). Veislufólkinu var öllu
fyrir fram raðað niður í sætin, þannig,
að rituð vóru nöfn þeirra á borðmiðann,
þar sem bver átti að sitja, og var það vel
til fallið. Látum það nú fara að borða,
en á meðan segja þeim frá, sem ekki vóru
viðstaddir, hvernig leit út þá allir vóru
sestir: Fyrir miðju háborðinu við gafl-
inn sat landshöfðingi með borðdömu sína
og fyrirliðinn af „Diana“; út frá honum
til vinstri bandar yfirdómari L. Svein-
björnsson, og til bægri handar tveir yfir-
menn af herskipinu, en að framanverðu
við sama borð assessor Kr. Jónsson og
fleiri. Þrjú borð gengu út frá háborðinu
eitt frá hverjum enda, sem mynduðu vinkla
og bið þriðja frá miðju háborðinu; þeir
af bæjarmönuum sem tóku þátt í samsæt-
inu vóru að tölu auk kvenna ekki fullar
þrjár tylftir. Dálitið var það merkilegt
við þetta fjölmenna samsæti, að enginn
geistlegurembættism. sást þar. Nokkru eftir
að sest var til borðs stendur form. Rvíkur-
klubbsins Halldór Jónsson upp og óskar
gestina velkomna. Þá er að bverfa að því
sem áður frá var borfið borðmiðunum;
þótti oss borðmiðarnir miður skreytt-
ir við svona tækifæri; með klunna-
legum „choeolade“-litum stöfum, og papp-
irinn í þeim líkastur umbúðapappír, þess
utan vóru þeir prentaðir á þremur tungu-
málum, islensku, dönsku og frakknesku;
sumir gátu sjer til, að það befði einung-
is verið gjört til að sýna lærdóm forstöðu-
nefndarinnar. Ejettirnir vóru mjög marg-
ir, og ágætlega tilbúnir, en vínin, einkan-
lega Portvín og Sberry vart „Prima“.
Frammistaðan mikið góð, en nokkuð sein-
fær, en borðáhöldin vóru ofur leiðinleg,
diskarnir ósamkynja að lit og gerð, með
sömu hnífapörunum óuppþvegnum vóru
borðaðir allflestir rjettirnir, því í byrjun-
inni vóru einungis tvenn bnífapör bjá
bverjum, og önnur tekin út eftir fyrsta
rjettinn, sem með þeim var borðaður, enn
bin látin vera eftir þó um diska væri skift,
en sem sagt, smökkuðu rjettirnir mjög
vel, og þessutan var maturinn ótrúlega
ódýr. Kl. S1/^ vóru bornar inn hinar
gyltbálsuðu, og smámsaman beyrðust hvell-
ir sem bergmál af stórskotum í fjarska og
þar næst suða mikil, og með það sama urðu
glös vor full af freyðandi kampavíni;
stendur þá landsliöfðingi upp og mælir
fyrir skál brúðkaupsbjónanna:
Með viðkvæmni og lotningu værum vjer
allir bjer samankomnir, að minnast þess
sjaldgæfa merkisdags í lifi manna,50 ára
brúðkaupsafmæli konungsbjónanna, og því
kærara og inndælla væri það okkur, þar
sem vjer jafnan hefðum þreifað á binni
umhyggjusömu velvild hinna tignu bjóna
til eyju vorrar og bennar innbyggjara,
sem befði sýnt sig ljósast, þá er konung-
urinn ljet sjer ekki nægjast, sem flestir í
bans sporum mundu bafa gjört, að senda
okkur bina eftirþráðu afmælisgjöf á þús-
undáraafmæli okkar, stjórnarskrána — nei
hann ljet sjer ekkert annað nægjast en
takast á bendur erfiða ferð hingað til
landsins, til þess persónulega að krýna og
þar með heiðra okkar þúsund ára bátíð,