Reykvíkingur - 01.06.1892, Blaðsíða 3

23
— þetta eina ætti að vera ærið nóg að j
fullvissa hina ísl. þjóð um hans konungs- i
sins og hennar drottningarinnar frábær-
an velvildarhug til vor íslendinga. Að
vjer nú i minningu gullbrúðkaups kon-
ungshjónanna lyftum hjörtum vorum upp
til konungs konunganna, og lofuðum hann
fyrir vernd og blessun og það fágæta
barnalán, er hann hefur gefið þessum tignu
hjónum, svo að engin konungleg hjón
hafa orðið eins fræg af uppeldi barna
sinna, og þar sem vjer hefðum tekið svo
innilegan þátt í söknuði með konungi
og drottningu þá er börn þeirra uppvax-
in urðu eftir timanna kröfu að yfirgefa
hin rósömu friðikrýndu föðurhús, eins
hefðum vjer orðið aðnjótandi þeirrar sönnu 11
gleði, að vita börn þeirra allin upp í guðs-
otta og öllum góðum siðum, hafandi inn-
gróna af foreldrunum elsku og mannúð, |
samfara gjörfugleik sálar og líkama, sjá
þau sett í hin æðstu tignarsæti í heimin-
um, og þar elskuð og virt að makleg- ,
leikum. Það væri þetta eftirbreytnisverða
uppeldi, öllum veraldarauð æðri ómetan-
legi erfðagimsteinn, sem einkendi vort
konunglega hús, og sem hefði svo geisl-
andi ljómað i hinni litlu Danmörk (stærð
Danmerkur samanborin við hin viðáttu-
mikiu veldi) að stórþjóðirnar i álfu
vorri hafa fengið hjá dönsku konungshjón-
unum sjer miðlað brot af prívat-ljósgeisla
þeirra til að prýða og upplýsa sín tign-
ustu heimkynni (prinsinn af Wales,
keisarinn á Rússlandi og hið sögufræga
Grikkland, er kaus sór fyrir konung Gre-
org, son Christiáns 9.). E>að væri ekki einu-
ungis gleðileg endurminning fyrir hin
hátt tignuðu hjón, heldur sömuleiðis fyrir
alla þjóðina að vita börn þeirra eftirsótt
til hinna æðstu valda og tignar, ekki sök-
um rikisins stærðar, heldur fyrir þeirra
sjaldgæfu mannkosti og hið fágæta upp-
eldi. Allt þetta jyki á gleði vora þenn-
an merkisdag, sem vjer nú hjeldum hátið-
legan í minningu þess að konungur vor
og drottning hafa nú lifað saman BO ár
hinu ástúðlega, blessunarríka og eftirbreytn-
isverða hjónabandi, vjer mættum af
heilum hug óska að allir þegnar konungs-
hjónanna gætu breytt eftir þeirra frið-
sama, guðhrædda „munsturs“-verða hjóna-
bandi, 1 hverju þau nú í hálfa öld hafa
sarnan lifað, og þannig náð háum aldri.
öuð gæfi vjer enn mættum lengi
hafa þá lukku að vita yfir oss ríkjandi
Christián konung IX. Lengi lifi Chris-
| tián konungur og Louisa drottning! Nífalt
j húrra samrómað úr anddyrinu afhinum
fagra söng hornþeytaranna af herskipinu
„Díana“.
Fyrir minni Danmerkur talaði háyfir-
dómari L. Sveinbjörnsson:
Island væri það besta land sem sólin
á skini, svo hefði skáldið kveðið; reyndar
gætu fundist deildar meiningar um, hvað
mikið væri satt i þessu, en vjer skyldum
láta það vera satt með „modifikation“.
Okkar bræðrafólk kvæði um sitt land að
það væri yridislegt land, og fagrir væru
hinir dönsku beykiskógar; allir þeir sem
hefðu haft þá gleði að dvelja þar lengri
eða skemmri tíma, gætu borið um að land-
ið væri yndislegt, og þess beyki-skógar
fagrir, en vjer hefðum líka lært þar ann-
að meira, að fólkið í heild sinni elskaði
| sitt eigið land, að það æfinlega hefði sýnt oss
velvildar hugarþel, væri eðallynt og elsku-
legt. Blessað veri hið yndislega land yfir
j hvers skaut hinir f ögru beykiskógar breiða
! sig; blessað veri það land, sem fóstrar svo
góða syni og dætur, okkar göfuga bræðra-
fólk! Lifi Danmörk (nifalt húrra).
Landfógeti Árni Thorsteinson talaði fyr-
ir minni heiðursgestanna. Þakkaði þeim
fyrir að þeir hefðu tekið þátt i hátíða-
haldinu. Það þætti hjer ætíð rniklu varða
svo afskektir sem við værum frá öðrum
löndum, að sjá aðkomumenn, til þess að
kynnast þeim og þeir einnig gætu þekkt
meir til vor en ella; sjerstaklega væri
hjer nú að ræða um gesti sem væru ágæt-
ir fulltrúar eigi að eins eftir stöðu sinni,
heldur og sem fulltrúar þjóðar sinnar við
þetta tækifæri, og það gæfi nærveru þeirra
hjer enn meiri þýðingu, að þeir hefðu
allir hinar sömu ástæðu til að fagna há-
tiðahaldi þessu sem vjer. Hann óskaði
gestunum allrar hamingju. Heiðursgest-
anna skál var drukkin með niföldu húrra.
Fyrir heiðursgesta minni þakkaði for-
ingin af „Diana“ Capt. 0. Suensen, og
mælti þar næst fyrir minni íslands:
Með því að lesa garnlar þurar sögur feng-
ist alls ekki sú rjetta hugmynd um ísl. eins
og það væri nú, og því síst um ísl. þjóð-
ina; ekki af sögum, heldur af persónulegri
þekkingu á íslendingum, gæti hann borið
um, að þeir væru velviljaðir og framúrskar-
andi gestrisnir við framandi menn ; reyndar
j hefðu danskir sjóliðar allstaðar þeim heið-
ri að fagna hvar sem þeir kæmu, að móti
þeirn væri tekið með útbreiddum örmum, en
það vildi hann segja, að Islendingar stæði