Reykvíkingur - 01.10.1892, Side 1
Afgrei ð slus t ofa
Eeykvikings er nú
hjá ktgefanda, Aðal-
stræti nr. 8, opin
hvern virkan dag
allan. Nýir kanp-
endur gefl sig fram.
Reykvíkingur
Blaðið kemur út
einu sinnii hverjum
mánuði og kostar
hjer 1 Evik 1 kr. um
árið, út um landið
og erlendis hurðar-
gjald að auki. Borg-
ist fyrir lok júli.
11,10.
Oktöber, 1893.
ííúmerið
kostar 10 a.
Heiðursreizla fyrir Hoygaard.
Eftir tillögu nokkurra bæjarmanna var
hjer haldin 29. sept. á „Hótel Reykjavík“
veizla til heiðurs Hovgaard að skilnaði;
rjettirnir voru sem vant er á því hótelli,
sjerlega góðir, borðbúnaðurinn nú og frammi-
staða í bezta lagi; vínið, sumar sortirnar,
í meðallagi, en matarseðlarnir, sem vant er,
hrein afmán úr ruddalegum gráhvítum um-
búðapappír, og stafagjörðin á honum sem á
hrossaauglýsingum um aldamótin; seinasti
rjetturinn, sem stóð á matarseðlinum, kom
aldrei, enda mundu fáir hafa haft lyst á
honum, því hann hjet: „preutsmiðja ísafoldar
1892“.
Landshöfðinginn mælti fyrir skál heiðurs-
gestsins, og fór mörgum fögrum orðum um
hans ljúfmennsku, lipurð, kjark og hug-
rekki, sem strandferðaskipstjóra seinast lið-
in 3 ár. Hovgaard þakkaði fyrir skálina
og mælti aptur fyrir skál íslands, óskaði
því allrar lukku og blessunar nú og í fram-
tíðinni; hann gat þess sjerstaklega, hvað sjer
hefði liðið hjer vel, og hvað hann hefði
kunnað vel við íslendinga, æðri sem lægri,
og t. d. um almúgann, hina mörgu farþega,
sem hann hefði ástundum haft, gæti hann
sagt með sanni, að þeir hefðu verið sjer
mjög auðsveipir, og látið undir eins að orð-
um sínum, enda hefði hann aldrei fundið
að við þá með „barbariskum“ þjósti, því
það væri sín sannfæring, að það dygði ekki
við íslendinga (alveg rjett). Og viðvikjandi
sínum væntanlega eptirmanni, lautenant
Qarde, þá gæti hann sagt, að hann væri
ljúfmenni, og mikið hugrakkur og þrautgóð-
ur í hinni mestu hættu; hann mundi verða
afhaldinn af íslendingum engu síður en hann.
B. M. ólsen mælti fyrir skál konu Hov-
gaards, og ýmsar fleiri skálar voru tæmdar,
sem hinir og þessir töluðu fyrir, bæði á ís-
lensku og dönsku, því heiðursgesturinn
Hovgaard sagðist skilja vel, þó íslenska væri
töluð, og er það stór furða; og enn nú
meiri undrun er það, hvað hann hefur náð
Ijósri þekkingu á þjóðarháttum vorum, enn
það mun, sem von er, mikið að þakka dr.
B. M. Ólsen, sem er mikill vinur hans, og
hefur verið honum hjer mjög handgenginn.
Ekki eru ofmargir Danir, sem þekkja okkur
rjett, og því er með sanni að segja, að herra
Hovgaard gjörir minkun þeim Dönum, sem
búnir eru að vera hjer fjórum sinnum fleiri
ár í förum, en skilja þó ekki eitt orð í ís-
lensku, og því síður hið minnsta i þjóðar-
háttum vorum, — en herra Hovgaard er
heldur engin drumbur, nje farþegagrýla.
Allar ræður í veizlunni gengu sem von
var út á lof um Hovgaard og hans stöðu
viðkomandi, á meðan hann var hjer strand-
ferðaskipstjóri, og var það maklegt; því
hin seinustu 2 árin, eður síðan hann lærði
að þekkja okkur rjett og við hann, þá hef-
ur hann verið sá skylduræknasti, ástúðleg-
asti og ötulasti strandferðaskipstjóri, sem
vjer þekkjum. 0g hinn ljósasti vottur um
valmennsku hans er það, hvað hann nú
seinustu 2 árin hefur verið nærgætinn við
fátækan almúga í lestinni, sem ferðast hefur
með honum; því er svo sár söknuður að hon-
um, sem lipru valmenni, og svo hefur hann
sýnt það hjer, að hann hræðist hvorki þoku;
blindsker, ís, nje stóra fellibilji (Orkaner).
Yjer óskum hans eftirmanni, lautenant
Oarde, að hann að skilnaði fái sama vitnis-
burð hjá okkur.
Það virðist sorgleg tilhögun, að einmitt
strandferðaskipstjórunum, sem þurfa mest að
umgangast þjóðina, skuli vera kippt í burtu
þegar þeir eru farnir að þekkja okkur rjett
og við þá, og óþekktir settir í staðinn; það
er stórtjón fyrir þjóðina. Og þó því sje
þannig niðurraðað af stjórninni dönsku, þá
er það sama tjónið, því hvað góðir menn
sem þeir nýju eru. þá eru þeir þó sem aðr-
ir Danir, og Danir þeir er fyrst koma hing-
að, þekkja okkur minnst af öllum norðlæg-
um þjóðum (að undanteknum Grænlending-
um), nema máske af einhverjum munnmæla-
sögum og óljósri ímyndun, sem gjörir eng-
in deili á okkur og Skrælingjum. Þessu til
sönnunar viljum vjer hjer tilgreina fáein
dæmi, sem vjer vitum að eru sönn.
Árið 1885 var íslendingur N. samferða
dönskum stúdent D. frá Englandi til Kaup-
mannahafnar. Á leiðinni spurði D., hvort
íslendingar í hörðum vetrum hryndu ekki
niður hrönnum saman úr hungri, þegar þeir