Sunnanfari - 01.05.1897, Blaðsíða 6

90
Eftir því, sem jeg veit best, eru þýðingar þess-
ar nú komnar niður hjá Hannesi Hafstein. Ætli
að þýðingar þessar sjou ekki nógu margar og
nógu vandaðar til þess að hægt væri að gefa
þær út í sjerstökum pjesa, eins og Brandes fer
fram á? Það væri líka hægra að bæta við þær
nýjum þýðingum, heldur en ef einhver færi að
þýða íslensk kvæði frá stofni. Annar maður
var það, sem þýddi vel kvæði á dönsku, Brynj-
úlfur Kúld, og er ekkert af þýðingum hans
prentað enn þá. Sjálfsagt væri mögulegt að
verða við ósk dr. G. Brandesar, ef þýðingar
þær væru bættar, = em til eru á prenti eftir
Rosenberg, og þeim svo bætt við, sem til kunna
að vera óprentaðar, og væri æskilegt, að ein-
hver eða eitthvert íslenskt skáld spreytti sig á
því að búa slíkt. ljóðasafn undir prentun. Ef-
laust væri auðvelt að koma þesskonar ljóða-
safni á prent, þegar það væri fullbúið.
Ól. Dav.
S v a 1 a.
— Hestavísur. —
Guðs í sölum glymji ljóð,
gugni Kvöl á hauðri:
Harmatölur yinja óð
yfir Svölu dauðri.
Lind í Dal með ljósri veig
lýtur Bali snjáður
þar sem valinn þorstateig
þáði Svala áður.
Þegar í dvöl í dalnum lá
Dögg og sölum beiða
Fleti og Bölum fýst var á
fyrir Svölu að greiða.
Aldrei beið hún eða sá
eftir leiðivindum:
mýkri á skeiði — frísk og frá
flestum reiðahindum.
Hoppuðu Rindar, flugu Flár,
förluðust myndir viti;
logn þó fyndist, lagði’ um brár
ljettan vind með þyti.
Þegar Kali fjöllum frá
friðar Dal um nætur
—þar sem Svala svaf og lá
syrgir Bali’ og grætur.
Hcnnar sporin harrcar æ
hjartaskorinn Tregi
þegar á vori þrýtur snæ
— þornar for úr vegi.
Ouðm. Friðjönsson.
S v a V a.
I.
Á grandanum
Við geingura alein, gðða mín,
í gærkvölii fram á nes.
Við geinguin snður’ eftir grandanum,
en — gustur frá hafinu bljes.
Þegar Blænum örlar á
og Eygló rænir Tindinn
á hana mæna, en hvergi sjá,
Haginn græni og Rindinn.
Blómavendir býttu sæld
bitilskvendi ungu.
Urðarlenda, Eyri og Dæld
ástgjöf sendu Tungu.
Glúpnaði Þviti er gengu um frón
gljáar Hitamóður.
Undralitir egndu sjón
angaði í vitum gróður.
Svalur gustur frá sænnm bljes, —
við sögðum hvert öðru margt,
já, okkar leyndustu einkamál, —
en — títi var myrkt og svart.
Og cinhvern veginn ðsjálfrátt
augu’ okkar mættust þir, —
það mættist fleira: hjörtun heit,
hendur og — varirnar!
Við vorum sæl, þð vantaði’ á
að væri’ okkur báðum rótt
því gueturinn bljes á grandanum,
og geigvæn og köld var nótt.
Fram undan köld og koldimm nótt!
--------Þar kyssti’ eg þig undir steini