Sunnanfari - 01.05.1897, Blaðsíða 7

91
— Sd &st er sælust, en s&rust þó,
er sáliruar njóta’ í leyni
og — æ! — sem er öðrum að meini!
II.
A holnum.
í lyngrunnum þaut er við leiddumst þar
úr lautinni upp & hólinn.
Á barðinu grjetu gulltoppar,
í gaupnir sjer horfðn sóleyjar,
og sigin var blessuð sólin.
£>ar hvort að öðru í ástftð laut,
en orðin varð þungt að finna.
Við óskuðum okkur bæði hraut, —
á burtu sainan,— en hvcrt?-----Jeg flaut
í ljósbylgjum iokkc. þinna!
Við settumst þar niður brjóst við brjóst
og brostum með tár í augum.
Og barmur þinn svall og saman dróst.
— Hve svipfögur varstu, ennið Ijóst
og heiði’ ytir brftna-baugum.
Hað lagðÍBt í mig, að okkar sft
yrði hin hinnsta gangan;
jeg fann það, er komið fram er nft,
að fullsæla slík er bjóst mjer þft,
sjer átt fær ei aldur langan.
Mjer hugboð mitt sagði: „Hinnsta sinn!“
—Það beyrði’ eg í lyngsins braki,
það suðaði í fjarlægð sægnýrinn,
það sagði marbendli vogmærin
í draumi að bárubaki.
Jeg veit það og finn að fótspor þin
svo fjærri mjer, Svava, liggja!
En samt er þitt óðal sálin mín —
þar Barna ljósið og forðum skín,
þar eingin skal önnur byggja.
III.
Alit eða ehkert!
Jeg kæri mig ekkert um ylinn þinn, Svava,
eldinn þinn hafa jeg vil!
Jeg vil bloBsandi bálið þitt hafa
er það brennur með glóðþrungnu eldmagni fullu,
þðtt það dragi mig dauða til.
„Þótt þft segir: „Jeg elska þig, elska þig heitt!“
það alls ekki fullnægir mjer.
Jeg vil finna að þft elBkir mig, finua það, reyna það,
— jeg forðast ei drepandi eitrið! —
Jeg vil hafa hana alla’ eða alls ekki neitt,
ástina í brjósti þjor.
Og þá skal jeg, Svava mín, höfðinu halla
hýrbrosa vanga þjer að, —
á bálið þitt sknl jeg, sem bjóstu mjer, stíga,
í botn teiga sætbitra oitrið og hníga
í lífsslitum hinnst þjer að hjartastað.
Með oiðin á tungunni, óðinn á vörum,
sem ungur til þin jeg kvað,
skal jeg brosandi liðinn að fótum þjer falla!
IV.
Um mðdimmar nætur.
Jeg sje þig um niðdimmar nætur
er bluudurinn sætur
mjer sigur á brá,
en svo er jeg vakna’ og er þotÍDn á fætur,
mjer hverfurðu frá, —
og hvert ferðu þá?
Ertu, Svava mín, alltaf mjev ósæ hjá
með augun þín skínandi blá,
um niðdimmar nætur.
Býr sálin þín hreina í hörpunni minni,
er harmljóðin kveð
jeg hafbáium deyjandi með,
sem yrkja í síðasta síduí
svanasöng Ijúfan & víkinni þinni? —
Jeg þekki þín skjálfandi rndvörp í óðhörpu minni.
Lof mjer að Boía um niðdimmar nætur!
Mjer er ljöfast að sjá
þig sitja mjer hjá,
en sjónum mjer hverfurðu’ et' ris jeg á fæturl
Jeg skal hörpuna fyrir þig hugfanginn slá, —
um hárið þitt bjarta, um augun þín blá,
um ástarþrá,
um okkar Bujóhvítu ástarþrá
skal jeg yrkja, Svava mín! — Hvað? Þftgrætur! —
Jeg skal yrkja um þig sofandi’ um niðdimmar nætur!
.V.
Lohkurinn.
Jeg lagði við smákvæði lokkinn þiun
í ljóðabókiuni minni.
Það birtir i hug mjer sjerhvert sinn
er sit jeg með bjarta hárlokkinn
og horfi’ á haun eins og ungbarn sjftkt
í augun á móður sinui.
Jeg leik við bann enn sem jeg ljek við þitt hár
um ljómandi maínætur.
Og ef til vill hrynur eiustaka tár
otau á hann er mjer vöknar um brár
við minuing þess liðna, — en ljóstárum og
þá lokkurinu bjarti grætur.
Og hjerna eru ljóðin, sem lokkinn þinn
jeg lagði við eiuu sinni!