Sunnanfari - 15.10.1900, Side 4

52
eiga að setjast niður við að sernja prédikun, eins
og hann var nú á sig kominn. Það var víst
öllu til skila haldið, að hann gæti flutt hana
sæmilega. Bara að enginn kæmi nú til kirkj-
unnar í dag! — —
Jú, það kom á sínurn tíma — heldur fyr en
vant var, fanst presti — Það var ekki hætt við
öðru, þegar það hefði helzt átt að sitja heima.
— Og prestur varð ekki að eins að fá frakkann
sinn, heldur líka hempuna sína.
Söfnuðinum þótti hann nokkuð rámur. En
alt gekk samt slysalaust, þangað til kornið var
upp í stólinn.
Það er nð segja — að ytri ásýndum gekk öll
embættisgerðin slvsalaust. En prédikunin var
sönn pynding fyrir prestinn.
Því að Þorbjörn var í kirkjunni — hann hafði
aldrei fyr í kirkju farið, síðan síra Eiríkur kom
þangað. Prestur gat ekki að sér gert að gefa
honurn hornauga við og við.
Og það var synd að segja, að Þorbjörn legði
ekki hlustirnar við lýsingu prests á freistingun-
um og ráðurn hans gegn þeim. Óaflátanlega
hvesti hann augað á prest og munninn hafði
hann opinn alt af, eins og hann ætlaði
þeim brotuin prédikunarinnar, sem kynnu að
villast fram hjá hlustunum, að fara inn um var-
irnar. En prestur fann, að þessi eftirtekt hans
var ekki af góðum rótum runnin. Það var ekki
guðrækni í auganu á honum Þorbirni, heldur
hatur og ískalt spott. Prestur hefði viljað gefa
mörg ár ævi sinnar til þess að þurfa ekki að
þylja yfir honum þessar vandlætingasömu freist-
inga-hugleiðingar frá því kvöldinu áður.
Einhvern veginn komst hann samt fram úr-
prédikuninni að lokum; en að síðustu vissi hann
varla, hvað hann var að lesa. Svo var hann
orðinn annars hugar — —
En það var eins og Þorbjörn ætlaði ekki að
gera kvalræðið endaslept fyrir honum, því að
hann sat um að ganga á hælana á honum út.
Svo laut hann að honum rétt fyrir utan kirkju-
dyrnar og sagði:
»Þér hefðuð farið i ljósið, prestur minn, ef
þér hefðu kornist það í gærkveldi«.
Hvað prestur brann í skinninu eftir að reka
hnefann í glyrnuna á Þorbirni! En hann gerði
það ekki. Hann gat auðvitað ekki farið að berj-
ast í hempunni — og svo var Þorbjörn ekkert
árennilegur.
Fáeinum augnablikum síðar varð svo einmitt
Þorbjörn til að hella viðsmjöri í sálarsár prests.
»Þér fáið annars að lýsa með okkur Gunnu á
sunnudaginn kemur«, sagði hann. »Við komum
okkur saman um það fyrir embættið. Svo þér
sjáið, hvor okkar hefir það, þó — þó að — þó
að eg sé porri«.
Það var slíkur sigurmetnaður í málróm hans,
að það leyndi sér ekki, að þetta átti að ríða
sálusorgara hans að fullu.
En prestur heföi getað faðmaö hann að sér.
Sögur af Bólu-Hjálmari.
IV.
Hjálmar sér fyrir slys
Magnús hét maður, Þorsteinsson, og átti heima
í Mikley í Akrahreppi í Skagafirði. Hann drukn-
aði í Héraðsvötnum Þorláksmessukvöld eitt ár-
ið, sem Hjálmar átti heima á Minni-Ókrum.
Hjálmar hafði þá legið veikur um hríð og var
þungt haldinn. Kvöldið, sem maðurinn drukn-
aði, segir hann við Guðrúnu dóttur sína: Farðu
út og sjáðu, hvernig mönnunutn reiðir af, sem
ganga frá Mikley niður að Vötnunum. Hún
gerði það, fremur af hlýðni en trú á, að þetta
væri annað en erindisleysa. Þegar hún kemur út,
sér hún, að tveir rnenn ganga frá bænum í
Mikley og er annar með hest í taumi. Hann
nam staðar á vestri bakkanum, en hinn hljóp út
á ísinn. Guðrúnu sýndist hann ekki reyna neitt
fyrir sér; en þegar hann er nær því korninn að
austurbakkanum, hverfur hann alt í einu. Hún
fer inn og segir föður sinum, að rnaður
hafi druknað i Vötnunum. »Eg var búinn að
sjá það á undan þér, þó að eg sé í bólinu«,
segir Hjálmar.
V.
ión Árnason og Hjálmar.
Árið 1875 var Hjálmar staddur á Víðimýri hjá
Jóni bónda Árnasyni, nálægt sumarmálum Báð-