Sunnanfari - 15.10.1900, Síða 5

53
ir voru þeir örir af víni. Jón gekk úr hlaði
með honum. Þegar þeir kvöddust, segir Hjálm-
ar: »Nú rennur rníns lifs síðasta sumarsól upp.
En þegar eg er undir lok liðinn, þá hygðu að
þínum högum, bóndi; því að óvist er, að langt
verði milii funda«. Um sumarið dó Hjálmar, en
uni veturinn druknaði Jón í Héraðsvötnum.
Mörgum árum áður var Hjálmar staddur á
Tindum i Húnavatnssýslu hjá Jóni Arnasyni.
Hann var þá nýkvæntur, sat á föðurleifð sinni
og bjó rausnarbúi. Þegar Hjálmar fór á stað,
kvað hann við Jón :
kaupstað, og var hraði á houum, þvi að illviðri
var að skella á. Þá kemur þar til haus Björn
prestur á Höskuldsstöðum, drukkinn mjög. Hjálm-
ar vildi hafa hann af sér, en þess var enginn
kostur. Loksins er Hjálmar orðinn svo grarnur
við prest, að hann segir : »Og farðu þarna frá
mér mannskratti og ettu and.........«— »Nú
er það góður matur, lambið mitt:« segir prest-
ur. — »011 skepnan er góð, ef hún er með
þakklæti meðtekin«, svarar Hjálmar.
»Við Tinda aldrei trygðir bind,
því tundur kviknað brennir lund ;
blindar augun • einhver synd,
svo undið verður happ úr mund«.
Hjálmar þótti þar reynast forspár.
VI.
Öll skepnan er góð.
Hjálmar var rnanna orðhvatastur og eftir því
orðheppinn. Vor eitt var hann staddur iHöfða-
Stúdentaleiðangurirm danski.
Myndin þessi er af þvi, er stúdentasveit-
in danska gekk á land í Reykjavík mánudag 6.
ágúst i sumar kl. io árdegis, i fögru veðri og
skemtilegu.
Fylkingin gengur berhöfðuð upp bæjarbryggj-
una og syngur »Eldgamla Isafold«. Bæjarmenn
trúðu varla eyrunum á sér, er þeir heyrðu fjöl-
menna sveit alútlendra manna syngja þjóðsöng