Sunnanfari - 01.05.1902, Blaðsíða 5

ur fór Þorleifi vel úr hendi, og svo mátti kalla,
að alt hepnaðist, er hann tók sér fyrir hendur.
Kristín þótti og ágætiskona. Unnust þau mjög
og áttu börn saman. Hún varð sjónlaus á efri
árum sinum eigi skemur en 18 ár. En mikið
þótti til hennar koma til æfiloka.
Kristín yngri var með föður sínum þar til
hún giftist að Skógarnesi. Þar bjó hún til elli.
Var hún lengi yfirsetukona með góðri hepni-, og
að öllu þótti hún merkiskona. Hún var enn á
lífi, er þetta var ritað (1899), hélt óveikluðum
sálarkröftum og var vel viti borin, fróð ogminn-
ug. Er þetta, sem hér hefir verið frá sagt, tekið
eftir henni, og einnig margt af því, sem hér fer
á eftir.
Útliti Þorleifs lýsti
hún á þá leið: Hann
var tæplega meðalmað-
ur á hæð og eigi gild-
ari en því samsvaraði,
þó fremur þrekinn um
brjóstið. Ekki var hann
stórleitur, en þó var
andlitsfallið karlmann-
legt, nokluið harðlegt
og svipurinn hálf-íbyggi-
legur. Enda var skap-
lyndið ekki laust við
að vera undarlegt; var
hann oft fálátur og dulur
við flesta aðra en konu sína; fyrir henni duldi hann
ekkert; svo mjög unni hann henni. Hann var
skytta, formaður og læknir; hepnaðist honum
vel hvað sem var. Hann aflaði mikils, og blómg-
aðist bú hans, svo að hann varð efnamaður, og
það þrátt fyrir mikla góðgjörðasemi beggja þeirra.
Og þó var hann ekki kallaður jafnmikill hirðu-
maður, sem hann var aflamaður. En það bætti
kona hans upp; hún var bæði ráðdeildarsöm og
hirðusöm, meðan hún hafði sjónina. Og þá er
hún misti hana, voru börnin upp komin og efni-
leg‘
Svo er sagt frá tildrögum til þess, að Þor-
leifur tók að skjóta refi, að þá er hann var fyrir
búi móður sinnar með umsjá Sigurðar föðurbróð-
ur síns, var hann eitt sinn á manntalsþingi 1
Miklholtshreppi. Sýslumaður var Eiríkur Sverris-
son. Hann átaldi bændur fyrir undandrátt í
fénaðarframtali. Þeir kváðust ekki geta talið fram
það, er tóan dræpi; en það var þá margt. Hann
sagði, að það væri slóðaskapur að drepa ekki
tóuna. »Við höfum enga skyttu,« sögðu þeir.
»Það er ósatt« sagði hann; »þarna er skyttan,«
og benti á unglingsmann, er sat þegjandi á hurð-
arbaki. Það var Þorleifur. Þótti þetta spásögn,
því þá haíði þorleifur enn aldrei skotið. En eft-
ir þetta fekk hann sér byssu, og tókst honum
brátt að eyða tóunni.
(Heimild fyrir þessari sögu er mér fallin úr
minni).
Barna8kólinn i Reykjavik
Það, sem mest ein-
kendi Þorleif, var ýjar-
skynjunargája hans. Skal
nú segja nokkrar sög-
ur af henni:
r. Þá er Þorleifur var
nýfarinn að skjóta, og
var hjá móður sinni á
Hofstcðum, var það
kvöld eitt, er fólk var að
hátta og hann sjálfur
lagstur út af, að hann
reis upp aftur og sagði:
»Þetta hrökkur mérekki;
eg á að drepa tvær tóur i
nótt.« Tók hann að klæða sig aftur. Drífa var
úti. Móðir hans bað hann mjög um, að vera
kyrran; en það tjáði ekki. Fór hann fram að
sjó; en það er langt frá Hofstöðum. Birti þá
upp, og sá hann tvær tóur í fjörunni. Skaut
hann aðra þegar, en hin hljóp til fjalls. Þorleif-
ur rakti braut hennar alla nóttina og skaut hana
um morguninn inn í Berserkjahrauni. Kom hann
heim um kvöldið með tóurnar báðar.
2. Þorleifur fór snemma að fást við lækning-
ar, og hepnaðist það jafnan vel. Eitt sinn var
það á Hofstöðum, að hann skellihló upp úr þögn.
Hann var spurður, hvað til bæri. »Eg hlæ að
heimsku minni« svaraði hann. I því kom þar
sendimaður frá Erlendi bónda í Eiðshúsum; sá
bær er austan Strautufjarðarár, nær gegnt Hof-