Sunnanfari - 01.05.1902, Blaðsíða 6

stöðum. Bað hann Þorleif að homa til bónda;
hann lægi veikur og hefði engan frið. Nú hló
Þorleifur enn meir. Fór hann þó að Eiðshús-
um með manninum. Spyr hann Erlend, hvort
hann sé að brúka meðul frá nokkrum. Bóndi
segist hafa verið hálflasinn að undanförnu, en
fengið í gær meðul frá Flannesi apótekara, og
af þeim hafi sér bráð-versnað. Sá Flannes bjó
í Syðri-Görðum (Hofgörðum) í Staðarsveit, en
hafði áður verið við apótekið og hafði nú meðala-
sölu Þorleifur skoðaði meðulin; það voru þá
tíðameðul handa konum; hafði Hannes látið þau
af vangá. Þorleifi tókst að lækna Erlend. Er
talið víst, að hinn óvanalegi og að þvi er sýnd-
ist tilefnislausi hlátur Þorleifs hefði komið af því,
að fyrir hann hafði borið vangá Hannesar. Sjálf-
ur sagði Þorleiínr það þó engum.
3. Frá Hofstöðum fór Þorleifur að Hallbjarn-
areyri og bjó þar nokkur ár Þá var það haust
eitt, að hann vantaði 6 sauði af fjalli. Vinnu-
menn hans létu dragast að segja honum þetta,
þar til er þeir þóttust hafa leitað af sér allan
grun. Þá sögðu þeir honum, og spurðu, hvort
hann héldi að slíkt gæti verið einleikið. Hann
þagði um stund, en svaraði svo með mestu spekl:
»I.eitið í Mýrarhyrnu!« Það er fjall fyrir vestan
Grundarfjötð. og höfðu þeir eigi leitað þar. Nú
fóru þeir þangað og fundu þar sauðina.
4. Meðan Þorleifur bjó á Eyri, bar svo við
eitt sinn, að skip fórst á heimleið úr Stykkis-
hólmi, er þangað hafði farið kaupstaðaríerð »ein-
hvers staðar utanað.« A því voru þrenn hjón og
einn maður að auki. Vissi enginn, hvar eða
hvernig slysið vildi til. Ein af konunum hét
Guðný. Um haustið eftir var það eitt kvöld í
hálfröknu, að Þorleifur sat í baðstofu þegjandi.
Alt i einu kallar hann á Kristínu dóttur sína, er
þá var 10—12 ára, og segir við hana: »Nú er
hún Guðný rekin hérna fyrir neðan. Farðu nú
undir eins, Stína litla, og hlyntu eitthvað að lík-
inu « Hún sagðist ekki þora það. »Gerðu sem
eg segi þér!» sngði hann alvarlega. Færðist hún
þá ekki undan lengur og fór. Þar voru marg-
ar þurrabúðir við sjóinn. I einni þeirra bjuggu
'njón, er áttu dóttur, sem Guðrún hét og var
jafnaldra Kristinar. Fekk hún hana með sér.
Fundu þær líkið og breiddu eitthvað yfir það.
Þorleifur sat kyr inni, þegjandi. Alt í einu seg-
ir hann: »Nú nú I þar tekur hún hana Gunnu
með sér ! Það átti hún ekki að gera.« Það er
alment kallað lánsmerki, að hlynna að líki, sem
maður finnur. En svo er að sjá, sem Þorleif-
ur hafi ætlað, að það lán yrði minna eða eins
og dreifðist, ef fleiri en einn fyndi líkið. Hann
talaði þó ekki fleira um þetta, en lét hirða líkið
og sá urn greftrun þess.
5. Kristín, tengdasystir Þorleifs, var yfirsetu-
kona, sem fyr segir. Tók hún við fjölda barna
og var svo heppin, að aldrei varð að. Einu
sinni sagði Þorleifur við konu sína upp úr þögn:
»Nú liggur Kristín systir þín á sæng.» »Sérðu
það ?« spurði hún. »Nei,« sagði hann, »en eg
sé að konan á Hjarðarfelli er að deyja af barns-
förum. Kristín er ekki hjá henni. Það er víst
af því að hún liggur á sængsjálf.« Brátt á eft-
ir fréttist lát konunnar á Hjarðarfelli; hafði hún
dáið af barnsförum. Kristin var ekki hjá henni
því hún lá á sæng sjálf. Stóð það heima, sem
Þorleifur hafði sagt.
6. Einn dag reið Þorleifur út í Ólafsvík.
Mætti honum þá maður er sagði honum lát
nafngreindrar konu þar í Olafsvík. »Því trúi eg
ekki«, segir Þorleifur, »að hún sé dáin. Hún
lifir mig«. »Það er þó svo«, sagði maðurinn,
»hún dó af barnsförum í morgun«. Þá keyrði Þor-
leifur hestinn og reið ákaft, sem hann var þó
ekki vanur, og létti ekki fyr en hann kom í
Ólafsvík. Reið nann að bæ konunnar og spurði
um hana. Var honum sagt lát hennar. Hann
lézt ekki trúa því. Var hann þá beðinn að skoða
líkið. Er þar skjótast aí að segja, að liann náði
barninu frá konunni og sat síðan yfir henni íull-
an sólarhring. Tókst honum loks að lifgahana.
Komst hún til heilsu, og lifði lengur en Þor-
leifur.
7. Einu sinni var maður sendur úr Ólafsvík, að
fá meðul hjá Þorleifi handa sjúkling. Meðan
maðurinn var í burtu, þyngdi sjúklingnum og
var hann nýbúinn að gefa upp öndina, er sendi-
maður kom aftur. Og er hann var spurður
um meðul þau, er Þorleifur hefði sent með hon-
um, svaraði hann: »Hann sendi engin meðul;