Sunnanfari - 01.05.1902, Blaðsíða 7

Í9
hann sagði að sjúklingurinn yrði dáinn, þegar
eg kæmi heim«.
8. Meðan Þorleifur bjó á Hallbjarnareyri, var
hann hvern vetur hákarlaformaður og aflaði vel.
Atti hann stórt hákarlaskip, er Elliði hét, og var
fyrir því sjálfur. En síðan fluttist hann frá Eyri
að Bjarnarhöfn. Hætti hann þá hákarlaveiðum,
en leigði Elliða hákarlaformanni í Rifi, er Björn
hét. Tvo vinnumenn sína lét Þorleifur róa út
á Hellissandi, en gerði svo ráð fyrir, að þá er
Björn færi í hákarlalegu, skyldu þeir fara með
honum. A Þorra gerði sjóveður góð. Sendi
Björn þá eftir mönnunum. Fóru þeir inn í
Rif og í hákarlalegu með Birni. Meðan þeir
lágu, gekk veður til suðurs og gerði ofviðri.
Urðu þeir að hleypa undan. Annað skip, sem
og var úr Rifi, lá nokkuru inn'ar en Elliði.
Það hleypti líka, og dálítið fyr. Náði það lend-
ingu inni í Eyjum. En Björn hleypti upp á
Barðaströnd. Þá sömu nótt sagði Þorleifur við
konu sína milli dúranna: »Hvast fær Elliði
minn yfir Breiðafjörð núna, kona! hann þolir
ekki neðra hjólið«. (»Hjólið« heyrði til segl-
búnaðarins). »Eru þeir að hleypa?« spurði hún.
Hann játaði því og talaði svo ekki meira um
það. Fólkið í baðstofunni hafði vaknað og heyrt
orð Þorleifs. Daginn eftir var það að tala um,
hvort skipið rnundi hafa komist af. Þorleifur
heyrði það og anzaði til: »Já, Elliði er lentur
heill, og stendur á réttum kili. En hvar hatin
er, veit eg ekki með vissu. Eg hetí aldrei kom-
ið þangað. En þar er kirkja. Eg held það sé
á Brjánslæk«. Nú leið vika. Þá fréttist, að hitt
skipið, sem í Eyjunum lenti, væri kornið aftur
út í Rif, en vissi ekkert um Elliða. Gerðist þá
heimafólk i Bjarnarhöfn órótt. Þorleifur sat
hugsj og hélt höndum fyrir andlitið. Síðan
segir hann upp úr þögninni: »OHu er óhætt; þeir
eru á Brjánslæk. »Eg sé þá ganga út og inn.
Mínir menn farast ekki í sjó. Eg sá það ekki
á þeim, þegar þeir fóru«. Nú liðu aftur 3 dagar.
Þá sagði Þorleifur eins og við sjálfan sig: »Nú
sigla þeir út í Flatey að óreyndu*. Daginn eftir
sagði hann við konu sína: »Nú er Elliði rninn
bráðum lentur í Rifi, konaU Og þá um kvöld-
ið var hann óvenjulega glaður, svo hann hopp-
aði upp, og sagði: »Guði sé lof! nú eru þeir
lentir«. Tveim dögum eftir þetta kom sendi-
maður frá Birni til að segja Þorleifi afturkomu
þeirra, og sagði hann þá ferðasöguna um leið.
Þeir höfðu lent á Brjánslæk. Þaðan gaf þeim
eigi byr fyr en á 10. degi, og þá þótti þeim þó
vissara, að gera sér krók til Elateyjar, til þess
að fá betri vindstóðu. Þeir lentu með heilu í
Rifi á sama lírna sem Þorleifur fagnaði því heima
í Bjarnarhöfn.
9. Þorleifur átti son, er hét Þorleifur. Þá er
hann var nær fermingaraldri, bar svo við um
haust, að Þorleif vantaði 2 hrúta. Var þeirra
oft leitað, en fundust ekki. Leið svo fram á
jólaföstu. Tíð var góð. Einn morgun vaknar
Þorleifur snemma, kallar til Þorleifs sonar síns
og segir: »Við skulurn fara að klæða okkur,
Leifi minn ! og sækja hrútana. Eg sé þá á kletta-
hillu hérna í fjallinu*. Það eru margar kletta-
hillur í Bjarnarhafnarfjalli, og gras á mörgum.
A eintii þeirra fundu þeir hrútana. Gekk Þor-
leifur að þeim sem visum. Nl. fír. J.
Samvöxnu tvíburarnir.
Radica 0g Doodica.
Þær eru indverskar, fæddar 19. sept. 1889 i
þorpinu No-ah-passa í Orissa á Vesturindlandi.
Þorpsbúar höfðu þá hjátrú, að slik íráttúruaf-
brigði sent samvaxnir tviburar lilyti að vera að
kenna einhverjum afskiptum djöfulsins af fóstr-
inu í móðurkviði og lögðust á foreldra systranna
fyrir það — þóttu þau ekki í húsurn hæf, og
vildu gera þau óalandi og óferjandi og óráðandi
öllum bjargráðum. Tók því faðir þeirra það til
bragðs, að hann ætlaði að skilja í milli þeirra
með hníf. En þá ketnur lögreglan að honum
og tekur af honum börnin. Þvi næst var þeim
af yfirvöldum ráðstafað til fósturs hjá hofgoðum
við hofið Dschegernant í borginni Puri. Heitn-
ar voru þær eftir öðrum tvíburum, systrum, er þjóðtrú
Inda segir uppi hafa verið fyrir nokkrum öldum
og voru tvíhöfðaðar og með fjórum höndum;
lýðurinn hélt þær vera goðkynjaðar og reisti