Sunnanfari - 01.06.1902, Blaðsíða 7

Sagnir
um
Þorleif dbrm. í Bjarnarhöfn,
fjarskynjun hans m. m.
(Sbr. Sf. IX 12).
(M.)
10. Þorleifur mentaði son sinn vel, en lét
hann þó ekki ganga embættisveginn. Þáer hann
var fulltíða, var það eitt sinn, að ýmsir efnaðir
Breiðfirðingar tóku sig saman og pöntuðu vöru-
skip frá Noregi. Var Þorleifur vngri sendur
þangað til að standa fyrir kaupunum. Áttihann
að koma aftur með skipinu. En koma þess
dróst miklu lengur en við var búist. Urðu menn
því hræddir um, að það hefði farist. Þávarþað
eitt sinn, að Þorleifur sagði upp úr þögn: »Guði
sé lof! ekki hafa þeir farist. Eg sé hann Leifa
minn ganga um götu í kaupstað. Eg hugsa það
sé í Björgvin«. Kona hans skrifaði hjá sér (eða
lét skrifa) daginn og stundina. Löngu seinna
kom skipið, vel reiðfara, og Þorleifur með. Hafði
það tafist, af þvi það þurfti viðgerðar. Var Þor-
leifi (yngra) þá sagt frá orðum föður hans. Bar
hann daginn og stundina saman við dagbók sína.
Stóð það heima, að þá hafði hann verið í Björg-
vin og gengið nnlli húsa.
11. Einn morgun sagði Þorleifur (eldri) við
konu sína (hún var þá orðin sjónlaus): »Nú
ætla eg að hætta lækningum, kona ! Eg tek
ekki á móti sjúklingum oftar«. »Þú munt eiga
bágt með að neita, eins og þú hefir átt«, segir
hún, »þegar þú sér, að þú munir geta hjálpað
aumingjum, sem leita þín«. »Eg tek ekki á
móti því, sem verið er að færa mér núna«. seg-
ir hann. Hún spurði, hvað það væri. »Það er
vitlaus steJpa innan af Skógarströnd«, segir hann;
»hún er troðfull af ormum, og þá hefir hún
fengið af því, að hún hefir drukkið svo mikið
af sóðalega meðhöndlaðri nýmjólk«. Þann dag
komu þangað tveir Skógstrendingar með geð-
veika stúlku. Þorleifur var tregur að taka við
henni, en gerði það þó fyrir tillögur konu sinn-
ar. Batnaði stúlkunni af lækningum hans, og
varð hún síðan vinnukona hjá þeim feðgum.
12. Þá er Þorleifur tók að eldast og kona
hans var dáin, hætti hann búskap, en Þorleifur
son hans tók við. Var faðir hans siðan hjá hon-
um meðan hann lifði. Einu sinni sem oftar
kom Eiríkur prófastur Kuld að Bjarnarhöfn til
nnessugjörðar. Oveður var, og hafði versnað
rneðan prófastur var á leiðinni. Sagði hann, þá
er hann hafði heilsað: »Þessi ferð mín verðurtil
lítils; það verður víst messufall«. »Önei, pró-
fastur minnl* sagði Þorleifur (eldri); »það var
gott að þú komst núna; það sparar okkur báð-
um ómak. Þú messar í dag og fólk verður til
altaris«. Það rættist; veður batnaði, fólk kom
og var messað. Tveir menn, sem ætluðu vest-
ur undir Jökul til róðra, beiddust altarisgöngu,
ög Þorleifur var til altaris með þeim. Síðan íór
prófastur aftur, og kvaddi Þorleif með kossi að
skilnaði; því var hann vanur. En nú lagði Þor-
leifur hendur um háls honum, kysti hann aftur
og mælti: »Hjartans þakkir fyrir samveruna!
Þó við kunnum að sjást aftur, þá stendur það
víst sem tæpastc. Þá var Þorleifur með sömu
heilsu og hann átti að sér. En áður en pró-
fastur messaði þar næst, varð Þorleifur veikur
og dó á laugardaginn áður en prófastur kom.
Svo nærri fór þetta.
Á dögum Þorleifs var danskur læknir í Stykk-
ishólmi, er Lind var nefndur. Hann þoldi ekki
að ólærður maður fengist við lækningar í um-
dærni hans, og bannaði hann Þorleifi að lækna.
Hlýddi Þorleifur því og hætti atveg. Olli það
almennri óánægju, og kvörtuðu menn fyrir land-
lækni. Hann tók kvörtunina til greina, reyndi
þekkingu Þorleifs í lækningaefnum og veitti hon-
um síðan lækningaleyfi. Seinna fekk hann heið-
ursmerki dannebrogsmanna.
Nú ska! segja heimildir mínar fyrir fjarskynj-
unarsögum þeim um Þorleif, er hér eru sagðar
á undan:
Sögurnar i.— 5. sagði mér Kristín gamla í
Skógarnesi, tengdasystir Þorleifs. Mundi hún
sjálf eftir því, er 1. og 2. gerðust, því þá var
hún á bæ með honum á Hofstöðum. En 3., 4.
og 5. hafði Kristín systir hennar sagt henni, kona
Þorleifs. Sama merkiskona sagði mér og flest-