Sunnanfari - 01.12.1902, Page 1
Jóhann P. Pétursson
dbrm. á Bríinastöðum
Þar eð telja má sjaldgæft á þessum tímum,
að landbúskapur liefji menn til auðs og virðing-
ar, sýnist vel við eigandi, að Sf. geri sitt til að
geyma frá 'gleymsku timans myndir og nöfn
þeirra fáu, sem það auðnast.
Jóhann Pétur Pétursson
dbrm. er fæddur n. októbr.
1835, að Geirmundarstöðum í
Sæmundarhlið; þar bjuggu for-
eldrar hans snotru búi og
var faðir hans orðiagður fyrir
karlmensku og dugnað, enda
hefir honum komið það í góð-
ar þarfir, því þau hjón áttu
:2 börn ,sem komust úr æsku
og var Jóhann með hinum
yngstu.
Þegar -hann var 5 ára dóu
foreldrur hans, bæði í sömu
vikunni. Var honum þá sem
öðrum börnum þeirra fengið
fóstur og fjárhlutur hans lagð-
ur með honum. Hann ólst því
upp á þá lund, er tíðkaðist um tökubörn á
þeim tímum, án allrar andans mentunar nema
barnalærdómsins. Hann kvæntist 1853 ungfrú
Solveigu Jónasdóttur í Neðralýtingsstaðakoti, tók
þar við búi, sem foreldrar hennar höfðu búið
þar; en að 6 árum liðnum stóð hann jafnein-
mana og ástvinalaus, eins og þegar hann fór úr
föðurgarði; hafði þá dauðinn hrifið þenna nýja
ástvinahóp hans, tengdaforeldra, mágkonu, eigin-
konu og einkabarn þeirra. En svo hafði dauð-
inn hagað höggum sínum, að eignin gekk öll
að erfðum til hans, og varð það að vísu ein
lyftistöng auðsældar hans, en á þeim tímum
mun hann hafa metið það litið móts við hinn
mikla og sára missi sinn. Hann kvæntist annað
sinn 1865 og gekk þá að eiga ungfrú Elínu, dóttur
hinna alþektu heiðurshjóna Guðmundar Aruljóts-
sonar og Elínar Arnljótsdóttur á Guðlaugsstöð-
um í Húnavatssýslu. Sama árið makaskifti hann
jörð sinni Neðralýtingsstaðakoti við hálfa Brúna-
staði, og kafa þau hjón búið þar síðan. Sú jörð
mun lengi bera þeirra menj-
ar, því auk þess sem hvert
hús, utan bæjar sem innan,
er reist frá grunni í þeirra tíð,
er nú nálega alt túnið girt og
sléttað, sem áður var þýft.
Enda hefir búnaðurinn launað
þeim erfiði sitt í ríkulegum
mæli. Það sést glögt á því,
að um allmörg ár hefir hann
svarað út nálægt */io af tekj-
um sveitarsjóðs þessa hrepps
sem þó hefir á annað hundrað
gjaldendur. En þrátt fyrir
það, þótt efni hans hafi auk-
ist mikið, á hann allnfikið fé
í eigurn fátæklinganna, sem
hann hefir ekki tekið annaðgjald
fyrir en þökk þeirra, sem hlutu.
Hann var kjörinn hreppstjóri 1865, og 1874
sáttamaður, og hefir gegnt til þessa dags báðum
þeim störfum. Sýslunefndarmaður var hann
1883—1889. Ollum þessum störfum hefir hann
gegnt svo, að fáum mun blandast hugur um,
að hann hafi þar staðið með hinum fremstu í
röð. Er það því virðingarverðara, þegar þess
er gætt, sem fyr var sagt, að hann naut alls
engrar fræðslu í uppvexti, og reyndi fyrst að
draga til stafs eftir það er hann kvongaðist. Það
er því auðsætt, að hæfileikar til starfa hans
hafa verið svo vel gróðursettir í honum sjálfum,
að þeir náðu fullum þroska, án þess neitt væri