Sunnanfari - 01.03.1912, Síða 1
SUNNANFARI
XI, 3.
HEYKJAVIK
*
MARSMAN.
Matthías Septímus Þórðarson
þjóðmenjavörður er fæddur á Fiskilæk í Mela-
sveit í Borgarfjarðarsýslu 30. Október 1877.
Foreldrar hans voru Þórður hreppstjóri Sig-
urðsson bóndi á Fiskilæk, sonur Sigurðar
bónda á Bakka, Þórðarsonar á Súlunesi, og
Sigriður Runólfsdóttir, kona
Þórðar á Fiskilæk, dótlir
Runólfs bónda Þórðarsonar
á Saurbæ á Kjalarnesi.
1891—1892 lærði Matthías
undir skóla hjá síra Einari
Friðgeirssyni á Borg og hjá
Jóhannesi Sigfússyni nú-
verandi aðjunkt, veturinn
næsta. Vorið 1893 seltist
hann i annan bekk lærða
skólans, og útskrifaðist
þaðan 1898 með fyrstu
einkunn. Sama haust fór
hann til Hafnar og stund-
aði norræna málfræði við
háskólann þar 1898 —1902.
einkuin íslenska fornfræði
og sögustaðalýsingu. Vorið
1899 tók hann próf í heims-
speki með fyrslu einkunn.
Hjer á landi var hann árið
1902—1903, en erlendis apt-
ur næstu ár. Árið' 1905—190(5 dvaldi hann
mest af í Svíþjóð. 27. Júlí 1906 gekk hann
að eiga danska konu Alvhilde Maria Jensen
Fristrup, og á hann við henni 2 börn. Haustið
1906 fluttist Matthías lieim fyrir fult og fast
°g hefur dvalið hjer síðan. 1907 varð hann
aðstoðarmaður við Forngripasafnið, 1 Janúar
1908 settur forstöðumaður þess, enn 1. Júlí
s- a- var hann skipaður þjóðmenjavörður.
I-ptir hann liggja ýmsar ritgerðir í Eimreið-
1912
inni, Skírni og Árbók Fornleifafjeiagsins og
viðar.
Matthías er maður heldur víðförull; sum-
uiin 1899 og 1900 dvaldi hann í Kristjaníu
og í Seljord á Þelamörk hjá Viggo Ullmann,
sem siðar varð amtmaður í Skien. Sumarið
1901 ferðaðist liann til Berlínar, Leipzig og
Múnchen, og dvaldi um
tíma suður á Bæjaralandi
jiað sama sumar. Sumarið
1902 var hann í Náás í
Svíþjóð, og fór þá á mál-
fræðingafundinn í Uppsöl-
um og Stokkhólmi.
Þó að Matthías sje enn
ungur liggur eptir hann
geysimikið starf, þó ekki
heri mikið á því; meðal
annars mun óhætt að full-
yrða, að hann liafi fyrstur
manna komið góðu skipu-
lagi á Forngripasafnið, því
að þegar hann tók við,
hafði lítil hvöt verið tif
þess um langa hríð að
leggja sig í bleyti urn það
að verja miklum tíma í
gæslu safnsins með þeim
sultarlaunum, sem forn-
gripavörðurinn þá hafði.
Enn nú eru launin að vísu lág, en þó betur
viðunandi. Hve mikið starf liggur eingöngu
í því að koma munum slíks safns þolanlega
fyrir í húsakynnunum, skilja víst fæstir, nema
þeir, sem í það hafa komist, enda skin natni
Matlhíasar út úr allri niðurröðun þar. Þess
ber og að geta að síðan Matthías tók við
safninu, hefur það, að mestu fyrir hans dugn-
að, verið aðgengilegra fyrir almenning enn
fyrr. Um tíma hans hefur safnið líka aukist