Sunnanfari - 01.05.1912, Blaðsíða 2
ýmiskonar, nj'jar aðferðir við sullalækningar,
holskurði, sem jafnvel ekki Schierbeck vildi
hætta sjer út í. Það var því talið sjálf-
sagt, að hann tæki við kennslu í handlækn-
isfræði við læknaskólann, þegar Schierbeck
ílengdist í Danmörku, og það varð.
Aðalstarf hans hefur verið síðan kennslan
við læknaskólann, munnleg og verkleg — í
spítalanum, liandlæknisvinnan —, sem læri-
sveinar hans eru við til aðstoðar prófessorn-
um og sjer til lærdóms.
Það er alkunnugl, að G. M. er ágætur kenn-
ari, og framfarirnar í handlæknisfræði hjer á
landi hafa síðan hann tók við kennslu í
þeirri grein verið afarmiklar, að sínu leyti
ekki minni en í útlöndum.
G. M. var vel undir starf sitt búinn, liefur
ágætar gáfur og var vel menntaður í læknis-
fræði almennt. En áhuga hafði hann til að
fylgjast vel með í öllum nýjungum, sem snerta
starf hans. Nauðsynlegt er það fyrir mann,
sem ætlar að vera góður kennari í læknis-
fræði, því engin vísindagrein í heiminum tek-
ur jafnskjótuin og fjölbreyttari byltingum en
hún. Það er lieldur ekki vandalítið, að kunna
áð tína úr öllu því moldviðri af fánýtum
kenningum og uppástungum, sem fram koma
árlega, einmitt það sem að gagni má verða.
Sýnilegur árangur af starfi G. M. er það
fyrst og fremst, hve marga sjúklinga hann
hefur læknað, og í öðru lagi er það greini-
legasti votturinn um kennarahæfileika hans,
að ýmsir af lærisveinum lians inna nú af
liendi ýms vandasöm handlæknisverk, sem
ekki voru gjörð hjer á landi áður en hann
tók við. Enda koma nýjar og nýjar aðferðir,
sem gjöra slík verk auðveldari fyrir Iæknir-
inn og hættuminni sjúklingunum.
Hugsum okkur fortíðarinnar handlækna,
sem hvorki höfðu svæf-
ingarmeðul eða varnir
gegn sárasjúkdómunum.
Það er nógu lærdóms-
ríkt að líta í liandlæknis-
fræðibækur fyrri alda
með þessum ágætu, á-
lirifamiklu og skýru
mynduin þeirra tíma og
bera þær saman við
Ijósmyndir vorra tíma
frá skuiðlækningastofum
spítalanna. Mjer er ein-
lægt minnisstæð mynd
ein í slíkri bók frá 17.
öld. Á myndinni sáu
menn lækni vera að
taka fót af manni
fyrir ofan hnjeð. —
Heilmikill söfnuður af
mönnum lijálpuðu til. Þeir lágu beinlínis
ofan á sjúklingnum, hver passaði sinn lík-
amshluta. Þeim var öllum auðsjáanlega ljóst
hversu alvarleg athöfn þetta var, liversu þýð-
ingarmikil fyrir sjúklinginn og hversu fádæma
kvalafull. Hver vöðvi í liandleggjum þeirra
og í andliti stæltist. Og þá sjúklingurinn.
Já, andlitsútlit hans bar vott um sambland
af óumræðilegri angist og kvöl.
Til samanburðar við þessa lýsingu lítum
við svo á myndina lijerna í blaðinu frá
handlæknisstofunni i Landakotsspítala. Það
er búið að leggja sjúklinginn upp á hand-
I’róf. Guðm. Magnússon við skurð.