Sunnanfari - 01.05.1912, Qupperneq 3

læknisborðið. Við hliðina á honum stendur
prófessor G. M. ásaint aðsloðarfólki sínu,
eldri og yngri læknisfræðingum og hjúkrun-
arkonum spítalans. Prófessorinn liefur skýrt
tilheyrendum sínum frá sjúkdóm þessa sjúkl-
ings og hvernig liann yrði læknaður. Allt er í
standi: Verkfærin sótthreinsuð, prófessorinn og
aðstoðarmenn hans fara í sótthreinsaðar hvítar
kápurog hafa nákvæman liandaþvott. Nú á að
gjöra skurð á sjúklingnum, ef til vill holskurð.
Svo á að sótthreinsa skinnið á honum, þar sem á
að skera og þar í kring. Sjúklingurinn virðist
óhræddur. Læknarnir rólegir. Hvortveggja
vita, að sjúklingurinn verður svæfður eftir
örfáar mínútur, að hann finnur ekki neitt
til meðan á lækningunni stendur, og allt
þetta fólk virðist vera nokkurnveginn öruggt
um það, að eigi eru líkindi til, að hætta sje
á ferðum. Pví allt er sótthreinsað, og von-
andi að öllum sóttkveikjum hafi verið bægt
i burlu.
Eins og drepið var á, var það G. M., sem
fyrstur íslenskra lækna byrjaði skurðlækn-
ingu á innvortis sullaveiki. Áður var ástunga
og bruni aðallæknisaðferðirnar, en gáfust ekki
vel. Nú mun hann hafa gjört hátt á annað
hundrað holskurði vegna sulla, og hefur hann
liklega meiri reynslu i þessu efni en nokkur
annar einn læknir í Norðurálfunni. Pað bezta
er, að ekki nema örfáir af þeim sjúklinga-
hóp hafa dáið.
G. M. vakti á fyrstu læknisárum sínum
hjer heima athygli á því, að berklaveiki væri
tíður sjúkdómur hjer. Áður var Iæknum
kennt, að sá sjúkdómur kæmi ekki fyrir
kjer á landi.
G.M . er glettinn og fyndinn, en getur stundum
verið dálitið stuttur í spunann.Þóeruekki meiri
brögð að þvi en svo, að hann mun vera manna
vinsælastur, bæði hjá lærisveinum sinum, sjúkl-
ingum og öðrum.
Jeg held að Guðmundur prófessor sje öf-
undlaus maður. Eptir málshættinum ælti það
heldur að rýra manngildi lians. En það mun
vera svo með þennan málshátt eins og marga
nðra, að hann sje mjög einldiða. Annars væri
svo sem nóg ástæða að öfunda Guðmund.
Það er einróma álit manna, að hann sje
manna best að sjer í sinni ment, hjer á
landi. Hann er fjölfróður um marga hluti
þar fyrir utan. Loks er hann talinn sæmi-
lega efnaður maður. Af öllu þessu nýtur
hann mikils álits meðal samborgara sinna.
Jeg skal að vanda íslenskra rithöfunda, er
skrifa lýsingar á lifandi merkismönnum, geta
þess að lokum: Gudmundur »er sœmdur ridd-
arakrossi daunebrogsorðunnar«.
Medicus ignotus.
Tíundir.
i.
Studdur staf mínum,
Staldrað heli
Opnum and-dyrum
Úti fyrir,
Grisks og Gyðings,
Guðs og manna,
Spámanns, spak-vitrings:
Spurt til vegar —
Gátur á götu
Gáfu allir.
Gekk úr garði -
Göngu-sorfnum
Veli á vandkvæðum
Vafa-svara,
Steytti við steindyr
Stuðlabjarga
Hljóðu Hoddmímis
Holti út’ í.
Lokkaði Ijóð um
Læsta hurð.
II.
»Alt var lil frá eilífð.
Upphafslaust er sérhvað.
Verðandi var æ að.
Auðn hefir hvergi verið.