Sunnanfari - 01.05.1912, Síða 8

40
Síra Þorkeli varð ósjálfrátt að berja út í
loftið, eins og til þess að verjast. Angistar-
hrollurinn hríslaðist um hann allan. Hann
hætti að athuga og álykta. Gaf sig óvitandi
skelfingunni á vald.
— Lestu eitthvað ... lestu eitthvað gott ...
lestu einhverja bæn, sagði Sigmundur, hás
og skjálfraddaður.
— Já, já!
Síra þorkell var orðinn viljalaus, tekinn að
hlýða Sigmundi í blindni.
— Við skulum krjúpa, sagði Sigmundur.
Þeir krupu báðir við kistuna.
— Lestu, lestu!
En síra Þorkeli hugkvæmdist engin bæn,
er hann gæti lesið. Minnið var farið um
stund. Allur hugsanamáttur hans kominn í
bóndabeygju.
— Lestu, lestu! Fyrir guðs skuld, lestu!
Sigmundur tók að hrista hann. Síra Þor-
keli varð Iitið á tunglskinsglætuna í horninu.
hiin endurminningin rumskaðist. Og hann
þuldi hugsunarlaust, eins og fábjáni:
Tunglið, tunglið, taktu mig
og berðu mig upp til skýja,
par silur hún móðir mín
og kembir ull nýja.
— Nei, nei! Ekki tunglið! Ekki tunglið!
Fyrir guðs skuld ekki tunglið! Veiztu ekki
að tunglið hefir sent glóandi lykil ofan á ...
á ... á andlitið á manni, sem tók það sem
hann átti ekki?
Nú tók að rofa til í heilanum á síra Þorkeli.
— Eg var að fara með einhverja vitleysu.
Eg ætla að lesa einhverja bæn til Krists,
sagði hann.
— Nei, ekki til Krists! Ekki til Krists!
Hann er mér reiður. Lestu bæn til Maríu
guðs móður. Hún er góð. Hún er mér ekki
reið. Henni hefi eg ekkert gert.
Síra Þorkell tók að lesa:
— Ave Maria, gratia plena. Dominus te-
cum. líenedicta tu in mulieribus et bene-
dictus fructus ventris tui, Jesus. Sancta
Maria, Mater Dei, ora pro nobis peccatori-
bus, nunc et in hora mortis nostræ. Amen.
— Lestu ekki þetta! Ekki þetta! Eg skil
þetta ekki. Eg veit ekki nema þú sért að
svíkja mig og gabba. Lestu eitthvað sem
eg skil — eitthvað til Maríu guðs móður.
Síra Þorkell hugsaði sig dálítið um. Þá
tók hann að þilja af nýju:
Mária, ert þú móðir skærust!
Máría, lifir þú, sæmd í ári!
Máría, ert þú af miskunn kærust!
Máría, létt þú synda fári!
Máría, lít þú mein þau vóru!
Máría, lít þú klökk á tárin!
Mária, græð þú meinin stóru!
Mária, dreif þú smyrsl í sárin!
Síra Þorkell þagnaði, að versinu loknu.
— Lestu meira! Lestu meira! sagði Sig-
mundur áfjáður.
Síra Þorkell hélt þá áfram:
Máría vertu mér í hjarta
mildin sjálf, þvi gjarna vilda’k,
blessuð þér, ef ek mætta meira,
margfaldaðastan lofsöng gjalda.
Loflig orð í ljóða gjörðum
af lystilegri móður Kristi
engum tjáir að auka lengra:
einn er drottinn Máríu hreinni.
Nú var nokkur friður kotninn í hugi þeirra.
— Nú förum við inn, sagði Sigmundur.
Sira Þorkell lokaði kistunni, og stúkunni,
þegar þeir voru komnir út úr henni. Þeir
læddust fram kirkjugólfið.
— Mikil guðs mildi var það, sagði Sig-
mundur við sjálfan sig, að lærður maður
var með mér.
En hann lét þess ekki getið upphátt. Síra
Þorkell hrokaðist nógu hátt upp yfir hann
samt.
Vísa Bjarna Tliorarensens um Krist-
ján í Hrafnhólum, sem kallaður var „Krummi" :
Kristján Hólum krumma frá,
á kjaptastóli glaður,
er á róli ýtum hjá
illa póleraður.
Vísan er ekki prentuð í kvæðabók Bjarna.