Sunnanfari - 01.12.1912, Blaðsíða 8

94
í vígum sá jeg marga hníga bugaða, sem
börðust,
jeg barðist líka’ og varðist, þar sem orrustan
var hörðust,
jeg vildi ekki skilja, að liver tími minn var
talinn,
svo tróð jeg skjöldum framar — og með sama
fjell í valinn.
Jens prófastur Pálsson
lézt 28. Nóvember síðastliðinn eptir háska-
byltu, er hann hafði feingið af hestbaki. Varð
hann 61 árs gamall, fæddur 1. Apríl 1851 i
Jens prófastur Pálsson.
Dagverðarnesi á Skarðsströnd. Útskrifaður
var hann úr Reykjavíkurskóla 1870, af presta-
skóla 1872, vígður aðstoðarprestur föður síns
1878, fékk Þingvelli 1879, Útskála 1886 og
Garða á Alptanesi 1895. Prófastur var hann
í Kjalarnessþingi 1900—1912. Þingmaður
Datamanna 1891—1899, og þingmaður Gull-
bringusýslu 1909—1912. Hann kvæntist 1874
Guðrúnu Pétursdóttur, Guðjónssonar, og lifir
hún mann sinn. Ekki varð þeim barna
auðið, en mörg börn fóstruðu þau.
Jens prófastur var mesti áhugamaður um
landsmál og félagsmál, ljúfmenni í viðkynn-
ingu, vinsæll maður og vel látinn.
Björn Jónsson og síra Jens voru aldavinir,
og höfðu mjög fylgzt að málum langa æfl.
Dauðinn gerði ekki langan skilnað þeirra.
Síra Jens slasaðist sama kvöldið og Björn
tók sjúkdóms áfelli það, er leiddi hann til
dauða 24. Nóv. Síra Jens andaðist 4 dög-
um síðar.
Smávegis frá Pétri Guðjónssyni.
Paö liafa ýmsir látið í Ijósi, að þeir hafi búizt
við pví, að nokkur orð hefði fylgt mynd Péturs
Guðjónssonar í síðasta blaði, smásögur eða eitt-
hvað annað, sem einkennilegt væri fyrir Pétur.
En af slíku hefir Sunnanfari fátt í fórum sínum,
sem ekki er þá búið að segja frá annarstaðar. Eg
var lítt söngvinn og liafði því lítil kynní af Pétri,
enda var fyrsti vetur minn í skóla (1876—1877)
síðasti veturinn, er Pétur lifði. Hann andaðist þá
um sumarið. Pó er mér minnisstælt eitt atvik,
sem mér er sama þó eg segi frá; kendi það mér,
hversu skipti í tvö horn hjá Pétri um það, sem
honum geðjaðist og mislíkaði. Pað var í fyrsta
timanum, sem liann ætlaði að hlýða okkur bus-
unum yflr saungfræði í kveri, sem hann hafði þá
nýlega gefið út. Hann kom ofurlítið liýr í kenslu-
stundina, og var hann þá jafnan Ijúfur og elsku-
legur og tnanni fanst hann næstum því viðkvæm-
ur, en þegar hann var ódrukkinn, fanst manni
ltann höstugur og cins og með hálfgerðum þjósti.
Pað var töluvert almenn skoðun í skóla, að þeir
þyrfti ekki að lesa saungfræði, sem ekki væri
saungnir, og var það góð ástæða fyrir samvizk-
una til þess að líta ekki í bók. Pétur gekk að
borðinu þar sem cg sat og »tók upp« þann, sem
sat við hliðina á mér. Par var steinhljóð við öll-
um spurningum. Síðan sneri hann sér að mér
mjög clskulega, og segist búast við því að eg geti
þó sagt sér þetta. En þar tók ekki betra við.
Par var sama steinhljóðið. Hvað hann sneipti
mig þá er mér ógleymanlegt, einmitt af því að
henn gerði það ekki í bræði, heldur sárnaði hon-