Austri - 21.09.1891, Blaðsíða 3
Nr. 5.
AUSTEI
19
9. J>á voru ákveSin laun stjórnar-
nefndarinnar 450 kr. og laun end-
urskoðunarmanna 500 kr.
10. Kosinn var í stjórnarnefndina
Jónas lireppstjóri Gunnlögsson á
þrastarhóli til þriggja ára.
11. Voru pá kosnir endurskoðunar-
menn.Einar Hallgrimsson ogGunn-
ar Einarsson með 9 atkv., og cand.
Jóhannes Halldórsson til vara-
manns með 8 atkv.
12. J>á leitaði fundurinn sér upplýs-
ínga um, hvert verzlanin í Liver-
pool mundi borga sig og kom pað
i ljós að pað fyrirtæki mundi eigi
vera til skaða fyrir fídagið.
13. Kom fram krafa frá fyrverandi
verzlunarstjóra Sig. Jónssyni um
upphót fyrir kolaeyðslu á skrif-
stofu árin 1874—1884, og taldist
honum til, að pað mundi vera 22
tunnur árlega. Fundurinn komst
að peirri niðurstöðu að krafan
væri sanngjörn og ályktaði að
borga téðum Sig. Jónssyni 400kr.
í reikning hans á \estdalseyri ef
téð kolaeyðsla væri eigi færð fél.
til útgjalda áður.
Eundargjörðin upplesin og sam-
pykkt, síðan fundi slitið.
lítlentlar fréttir.
Með „Magnetic“.
í Danmörku gekk mikið á af
liátiðahöldum, veizlum og allskonar
hirðfögnuði yíir pví að flest börn kon-
ungs vors og drottningar með hörn-
um peirra voru á kynnisferð hjáfor-
eldrum sínum úti á sumarhöll peirra
Eredenshorg, og heimsóttu paðan
af og til Kaupmannahöfn, par sem
peim var öllum vel tekið af allri al-
Pýðu, en mest pótti pó kveða að
Bússakeisara og til lians voru
! mest meint fagnaðaróp lýðsins, en j
! hann kann vel við sig lijá Dönum, pví i
par má hann vera nokkuru veginn
óhultur um lif sitt og dvelur hann
par um tíma nálega á liverju sumri
hjá tengdaforeldruiu sínum.
|>ýzkalandskeisari var orðinn
svo heill af hnémeiðsli sínu, er hann
fékk í Noregsforðinni, að hann lagði
upp um mánaðamótin síðustu suður á
Bayern og Austurriki til hersýninga
mikilla, er par áttí að halda.
Á Er akkl an di austanverðu stóð
nú yfir hin mesta hersýning er par
hefir fram farið síðan striðið stóð við
þjóðverja, ogvoru par margar nýungar
að sjá. Eitt af pví voru vagnar með
dúfum, er hera skyldu bréf milli her-
deildanna og flytja fréttir, málpráðar-
og hljóðrita-vagnar, sem verða her-
deildunum samferða, og bera peir
fréttirnar af vígvellinum jafnóðum og
geta tengst við hina föstu mál-
præði og hljóðrita. Einnig fylgja
hernum margir loptkuggar, sein má
búa út til að stíga upp á einni kl.st.
og úr peiin líggur svo til jarðar mál-
práður, svo herinn geti samstundis
orðið vísari um fylkíngaskipun og .ann-
an viðbúnað óvinanna. — Mörgum
pykja pessar miklu hersýningar enginn
tryggur friðarboði, allra sízt er hér
við bætist, að öll stórveldin eru allt
af að auka herinn og úthúnaðinn
og hleypa sér i stórskuldir, hvað sem
gjaldpoli pegnanna og harðæri meðal
alpýðu líður.
Keisarinn í Kína hefir nú harð-
lega bannað allar ofsóknir gegn trú-
arboðum og útlendingum, og boðið að
refsa upphafsmönnunum til peirra
harðlega; segist hann vilja gott eitt
eiga við útlendinga; og eru menn góðr-
ar vonar um að ofsóknunum muni nú
af létta par i landi.
Brunnið er til kaldra kola hið
forna klaustnr Simopetra á A-
poshöfða á Tyrklnndi. |>ar brann og
inni hið frægasta bókasafn og voru
par í 244 handrit, og aí peim 43 á
pergamenti. sum af peim nær pús-
und ára gömul. Sumar ba:kur hrunnu
par, er livergi eru nú til.
Á eyjunni Martinique í Yest-
indium geysaði seint í f. m.ógurlegur
fellibylur, er brant hús og feykti petiú
langar leiðir, reif upp tró og eyðilagði
gjörsamlega alla uppskeruna, drap
um 500 manns og gjörði fjártjón, er
áætlað er að muni hlaupa nálægt 50
milliónum franka. Hefðu nágranna-
eyjarnar ekki pegar sent pangað mat-
mæli, pá hefði fjöldi manns farist úr
hungri.
Eyjan liggur undir Frakkland.
Dýrtíðin á kornvöru erlendis er
engu minni en síðast fréttist, og voru
8 pd. rúgbrauð seld í Kaupmannah.
frá 80 au. og allt upp að 1 kr., um
síðustu mánaðamót.
Allar likur eru nú til pess, að
liinu langvinna og grimma borgara-
stríði í Cliili í Suðurameríku muni
nú linna, eptir að barizt hefir verið í
samfleytta viku af mikilli grímmd rétt
fyrir utan liöfuðborg rikisins Yalpa-
raiso. Eéll par mikill hluti af liði
forsetans Balmaccda, en sumt var
handtekið. Sjálfur komst hann und-
an á flótta og ætlaði sér að komast
yfir Andesfjöllin, en lenti í hríðum
og ófærð mikilli; pótti honum pá lin-
lega haldið áfram af fylgdarmanni
sínum, svo hann sló hann, en hann
skaut Balmaceda pegar i stað til bana.
Jpetta er liraðfrétt frá Newyork 2. p.
m.; en ekki eru fullar sönnur komnar
fyrír dauða lians ennpá, en ósigur hans
og liðsins er fullsannaður. Sá hét
Canto, hershöfðingi pingliðsins, er
sigraði loksins til fulls penuan grimmd-
arsegg. |>akka menn pennan míkla
sigur hæði vígkænsku hans og pó
einkum góðum vopnahúnaði, er herinn
liafði nýfengið frá SNorðurameríku.
Yalparaiso og aðrir hæir í Chili hafa
gengið á vald pingliðsins, sem hefir
lstið drepa nokkra af helztu fylgí-
fiskum Balmaceda, en ráðgjafar hans
flýðu á náðir hins pýzka herskipafor-
ingja, er lá á höfninni með pýzka her-
flotadeild, og hefir hann neitað að
framselja pá, nema peir séu dæmdir
af óvilhöllum dómstólum.
Tilhúið regn. Hið enska blað
„Standard" hefir um pað fengið svo
látandi hraðfrétt frá Newyork 23. f.
m. „Á premur síðustu vikum hafa
verið húin til níu úrfelli og j var eitfc
af peim steypirigning, er komgí mjög
purviðrasömu héraði.“ Jarðyrkjustjórn-
ardeildin hafði valið til pessara til-
rauna miðhlutann í fylkinu Texas,
par sem engin jarðyrkja g-etur prifist
sökum purka. Á miðvikudaginn var
allurgróður skrælnaður og skýlaushim-
inloptpyngdarmælirinn 30,50, rakamæl-
irinn sýndi mikinn purk, oghjarðmenn-
irnir, sem hafa vel vit á pví, kváðu
að ómögulega gæti komið deigur dropi
úr lopti. Voru pá gjörðar pessartil-
raunir : 5 loptkuggar er voru'T2fet
að pvermáli voru fylltir að J/3 hluta
með súrefui og 2/s me^ vatnsefni og
voru peir sprengdir með rafur-
magni allt að 5 enskum mílum upp 1
lopti. Síðan voru sprengd 350 pd. af
Dynamit, er var skipt niður í 10—20
pd. böggla, með einnar mínútu milli-
bíli, og var pessu lokið kl. 10 um
kvöldið. Morguninn eptír kl. 3 heyrð-
ist mikil pruma og á eptir henni
rigndi mikið, Við sólaruppkomu sást
fagBr regnbogi. Kl. 8 um morguninn
80
ekki seinna enn annað kvöld um tólsetur. Láttn svo hestana
inn og sjábu um ah þeim verbi gefið vel, og að morgni
hins næsta dags, áttu að koma meb vagninn fyrir dvrnar,
þegar kl. slær 7“.
,,Eg skal hlýða skipun yðar, náðugi lierra“.
,,Eg ætla ennfremur að segja þér, að lieima er eg vanur
að láta kalla mig þvi nafni, er eg bar við herinn, þar sem
eg var ofursti1*.
,,Svo skal vera, herra ofursti“.
Hinn fyrverandi^ hermaður úr riddaraliðinu kvaddi ab
liermanna sið, sneri sér við og gekk burtu.
„Itöskur drengur. sannur herniaður“, tautaði Waldhausen.
Snemma um morguninn, þegar Waldliausens folkið átti
að fara lieim, þá stóðu þær frúin og Amalía ferðbúnar af
pví Waldhausen vildi, einsog gamall hermaður, allt láta fram fara
á rjettuin tíma.
Hallarúrið byrjaði að slá sjö, en áður en pað liafði slegið sjöunda
slagið, pa ók hinn nýi vagnstjúri vagninum fyrir dyrnar.
„Alveg á rettum tíma, pað vissi eg, hann var líka áður í riddara-
liðínu“ sagði Waldliausen, um leið og liann sneri uppá yfirskegg
sitt. ----
Heima á Falkenange fór öllu fram eins og vant var. Ernst
reyndist sem duglegur og kurteis vagnstjóri og tók að sér yfirumsjón
yfir hesthúsinu pegar hann purfti ekki að stýra vagni húsbændanna.
áValdhausen pótti mjög mikið til Ernst koma og áleit, að pað
væri hinn niesti skaði, ef hann færi frá sér.
Haim gaf Ernst pessvegna meíra frelsi en hann var vanur að
gefa pjónum sínum, og lét sem hann tæki ekki eptir, pó eitthvað
pað kœmi fyrir, sem hann ekki liefði polað öðrum.
En siikt har nu stunhrim við.
það var hægt að sjá að hinum fyrveranda hermanní pótti gott
í staupinu og að hann pekkti vel greinannun á góðum og slæmum
vínum.
Ernst kom sér mjög vel við sampjóna sína, en stundum kom
pað íýrir, að haiin veitti peim svo ört í herbergjum peirra, að peir
17
maður og hélt áfram á þessa leið. „Orsökin til þess að eg
vfirgef föðurland mitt, er ekki kærleiksleysi til þess, held-
ur . . . en það getur orsakast af svo mörgu öðru“.
Rétt á eptir kom einn af þeim, sem höfðu komið frá
járnbrautarstöðinni, hlaupandi til Waldhausens og sagði :
„Herra minn! vagnstjóri yöar er nú búinn að fá meðvit-
undina aptur, hann hefir ekki skaðast mjög mikið, en er
þó svo ringlaður í höfðinu, að hann getur ekki stjórnað hest-
unum“.
Waldhausen leit ráðaleysislega í kringum sig.
Ilinn ungi mabur tók eptir því og um leið og liann
leit framan í Anialiu [natturlega af hendingu], sem var
angistarleg á svi}>inn og var lík því sem hún vildi biðja
um hjálp — sagbi hann um leið og hann sneri sér aðWald-
hausen: —
„Náðugi lierra! ef yður er nokkur þægð í því, þá
skal eg strax setjast í vagnsætið hjá liinum særða vagn-
stjóra, þar er nóg rúm handa okkur, og eg skal aka yður
hvort sem þér viljið“.
|>að væri sannarlega að kóróna þennan mikla greiða,
er þér hafið sýnt mér. Eg tek boði yðar strax með þakk-
læti“.
„En haldið þér, sagbi frúin, að vér getum ekið með
þessum hestum? Eg held það dugi ekki“.
„Frúin getur óhrædd sezt upp í vagninn, og mundi
mér falla það mjög sárt, ef þér þyrftuð að vera hræddar
og eg hætti svo dýrmætu lífi“; hann hneigði sig fyrir frúnni
meb lotningu, en um leib leit hann til Amaliu, eins og liann
vildi segja: „þ>að er þitt líf, sem eg álít dýrmætt“.
„Nú skulum við fara upp í vagninn, við höfum beðið
hér svo lengi“, sagði Waldhausen, og hjálpaði konu sinni
og Amaliu upp 1 vagninn og stMvk sjálfur á eptir.
Hinn ungi maður hjálpaði hinum særba vagnstjóra, sem
búið var ab binda um höfuðið á, upp á vagnsætið og sett-
ist sjálfur hjá honum á eptir.