Austri - 21.09.1891, Blaðsíða 4

20
A U S T R I
Nr. 5.
hætti rigningin, en byrjaSi aptur, er
meira hafði verið sprengt af Dyna-
mit“.
Séra Jón Ólafsson. Fyrverandi
ritstjóri og alþingismaður Jón Ólafs-
son hefir nú gjörzt kapelán hjá Birni
Péturssyni, Unitarapresti í Ameríku.
Unitarar eru sátrúbragðaflokkur, sem
segist trúa á Guð, en neitar guðdómi
Krists, og getur heilags anda að
engu.’
Séra Oddur Gíslason dvaldihér
nokkra daga, er hann kom sunnan aí
Eskifirði, panfað sem hann fór
með „Thyra“, og prédikaði hér .á
sunaudaginn 13. p. m. í sóknarkirkj-
unni á dönsku. Um kvöldið hélt hann
fyrirlestur hér inn á Fjarðaröldu um
bindindi. Mæltist. honum vel og skör-
uglega og var fjöldi fólks vjðstaddur.
Hann kom hér og á fót nýrri bjarg-
ráðanefnd. Á „Thyra“ hafði séra
Oddur prédikað á hverjum sunnu-
degi, er hann var með skipinu og all-
staðar þar sem það kom við notaði
hann sem bezt tímann til þess að
koma betra og fastara fyrirkomulagi
á bjargráð sjómanna, sem eru svo á-
ríðandi og hafa gefist ágætlega þar
sem þau hafa verið við höfð. Yæri
óskandi að sjómenn gæfu því máli
góðan gaum, þar sem jafn mikil sjó-
sókn er orðin eins og hér austanlands.
Á þessari strandferð sinni brýndi séra
Oddur fyrir -mönnum nauðsýn hins er-
lenda og innlenda kristniboðs ög vakn-
ing meira trúarlífs hér á landi. Kvatti
hann og menn til að kaupa og lesa
hið nýja kirkjurit.
Séra Oddur Gíslason. er sannar-
lega virðingar og þakklætis verður
fyrir sinn mikla postulalega áhugaog
ötulleik við þessi „bjargráðamál“ þjóð-
arinnar og það því fremur sem hann
hefir mjög lítil laun fyrir — einar
300 kr. — en miklu meiri tilkostrrað,
og er þó fátæknr fjölskyldumaður og
prestur á einhverju minnsta brauði
landsins. Hefir alþingi’opt verið ríf-
legra á styrkveitingum til óþarfari
fyrirtækja.
,,Yaagen“ fór héðan á ákveðnum
tíma og með skipínu af öllum fjörð-
unnm samtals á annað hundrað sunn-
lenzldr sjómenn. Fargjaldið 18 krón-
ur fyrir hvern, og er það allmikíll
tíma- og peningasparnaður í stað þess
að flækjast með „Thyra“ norður fyrir
land í októbermánuði.
Með skipinu fór, setn umboðs-
maður bróður síns, herra Tönnis
Wathne, séraBjörn þorláksson,
séra 0 d d u r G í s 1 a s o n og frú
Ragnjheiður, kona séra Jmrarins
|>órarinssonar á Hvoli í Mýrdal og
nokkrir fleiri farþegjar ,til Reykjavík-
ur.
Gufuskipið „Magnetic“ kom
hingað frá Skotlandi 11. þ. m. með
vörur til pöntunarfélagsins hér, kaup-
manns Sig. Johansens, Jóns Berg-
sonar á Egilsstöðum og fl. kaupm.
Skipið ætlaði héðan til Vopna-fjarðar,
Húsavíkur, Akureyrar, og Sauðárkróks
með mikið af pöntunarfélagsvörum.
A skipinu voru þeir fjárkaup-
menn'rnir, gamli Coghill og Mackin-
non, og létu þeir mjög illa yfir verði
á lifandi fó og fjártökuprisum yfir
höfuð.
Með „Magnetic“ fóru héðan til
Akureyrar Gránufélagsfulltrúinn þ>or-
steinn Daníelsson á Skipalóni og bók-
bindari FriðbjÖrn Steinsson, sem hafðí
mætt á fundinum fyrir hönd stjórnar
Gránufélagsins og stýrði fundinum
með sérlegri lipurð og óhlutdrægni,
sem þó var mikið vandaverk, þar scm
skoðanir manna voru svo andstæðar,
einkum hvað rentuna af hlutabréfun-
um snerti.
Nýja kirk'ju ætla Mjófirðingar
að láta reisa á Brekku, þar sem nú
er orðið allmikið þorp og langfjölmenn-
ast í firðinum. Hin gamla kirkja í
Eirði verður svo lögð niður. Kirkju-
viðinn lét herra O. Wathne flytja nú
til Mjófirðinga með „Vaagen“.
400 Færeyinga hefir herra Otto
Wathne flutt heim til þeirra í þremur
ferðum þangað til eyjanna, hvern til
síns heimilis, sem þeim þykir míkill
kostur hjá því sem að fara'með „Tliyra“
og verða að fara allir i landþar sem
skipið kemur við á eyjunum.
Síldarafli er enginn hér á
Ausffjörðum nú sem stendur, enfiskur
sagður nógur ef beita væri til, og því
lét herra Otto Wathne „notabass"
sinn, Stangeland, fara til Eyjafjarðar
með „Magnetic“ með mönnum og öll-
um útbúnaði til síldarveiða til þess
að reyna þar fyrir sér með síldina.
„Vaagen“ á svo að fará norðan um
land frá Reykjavik og koma við á
Eyjafirði.
Tíðarfarið er alltaf óstöðugt,
og nú síðustu dagana mjög kalt og
hefir snjóað töluvert í fjöll, en þó
nokkrir þurkdagar á stangli, svo út-
lit er fremur fyrir að sá íiskur er nú
er þveginn, verði þurkaður. Aðfara-
nótt hins 17. var hér allmikill storm-
ur með snjókomu niður i byggð. En
18. þ. m. höfðu veðurfræðingarnir
spáð voðalegum stormi, hér í álfu og
í Vesturheimí.
Fjártökuprísar munu'já Seyðis-
firði vera almennt þessirÁ Kjöt yfir
40 pd. 18 au. 36—40, 16 au. 30—36,
14 au. Mör 22 au. Gærur frá 1,50—3 kr.
Sendimaður sem kom af Vopna-
firði í gær, sagði þessa prísa þar:
Kjöt yfir 40 pd. 15 au. 35—40 pd.
14 au., og 12 au. á þar fyrir neðan.
Mör 18 au. og gærur eins og hér.
Verzlunarstjóri Valdemar Davíðs-
son hafði riðið uppá Fjöll og boðið
15 kr. fyrir sauðinn, en bændur ekki
viljað selja. |>að verð mun þó 2 kr.
hærra, en þeir JCoghill og Mao
kinnon vildu gefa.
á eg von á munntóbaki, súkkulaðe, sjal-
klútum, kíkirum, (fyrir bæði augu)
borðhnífum; silfruðum matskeiðum,
kaffiskeiðum, göfflum og smjör-skálum.
Fyriil iggaiuli hef eg:
Lérept, sirs, dökkt klæði, blúndur,
silkihnappa, reiðfatalinappa, fataeíni
fóður, handklæði, axlabönd, flibba,
liúmbúg, slipsi, myndir í umgjörð, loft-
vogir, (Barómetra) rakamæla. (Hygro-
metra), skæri úr sænsku smíðastáli.
Vasaúr, úrfestar, kapsel,! erma- og
brjósthnappa, armbönd, slönguhríngi,
steinhríngí, eyrnalokka, brjóstnálar,
slipsnælur, (sumar með ekta steinum]
áttavíta, gleraugu, vanaleg og dökk-
blá, silfursápn, plettskeiðar og gafla
og ýmislegt annað.
Vestdalseyri í september 1891.
Magnús Einarsson.
Dreiigur,
helzt ekki yngri.en 14 ára verður tek-
inn í prentsmiðjuna á Seyðisíirði.
Eigandi: Otto Wathnc. Ritstjóri: cand. phil. Skapti JósepsfiOll.
Prentari : Friðfinnur Gubjónsson.
18 19
Hestarnir fóru nú á stað, og það leit út fyrir að þá
langaði til að byrja upp á nýjan leik, en sá er nú sat
og hélt í taumana, gat haldíb þeim í skefjum, svo að þau
eptir fáar klukkustundir náðu með öllu h8ilu til hins á-
kveðna staðar. Og um leið og vagninn rann fyrir dyrrn-
ar á greifahöllinni gjörði hinn nýji vagnstjóri háan kvell
með aksvipunni. Hafði óhappið ekki seinkað för þeirra
fram yfir ákveðinn komutíma, og var þeim tekib mæta vel
af greifafólkinu. En þegar greifi Ostenfeldt sá, að ókunn-
ugur maður stýrði vagninum og vagnstjóri hans sat með
umbundið höfuð, þóttist hann vita, að eitthvert óhapp hefði
viljað til.
Spurningar, svör, aumkvunaryrbi og hamingjuóskir ráku
hvort annað.
En Amalia hafði ekki augun af hinum unga manni,
sem húu þakkaði með blíðu brosi.
Waldhausen var alveg hrifinn af hinum nýja yagnstjóra,
sem hann ennþa vissi ekki hvað hét.
Ilndir eins og búið var að óska þau velkomin, för
Waldhausen útí garðinn til þess að hitta Hfgjafa þeirra og
fann hann í hesthúsinu. Hafði hann hjálpað hinum særða
vagnstjóra til sængur, og ætlaði nú að fara á stað.
„Ætliö þér strax að fara á stað?
„Eg hefi ekki eptir nokkru aö bíða, nábugi herra“.
„|>ér farið þö svei mér ekki burtu af sloti greifa O-
stenfeldt án þess að þór njótið nolckurra góðgjörða og launa-
laus frá minni hendi fyrir þá miklu hjálp, er þér hafið mér
veittaÁ
„Fyrir þab tek eg enga borgun, náðugi herra“.
„Jú svei mér skuiuð þér taka við þóknun: f>ér hafið
verið í riddaraliðinu sögðub þér mér. Eg var áður riddaraliðs-
foringi, og þab er þó naumast tilætlan yðar að eg skuii
vera í þakklætisskuld vib yöurA
„Náðugi herra, þér viljið heldur láta þakklæti ybar í
ljósi með gulli, en með orðum. Opt getur staðið syo á,
að hib síðara komi sér þó betur; en í þetta sinn hið eg
yÖur að hjóba mér enga borgun“.
„Undarlegur maður ertu ! þm sagöir að þú ætlað-
ir ab fara af landi burt. Getur þú ekki breytt þeirrifyrirætl-
an þinni?“
Hinn ungi maður þagöi,
„Hugsaðu þig nú um. Oetur þii nú ekki í stab þess
að leita óvissrar gæfu í annari heimsálfu gengið í mína
þjónustu? |>ú hefir sýnt, að þú ert duglegur vagnstjöri,
eg mun gefa þér góð laun, viljir þútaka ab þér þennan starfa
hjá mér“.
„Bob yðar, náðugi herra, er mjög gott og hefði eg ekki
svo fastlega ásett mér að fara til Ameríku, mundi eg liafa
látib ginnast til ab taka því„.
„Láttu þá ginnast og taktu því. Kona mín og dótt-
ir munu verða glaðar við ab heyra, að þú eigir að stjórna
hestunum fyrir vagni þeirra hér eptir. Taktu eptir því,
ab þeim mun þykja mjög vænt um það.
Grlebileyptur flaug yfir ásjónu hins unga manns. „Jæja,
náðugi herra, eg tek þá yðar góða boði.“
„Gott og vel! og nú muntu ekki slá hendinni á móti
dálitlum launum fyrirfram. Hérna, gjöi’ðu svo vel: Nú ertu
komínn í mína þjónustu; hvað heitir þú“?
,,Nafn mitt er Ernst“,
Waldhausen flýtti sjer til konu sinnar og dóttur, og
sagði þeim, að hinn ungi maður, er héti Ernst, ætti fram-
vegis ab stýra hestunum fyrir vagni þeirra.
Að nokkrum dögum liðnum var Ernst kallaður fyrir
húsbónda sinn.
„Yið þurfum nú að fara að hugsa til heimferðar, sagði
hann. þ>ú skalt fá góban hest, sem þú átt að ríða til bú-
garðs míns Falkenauge, sem er sjö milur héðan. |>ú ferð
á stað á morgun í dögun og færir ráðsmanni mínum þetta
bréf frá mér. Hann mun láta þig fá vagn minn og ein-
kennisbúning þjóna minna. Komdu svo með vagninn liingað