Austri - 30.09.1891, Blaðsíða 3

23
A U 8 T 11 1
N. 6.
sýslunefndarinnar; en NorðurJjingeyj-
arsýsla er sá hluti landsins, sem einna
harðast er leikinn, með pví að par í
sýslu koma strandferðaskipin hvergi
við, og eru par pó allgóðar sumar-
liafnir, bæði |>órshöfn og Raufarhöfn,
en sýslan sjálf mjög afskekkt, víðlend
og víða vondir fjallvegir, en víðast
landgæði og sveitir góðar, sem mundu
taka hinum mestu framförum við betri
samgöngur. p>að má pví heita lífs-
spursmál fyrir Norðurpingeyinga að
verða aðnjótandi að gufubátsferðunum
og mundi líka hagnaður fyrir hina
hluta amtsins að geta skipst vörum a
við pá. Teljum vér víst, að sú sýsla
mundi eigi skorast undan að leggja
tjl peirra að sínum hluta, pví pað
hyggjum vér mjög svo óvíst að reiða
sig nokkuð á að saraan gangi með
erlendum félögum nálægt peirri ferða-
áætlun alpingis er hér fer að framan,
par eð alpingi hafði ekki vit á að
ganga að tilboði O. Wathne.
J>að er auðséð að Austurskapta-
fellssýsla lægí eðlilegast við gufu-
bátaferðunum hér frá Austfjörðum, og
er pað ein ástæðan aí peim mörgu
fyrir sameiningu hennar við Austur-
amtið, sem vonandi er að umboðs-
stjórnin verðí ekki andstæð til lengd-
ar gegn marg auglýsttnn vilja Austur-
skaptfellinga og á móti hagsmunum sýsl-
unnar og fornri fjórðungaskipun lands-
ins, er pótti hagfeld pá er hagur
landsins stóð með mostum blóma.
J>riðja málið, er liggur fyrir pess-
um sameiginlega sýslufundi, er íiutn-
ingur aðalpóststöðvanna hér austan-
lands frá Höfða.
Finast oss pá góðar og gildar á-
stæður mæla með að flytja pær hing-
að á Seyðisfjörð, sem er langíjölmenn-
asta kauptún á Austurlaudi, rekur
langmesta verzlun og önnur viðskipti
við uppsveitir og hefir hinar greiðustu
og flestu samgöngur við útlönd af öll-
um kaupstöðum landsins.. Iíið nú-
verandi fyrirkomulag er alveg óhaf-
andi, pví hálfan hluta ársins, og pað
einmitt pann hlutann, er öll viðskipti
manna eru mest, á vorin og sumrin,
fer sunnanpósturinn ekki lengra en
að Höfða. en ekki er svo mikið sem
aukapóstur sendur á Seyðisfjörð. Verða
pví bréfin að bíða norðanpósts vikun-
um saman á Höfða til pess að kom-
ast til skila hingað, eða menn lá pau
paðan ábirgðarlaus og á skotspæni,
og geta átt á hættu að tapa peim.
peningum og peningavirði, án pess að
eiga tilkall til skaðabóta. En að
öðrúm kosti verður að kbsta mánn
gagngjört héðan eptir bréfunum við
liverja sunnanpóstskomu, vor og sum-
ar, nær pingmannaleið héðan upp að
Höfða; og senda mann héðan sönm
leið, ef meun purfa að koma bréfum
og sendingum á sunnanpóstinn. Er
vonandi allir skynberandi menn sjái,
hve aflaitt ogranglátt hið núverandi fyr-
irkomulag er og leggist á eitt til að
bæta úr pví með að flytja aðalpóst-
stöðvarnar frá Höfða og hingað á
Seyðisfjörð.
Aukapósturinn til Vopnafjarðar
ætti og að ganga héðau upp yfir Vest-
dalsheiði yfir Eiða og Bót og sömu
leið til Vopnafjarðar og verið hef-
ur. J>að stendur líkt á með hann og
sunnanpóstinn. Ef menn purfa að koma
hréfi á hann, pá parf að senda með
pað gagngjört að Höfða, pví hann fer
strax paðan eptir komu norðanpósts-
ins. Að láta aukapósfcínn til Vopna-
fjarðar fara héðan væri og mikiil

hagnaður fyrir allan norðurhluta pess-
arar sýslu og J>ingeyinga, par sem
strandferðaskipin koma miklu sjaldn-
ar við, hæði á Vopnafirði og Húsavík
en hér, par sem líka má á sumrum
heita nær pví daglegar samgöngur
við útlönd, sem d<ki geta komið pess-
um héruðum að notum, er aukapóst-
stöðvarnar eru nær pingmaunaleið frá
viðkonmstað skipanna langt upp í
sveit!!
|>ó að aðalpóststöðvarnar væru
fluttar hingað og aukapósturinn til
Vopnafjarðár legði upp héðau, pá
væri víst óhjákvæmiiegt, að hafa póst-
afgreiðslustað á Völlunum til afgreiðslu
aukapóstanna upp í Fljótsdal og að
Hjaltastað. sem ætti líka að ganga
niður í Borgarfjörð, og svo virðist
nægja að hafa aukapóst til Eskifjarð-
ar og suðurfjarðanna.
Með pví fyrirkonmlagi, er vér
höfivm leyft oss að stinga hér upp á
sparaðist póstsjóðnum líka töluvert
fé; með pvi að hafa aðeins bréfhirð-
ing á Eskiíirði og losast við hiðpen-
inga norðanpóstsins á Höfða á meðan
hann hiðurpar eptir sunnanpósti, scm
nú er orðinn stöðugur útgjaldaliður, en
alpýða fengi miklu hagkvæmari póst-
leiðir og betri samgöngur hér austan-
lands. J>að virðist örðugt að neita
pví, að pað sé ranglátt að menn puríi
að senda 2 hraðboða héðan við hverja
póstferð. til að taka og flytja frímerkt
bréf til og frá Höfða á sunnanpóst-
inn, og aðra tvo til pess að hafa
gagn af Vopnafjarðarpóstinum. En
pað getur orðið ómetanlegt tjón að
pví, að útlend bréf, er liingað koma
með gufuskipunum, liggi hér lengi.
Ogloksfinst osspaðnær pósthneyxli,
að sýslumaðurinn í Norðurmúlasýslu
geti ekki staðið í neinu reglulegu póst-
sambandí við nær helming af sýslu
sinni fyrir petta fráleita' fyrirkonm-
lag, heldur verður liann sem aðrir að
senda gagngjört upp á eiginn kostnað
með frímerkt emhættishréf sín að
Höfða! petta mun vera eins dæmi
hér á landi, að sýslumaður purfl að
senda nær pingmannaleið fyrir ærna
peninga til pess að koma emhættis-
bréfum sínum eklci einungis á aðal-
póstinn, heldur líka á sjálfan aukapóst
sýslunnar!! Finnst oss sem petta kóróni
hið óhagkvæma núverandi fyrirkomu-
lag með aðalpóststöðvarnar upp í Hér-
aði og aukapóst paðan^ til Vopna*
fjnrðar.
Um slátrun.
p.ið cr ekl;i laust við að marg-
ir að nokkru leyti kvíði fyrir sláturtíðinni,
sem nú fer í liönd, þegar lieilutr. fjárhópum
er’slátrað rétt að segja fyrirjutan húsdyrnar
á svo hroðalegan og harðýðgislegan liátt, svo
varla getur hugsast grimmdarlegra. Féð er
rekið inn í ummgirt svæði piudirjberu lopti
og fáumlfetum þaöan er slátrað. Kindin er
dregin fram og vesalings skepnan er skorin
á háls hægt og hægt! með venjulegum og mis-
jafnlega beittnm"hnífum og blóðið látið renna
úr heuui í dauðateygjunum. Allur fjárhöpur-
inn sér þessa viðbjóöslegu sýn, , og siuábörn
bæjarins, sem eru vön viö hroðahátt slátrun-
arinnar, þyrpast á þennan sjónarleik.JForeldr-
unum dettuivjvarla í hug, hve skaðleg áhrif
slík sýn getur haft á hörn þeirra; en það er
vissulega satt, að við það deyðist hin eðlilega
meðaumkvun harnannn rneð þjáningum líf-
andi skepna, en þau verða í staðinn forvitin
eptir að sjá slíkt framfara. Og nú sjálf fórn-
ardýrin. Hver getur fært sannanir k móti
því, að skepnan eptir eðlishvut sinni geti
fundið á sér við hverju hún má búast, þegar
hún er viöstödd við meðferð hinna? Sé þetta
svo, hvílíkan ótta hlýtur hún þá að þola áður
en liún er skorin. En livað er nú liægt að
gjöra til þess að koma í veg fyrir aílt þetta?
pað er hægt að láta skepnurnarjdeyja ájvet-
fangi áu kvala með þ\í að nota slátrunarvél
eða slátrunargrímu; það verkfæri geta allir
notað, og það er svo ódýrt að llestirjgetaiút
24
21
„En hvernig stendur á pvi að pú getur ekki elskað Alex?1'
„Bpyr pú mig enn að pessu, faðir minn? J>ví á eg bágt með
að svara, einungis get eg sagt að eg ber enga ást til hans“.
Hún gekk frá föður sínum, sem horfði á eptir henni reiðuglega
og í pungum hugsunum.
„þú sýnir mér mótpróa, af pví pú heldur að eg geti ekki kom-
ið pér til að láta undan, en pað getur samt skeð að eg nái högg-
stað á pér“.
Nú kom sonur hans til lians.
„Nú faðir minn, hvernig fór? Varð pér betur til en mér?“
„Nei. Hún sagði hreint og beint; Alex verður aldrei eiginmað-
ur minn. En samt er eg enn ekki vonlaus“.
„Eg tek méf pað ekki nærri, nenia ef til vill sökum hégóma-
girni. Mér liefir aldrei pótt mikið til pess koma að verða eiginmað-
ur Amaliu, lieldur hafa pað verið eignir hennar sem eg hefi haft á-
girnd á, en pó ekki meir en svo, að eg get látið huggast ef ekkert
verður úr pessu, eins og nú eru líkur til“.
„Og víð hvað ætlar pú að hugga pig?“
„Ef eg á að segja pér sannleikann, pá er eg farinn að hugsa
um dóttur Ostenfelds greiía og liefi von um að faðir hennar geíi mér
hana ; ástnm hennar hefi eg náð, og mér pykir vænna um hana en
Amaliu“.
„l>ú ert heimskíngi, greifi Ostenfeld er nær pví kominn á höf-
uðið, eins og eg. En gipting pín og Amaliu gæti hjargað okkur“.
j)Bjargað mér, hefir pú víst ætlað að segja, faðir minn! Eg get
elcki séð, að pú hafir neina ástæðu tíl að segja: bjargað okkur“.
AV aldhausen leit gremjulega til sonar síns. Hann sá, að Alex
hugsaði einungis um sjálfan sig, og gat hann pví ekki beinlínis von-
ast eptir hjálp frá honum. En liann vonaði samt, að ef Alex fengi
Amaliu fyrir hans tilstilli 0g með henni hinn míkla auð, pá mundi
hann ekki kunna við að láta föður sinn verða öreiga. Hann stillti
sig pví, og sagði rólega:
„Já, pú hefir rétt að mæla, pað ert pú, sem bjargað verður, og
pessvegna verður pú að fylgia ráðum mínum og halda áfram með
hónorðið við Amalíu. En nú ætla eg að tala víð konu mína, fyrst
urðu allir fullir, og petta kom optar en einu“sinni fyrir á peim tima
er peir purftu að gæta verka sinna. En Ernst sjálfur var skyldu-
rækinn og vanrækti aldrei verk sín.
p>ar var unglingspiltur, sem vanur var að fylgja Amaliu, pegar
hún reið út sér til skemmtunar, og pað gjörði hún á liverjum degí,
pví henni pótti gaman að riða, enda átti hún ágætan reiðhest.
pessi piltur hét Jósep, og hafði hann tekið Ernst sér til fyrir-
myndar. Reyndi hann að laga sig eptir lionum, en til allrar ógæfu
poldi liann eklci hið töfranda vín eins vel og Ernst, svo pað kom
optar en einu sinni fyrir, pegar greifinna Amalia ætlaði út að ríða
að hann gat ekki staðið á fótunum, pví siður setið á hestbaki.
En við pað hafði Ernst náð pví, sem liann máske hafði vonast
eptir; pví honum var pá skipað að fylgja greifinnu Amaliu á út-
reið hennar í stað Jóseps.
Hún var lika vel ánægð með pessi skipti, pví hún vissi, að Ernst
mundi vernda sig. ef einhver hætta kæmi fyrir. Hann var líka stima-
mjúkur og kurteis við hana, og aldrei sagði hann annað en pað,
sem bar vott um mestu lotningu og dýpstu undirgeini. HúnTtók
eptir pví og pótti mjög vænt um pað. En hún varaðist að láta í
ljósi sínar liuldu hugsanir. Ernst hafði og líka nákvæmar gætur á
sjálfum sér, pó liann einnig liefði aðrar hugsanir en hann lét í ljósi.
Haustið var komið og haustæfingar herliðsins voru búnar.
TJndirforingi Alex von Waldhausen hafði fengið heimfararleifi
og kom nú til að heimsækja föður sinn.
Nú var sa tími kominn, er AValdliausen gæti komið peirri fyr-
irætlan fram, er hann liafði áður ráðið með sér. Von hans um, að
eignir greifinnu Flóru von Hauenstein yrðu hans eign, höfðu hrngð-
izt vegna fastlyndis hinnar dramhlátu greifinnu. Hún hafði gjört
arfleiðsluskra, í hverri hún arfieiddi Amaliu að öllum hinum miklu
eignum sínum; svo hann fór tómhentur frá henni; en pað var eitt
skílyrði, einn heimuglegur viðaukí, semgat breyttallrierfðaskránni. En
AValdhausen sem vissi hvert potta skilyrði var, hafði svarið hinni deyj-
andi greifinnu að pegja ytír pví, og hann áleit einnig sjálfur að pað
væri pað hyggilegasta. Hann lézt pví vcra samvizkusamur og bera
virðingu fyrir pessu lielga loforði og halda pað órjúfanlega. Hann