Austri - 10.11.1891, Blaðsíða 4

Xr. 10.
A U S T R I
40
Seyðisfirði 9- nóv. 1891.
Griifuskipift ,.Magnetic“ kom hiug-
að 7. p.m. til O.Wathne með kolafarm,
og á að flytja síld út fyrir haun.
Með pví fréttist að Paterson.
arnir hefðu verið teknir fastir i Fær-
evjum fyrir skuldir. og sloppið fyrst
paðan til Skotlands með ,,Thyra“. —
Líkt verð á útlendri og íslenzkri vöru
og var, nema heldur verra á fé. f>að
fé sem kom með ,.Magnetic“ frá
Sauðárkrók seldist til jafnaða á 18
Shillings. en norskt fé er ,,Magnetic“
flntti rétt áður en skipið fór hingað
gekk aðeins á 16 Sh. upp og ofan. Síld-
nrafli mikill við Norveg.
Kaupmaður Zöllner hefir lent í
stórkostlegu máli útaf skipsleigu. Fjár-
tökuskip hans fór á sker i Hrútafirði
og varð að flytja féð|í land. Zöllner
lehði þá gufuskipið ,.Lalande“ til að
fara til Tslands að sækja féð, en fjár-
tökuskipið hafði komizt að skerinu og
kom til Englands með féð áður en
,.Lalande“ var farið af stað. JTúbanð
Zöllner að borga 14 daga skipsleigu
svo sem fyrir venjulega ferð til Is-
lands. en skipseigendur vildu hafa
fyrir 30 daga, er peir hefðuleigt skip-
jð til hins skerjótta og varasama
Húnaflóa. J>ó herra Zöllnervinni mál-
ið mun’pað kosta hann 100 pund st-
Nýr liáskóli er stofnsettur íjGauta"
borg rnest fyrir stórkostlegar gjafir
jn nlendra k a u p m a n n a. Hrenær
retli hinirauðngu Reykjavikurkaupmenn
stofni háskóla í Rvik af gjafafé frá sjálí-
um sér? -----
Sólin. Hinn 17. júní ísumarhefir
frakkneskur stjörnufræðingur, Trou-
volet að nafni, og Ungverjinn Fényi
hvor í sínu landi, komið auga á mjög
merkileg Ijósafhrtgði í sólunni. Báðir
pessir vísindamenn sáu ógurlega elds-
loga peytast upp úr sólunni og út í
geiminn, og reiknaðist Fényi svo til,
að pessir ,.gaslogar“ peyttust út frá
sólinni með peim ótrúlega hraða : 92
mílur á sekúndunnni. Væri pettamik-
ilvæg vísindaleg uppgötvun, eins og
sönnun íyrir pvi, að sólin peyti nokkru
af sínu eigin efni út í geiminn, sem
ekki getur horfið til sólarinnar aptur
sökum hins afskaplega hraða.
(Bptir „Verdens Gang“).
Auaturskaptaíellssýslu, Lóni 24. okt. 1891.
Sumaríð vár hér hagstætt að miklu
leyti ; byrjaði að vísu með kuldakafla
sem hélzt allan fyrsta mánuðinn; var
pá lengstum norðanátt og purkar, en
svo hlýnaði smámsaman íveðriogvoru
pá opt purkar með sólskini og áfall
á nóttum, svo gras spratt vonum frem-
ur. Mun grasvöxtur hafa orðið víð-
ast hér í sýslu í betra lagi, sumstað-
ar eins góður eða betri en í fyrra,
pegar hann pótti pó almennt í betra
lagi. I júnímán. (seinni hlutan) og
júlím. voru miklir hitar, Nýting mun
yfirleitt hafa orðið góð, pótt heldur
rigningasamt gjörðist seinni hluta sum-
ars, pví jafnan komu nokkrir purk-
kaflar á milli. TJm 16.—20. sept. var
norðanátt og irost allsnarpt á nótt-
um, náðu pó flestir hinu síðasta, sem
peir áttu úti af heyjum. En með 2.
okt. hófst rigningakafli, sem hélzt í
hálfan mánuð. Síðan hafa optast ver-
ið purrviðri og góðv.iðri,
Afli er varla teljandi hér um sveit-
ir sökum brims og hafnleysis, enda
geta menn ekki sinnt slíku á sumrum
sökum heyanna. |>ó var róið tvívegis
hér í Lóni um heyskapartimann og
aflaðist talsvert af hákarli, sem var
mjög mikill fyrir, og svipað hefir
fréttst úr næstu sveitum hér fyrir
sunnan, [Nesjum, Mýrum, Suðursveitj
Nú var miklu minna um mark-
aði en síðasta haust. Hesta nokkra
keypti verzlunarstjóri Eggert Bene-
diktsson á Papós og seldi aptur Stef-
áni tíuðmundssyni verzlunarstjóra á
Djúpavog fyrir 65—40 kr. Fjármark-
aðir voru haldnir hér í sýslu af Egg-
ert á Papós, og varð hæst verð petta
á gömlum sauðum 14 kr.. tvævetrum
10. veturgömlum 8. geldum ám 9,
mylkum 7 kr. Nokkru lægra viðast
fyrir sunnan Almannaskarð. Margir
vildu heldur reka fé til slátrunar í
kaupstað en láta pað á markaði. með
pví að peir væntu að fá betra verð á
pann hátt er fjárverð færi hækkandi
á Seyðisfirði. pví að við Papósverzlun
var að mestu sama verð, og almennt
verð á Seyðisfirði. "Við Djúpavogs-
verzlun er sagt sama verð og áður
[hæst á kjöti Í5 au.] Frá peirri verzl-
un kom maður til að heimta inn skuld-
ir, sem komat lengst í Suðursveit og
gaf 12—6 kr. fyrir fé á fæti.
T I L JóLAIíN A
í verzlan
á Búbareyri seljast nú fyrir jól-
in ýmsar vörur, t. d. :
Postulíns bollapör,
Könnur,
Kristals-vasar,
Smámyndir,
Album og fl.
Aílt þetta meö 25% afslætti. Enn-
fremur verbur seld álnavara, t.d. :
Gób lérept,
Sirz,
Sjöl, og fl.
J>etta selzt meb 15% afslætti.
---AFSLÁTTURINN EINUNGI8---------
gegn peningaborgun út í hönd.
Sveltakeniisla!
’— Þeir, sem kynnu a& vilja
taka að sér sveitakennslu í \falla-
og Skribdalshreppum í vetur, snúi
sér sem fyrst til undirskrifaðs.
pingmúla 28. okt. 1891.
Magnús Bl. Jónsson.
H ér með áminnum vér alla pá
sem greíða eiga skatta til landssjóðs
af eignum og atvinnu í Seyðisfj.hreppi,
að gæta betur framvegis að fyrirmœlum
laganna nm skatt af eignum og at-
vinnu frá 14. des. 1877, en oss virðist
að margir at greiðendnm pessara skatta
hafi gjört hingað til við framtal á
peim, eínkum á atvinnuskattinum.
í skattanefnd SeyÖisfjarðarhrepps
pann 7. nóv. 1891.
Bj arni Siggeirsson, Halldór tíunnlögss.
Stefán Th. Jónsson.
T&kift eptir!
J>e;r, sem ekki hafa samið við
undirskrifaðan um rjúpnagöngu á
I jarðar- og Fjarðarselslandi fyrir petta
ár, mega búast við lögsókn, ef geng-
ið er í leyfisleysi.
Fjarðarseli 5. nóv. 1891.
T.Olafsson.
FJÁRMARK séra Magnúsar Bl.
Jónssonar á Jflngmúla er : Hamar-
stúfrifað hægra, [rif'að í hamarskorið)
hvatt vinstra.
FJARMARK Ingigerðar Guð-
mundsdóttur á Dvergasteini er: Blað-
stýft fr. hægra, hófbiti apt. Miðhlut-
að vinstra.
Eigandi: Otto Wathilc. Ritstjóri: cand. phil. Skapti Jóscps.son.
Prentari: F r i ð f i n n n r Gr ujðj ó n s s o n.
38
Ó, að eg væri veiðisveinn þér hjá,
Veiða dýr og fugla eg glaður skyldí þá. —
Haf hægt om þig, hjarta!
Timinn hann Iíðnr, en tíð var þó eí Iong.
Eauðtrú, fríð Ranðtrú !
Til hallar kom nngsveinn, á vænnm hesti7 hann var,
Yeiðimanna skrautklæði fögur hann bar ;
Hann Rauðtrú vill þjónaf
Ó. að eg væri k«mimga3on, hann kvað,
Kæra hefi eg Rauðtrú, J>ó leynt fari það.
Haf hægt urm þig, hjarta !
pau hvíldu síg eítt sínn tmdir grænni eik,
Rauðtrú, fríð Rauðtrúf
„pví lítur þú á mig ©g horfir svona Llýtt?
Ef hjartss nokknrt áttu, þá kyssta mig hlítt
pá titrar sveinninn,
En hugsar þó glaður : Ó! hamingjustund
Hana þegar kyssandi leiði eg við rrund.
Haf hægt um þig, hjarts* *!
pögul bæði héldu þau heímleiðis þá.
Rauðtrú, fríð Rauðtrú!
Hugglaðnr sveinninn hugsaði með sér:
fó hún væri drottning og stæði nú hér,
pað beygði mig eigi.
Eg kyssti hana Ranðtrú í kyrlátum lund í
* pann kossinn heyrðu fuglar og- hlómin á grand,
Haf ftægt um þig, hjarta !
Ostenfeld greifi greíp hönd Aniaíiu kyssti á hana og s'agðír
„É£oít átti yngissveinninn, sem mátti kyssa fríða Rauðtrú! Ama'
lía greifadóttir! pér eruð eins fríðar og hún fríð Rauðtrú, mætti
mér pá hlotnast hlutverk hins alsœla yngissveins?
Amalía reif hendina frá greifanum og svaraði stutt:
,,{>ér, Ostenfeld greifi, getið aldrei orðið hinn fríði yngissveinn,
pér sem-----------------
Hún sagði ekki meira, pví hun fann að hún hafði máske meitt
greirann, sem pó ekki var ætlun hennar.
39
En greifinn tók sér petta ekki nærri. Hann vissi vel hvað
liún ætlaði að segja, er hún pagnaði, en hann vildi enga óánægjn
láta í ijósi yfir pví.
Litlu síðar fór greifinn að hátta.
Amalia fór einnig upp á sitt herhergi. En stjúpfaðir liennar
horfði á eptir henni með kýmnissvip og hugsaði við sjálfan sig um
leið og hann gekk til svefnherbergis síns:
„J>að skyldi ekkert undra mig. pó að pað væri komið svo langt
í millí peirra, að hún hefði kysst harm. Eg sá hversu hún roðnaði,
or hún lagðí kvæðið um fríða Rauðtrú frá, sem vel gat minnt hana
á einhverja ástastund; eg heyrði hvernig hún beit af sér hinn ást-
fangna greifa. Eg mun haga mér pannig : „Ef hún hryggbrýtur Al-
ex, pá skal eg ekki verða meinsmaður hennar í pví að hún nái í
bóndasoninn fyrir eiginmann.
Morguninn eptir, pegar búið var að borða morgunmat. og vagn
hans var kominn fyrir dyrnar pá beiddist greifinn, að haim mætti
tala einslega við Waldhausen og frú hans. Og pað fór eins og
herra Waldhausen hafði óttast, en frúin vonað: Ostenfeld greifi bað
Amaliu sér til handa og um sampykki hjónanna á pessum ráðahag.
þetta bónorð kom peim ekki á óvart pví pau höíðu séð að greif-
ínn var ástfanginn i Amaliu á pví hvað hann gekk eptir henni og
reyndi til að koma sér í mjúkinn hjá henni. En pau höfðu gagn-
stæðar skoðanir á bónorðinu.
Waldhausen tjáðí Ostenfeld greifa pakklæti sitt fyrir pá miklu
virðingu er greifinn sýndi honum og pó einkurn Amaliu stjúpdóttur
hans. En samt sem áður pyrðí hann ekki að gefa greifanum neitt
ákveðið loforð. Hann kvaðst ekki vilja gipta stjúpdóttur sí»a nauð-
uga og gaf greifanum í skyn, hvort hinn mikli aldursmunur, sem
væri i milli peirra, gæti ekki verið gild ástæða fyrír Amaliu til
pess að hafna pessu heiðarlega tilboði. Hann fór svo að tala á víð
og dreif hónorðinu viðvíkjandi, en lét í öllu á sér heyra að pað værí
honum pvert urn geð að pessi ráðahagur tækist og að hann mundi
sporna við pessari giptingu af fremsta megni.
En frú Waldhausen vildi' fyrir hvern mun að pessi ráðahagur
tækist. |>að var hjartans ósk hennar að fá greifa fyrir tengdason,