Austri - 20.12.1891, Blaðsíða 4

Nr. 14
A U STRI
56
ir mjög vænt um hinn tilvonandíauka-
jióst, og vonum að með honum fáist
betri skil á blöðum og bréfum en við
böfum átt að venjast að undanförnu.
Vér álítum pví fé vel varið sem eytt
er til að bæta samgöngur og viðskipta- I
líf manna, og ekki sízt par sem jafn j
erfitt er yfirferðar sem í þessu plássi,
sem víð i verður ekki komisttil næsta
bæjar nema að fara yfir há, brött og
grýtt fjöll, enda mun ekki bér á landi,
nema á Hornströndum, vera fólk sem
lifir jafn afskekkt som sumir þeir sem
búa i víkunum milli Loðmundarfj. og
Borgarfjarðar.
ir nýár eða andvirðis til fardajra 1892, en
verða að borga allan áfallinn kostnað.
Gilsártegi 14, nóv, 1891,
Jón forsteinsson,
Fjármark Árna Halldúrssonar
a Högnastöðum í Reyðarf. er: Blað-
Stýft aptan h. gat í eyra vinstra,
|>au orð — annars manns—er mér
hafa fallið og eru meiðandí A. Hall-
dórsson á Högnastöðum, vil eg apt-
urkalla hér með að pau hnekki ekki
mannorði bans.
Svínaskála 22. nóv. 1891.
J. Símonarson.
og fram á haust, á hverjum mánuði og hafa
rnáske bæði þessi skip í förum, Yið mask-
ínuna í „Yaagen-* 1 2 * 4 5 6 á að gjöra í vetur.
Gufuskipsferðir |>essar eiga að byrja frá
Kaupinh, 1, marz, og verður herra kaupm,
pórarinn Túlinius, sonur vícekonsúh Carl
Túliniusar á Eskifirði afgreiðslumaður skip-
anna í Kpmh. Skipin eiga að koma við í
Noregi ög Skotlandi og fara þaðan upp til
Berufjarðar, Fáskrúðsfjarðar, Reyðarfjarðar
Eskifjarðar, Norðfjarðar, Mjóafjarðar og Seyð-
isfjarðar, Vopnafjarðar og Eyjafjarðar.
Vér teljum og sjálfsagt, að þessi strand-
ferðaskip fengjust til þess að koxa einnig á
þórshöfn, Raufarhöfn og Húsavík og máske
fleiri liafnir, ef skipunum býðst flutningur
þangað eða þaðan ; og ættu Norðurþingeying-
ar að hafa samtök í tíma til að geta haft
not af þessum skipum, sem eru miklu minni
og hentugri til uppsiglinga á hafnir þar í
sýslu en dönsku strandferðaskipin,
f>ann 7. þ, m, var hér stofnuð kvenna-
stúka af umboðsmanni stórtemplars herra Ár-
manni Bjarxasyni og var henni gefið nafnið
,,L e i ð a -/s t j arn a“, Umboðsmaður var kosin
fröken Anna Lea og Æðsti Templar frú Sig-
ríður þorsteinsdóttir, þetta er þriöja Good-
Templar stúkan sem stofnuð erhér á Ejarð-
öldu.
Loðmundarfirði 24. nóv. 1891.
Um tíðarfarið síð&stliðið sumar
gildir hið sama og sagt hefir verið
í Austra úr Seyðisfirði. Grasvöxtur
var misjafn, sumstaðar í betra lagi
en aptur lakari sumstaðar; nýting
á beyjum góð framanaf sumrinu, en
seinni partinn braktist hey mjög, og
bætt við að liey hafi drepið í hinum
miklu rigningum í haust. Hér lifa
menn pví nær eingöngu á landbúskap
pví sjór verður lítið stundaður hér
vegna þess að lendingar vanta, og við
megum borfa á Seyðfirðinga taka mik-
ið af sínum afla bér í ijarðarmynninu
án pess að geta notað okkurpáauðs-
uppsprettu að nokkrum mun; héðan
verður pví ekki sagt frá hinum stór-
stígu framförum sem nágranna firðirn-
ir geta stært sig af næst undanfarinn
áratug.
Af félagsskap verður lítið sagt
í svo fámennu plássí, samt bafa mynd-
ast hér ýms félög undanfarin ár, pó
framhald peirra gangi tregt, eins og
nú pykír vera almennt með félags-
skap. Áríð 1880 myndaðist hér fé-
lag sem nefnist framfarafélag, tilgang-
ur pess er sá að safna fé sem á sín-
um tíma verði notað til menntunar í
þessari sveit. Félagsmenn hafa verið
fáir og fátæk’r, helzt ungtfólk og ógipt,
en samt hafa þeir safnað um 800 kr.
sem nú eru á vöxtum í „söfnunarsjóðn-
um“, höfuðstólinn á aldrei að skerða,
en styrk verður hyrjað veita af rent-
unum pegar höfuðstóllinn er orðinn
1000 kr. Vœru víða í sveitum félög
svipuð pessu sem hér er minnst á,
væri líklegt að menntun ungmenna
heima í sveitunum, yrði pegar langt
líður fram, hvorki landsjóði né sveit-
arfélögunum tilfinnanlega pung byrði.
Lestrarfélag hefir verið hér síðan
1849, en sjaldan jafn fámennt sem nú,
pví helzt lítur út fyrír að það sé að
hverfa.
Bindindisfélag var liér til fyrir
fáum árum, og lifir enn með pví nafni,
að öðru látum vér pess félags ógetið.
Drykkjuskapur er hér ekki teljandi
hvorki meðal bindindismanna, né annara
en að voru álitier betra að smakka vin í
hófi, án bindindis, en í laumi sem
bindindismaður.
Okkur hér í norðurfjörðunum pyk-
Kina-lifs-elixir
herra Yaldemars Peterseu, er nú
einnig ab fá víb verzlan V. T.
Tostrups á Seyðisfirði.
J>óraiiini Criiftmimdson.
ÓSKILAFÉ selt selt í Eiðaþinghá
14. nóv. þetta ár.
1. Hvítur lambgeldingur mark: stýft hægra
sýlt og fjöður framan vinstra.
2. Hvítur lambgeldingur mark: Stýft og lögg
framan hægra, Stýft, lögg aptan og gat
vinstra.
3' Grámórauö gimbur mark: hálftaf framan
vaglsk. aptan hægra, Sýlt og gagnfjaðr-
að vinstra,
4. Veturgömul ær svarnögótt mark : sneitt
framan hægra, og fjöður aptan vinstra.
5. Hvít ger mark : Heilrifað hæpfra, biti apt.
vinstra,
6. Hvít lamaginihur mark : Geirstýft hægra
Hálfur stúfur fr vinsra.
Réttir eigendur geta vitjaö kindanna fyr-
líÓKVEEZLAN L. S. Tóm assonar
hefir auk áður auglýsíra hóka;
Kjærligheds Historier af forsk. Forf.
(skrautb.); Hjemmekinesere, Historisk
Arkiv [nokkur bindi) Wallace: Rus-
land, Lorentzen: Svamp. Samfunds-
billeder fra Rusland, Aasen: Korske
Ordsprog, Schmidt: Ad egne Veje ;
og Pá fremmed Grund, Kaufmann:Fra
Hovedstaden og I Norge, Haar:Refor-
mationens Historie, Perus Erohring,
Kristofer Kolumbus, Cooks Rejser i
Sydhavet; Rosing: Haandarbejde som
Skolefag (með rcörgum hannyrðamynd-
um], Bang: Landmálerliv, Bögh:Mel-
lem Siljan og Sorent o. m. fl.
fPHfT'’ J>eir sem óska að fá eitthvað
prentað í „Austra“,verða að láta rit-
stjórann vita nafn sitt og heimili, pótt
þeir vili að hann leyni [því í blaðinu.
Ritstjórinn.
Eigandi: Otto ðV’atline. Ritstjóri: cand. phil. Skapti .Jóscpsson,
Prentari: Pri&finnur Guðjónsson.
54
samþjómim,sínum, — en hafði líka sjálfur tekið sér svo óspart neð-
aní pví, að hann lá nú alveg útúr í eínu herberginu.
,.J>etta er ómögulegt“ hrópaði Waldhausen, næstum pví ótta-
sleginn. „Ernst liefir nldrei verið drukkinn siðan hann kom til mín“.
^ „Einu sinni verður allt fyrst“ sagði Ostenfeld greifi og hló við.
,.J>að er víst ekki í fyrsta skiptið. Hann hefir aðeins haft lag
á að skýla pví. drykkjurúturinn pessi“. sagði Alex.
,.Eg vil fá að sjá hann“, sagði Waldhausen með alvörusvip.
,.J>ér sýnið hjartagæzku yðar“ sagði Ostenfeld greifi í háði. En
] að væri gaman að sjá penna ágætismann, pessa marglofuðu vagn-
stjóra fyrirmynd. Við skulum fara og skoða hann“.
Amalía hafði verið nærstödd og heyrt allt. Ógnar harmur gagn-
tók hjarta hennar. Hún veitti stjúpföður sínum, og Ostenfeld greifa
tptirför án pess þeir sæu, pangað sem pjónninn sagði þeim til að
Ernst lægi.
Ernst lá par á hálmdýnu á gólfinu alveg útúr og móður af
drykkju. pjónninn lót ljósið sem hann hélt á á borðið fyrir framan
þá og flýtti sér hurtu.
Waldhausen starði pegjandi á Ernst um leið og hann hugsaði
með sjálfum sér; Hérmeð er engu spillt! ]pað parf að lækka í
henni drambið. Hún bregður eigi ást sinni við petta. Ennpá er
engu 5 misst.
„Hæ, hæ, liæ! skellti Ostenfeld greífi upp úr. J>arna liggur nú
liann, sem er allt annað, en hann lætur á bera, hann sem hefir
leikið á pig, gamli vin minn, og komið pér til að álíta sig að vera
aðalsmann, jafnvel furstason, hæ, hæ, hæ.
Hann laut ofan að Ernst og tók i frakkaermi hans og lypti
upp handleggnum, pví hendi hans þóttihonum vanvirða í að snerta.
Handleggurinn féll sem tilfinningalaus og kaldur niður á hálm-
dýnuna.
„Lofaðu pessum drykkjurút að liggja kyrrum, vinur minn,“ sagði
Ostenfeld greifi hlæjandi. Dýrðarglorían er farin af honum,pessum
furstasyni úr — hesthúsinu.“
Waldhausen lét sér fátt um finnast og mælti: „i'ynr pessar
55
sakir met eg Ernst engu minna. Sá sem aldrei hefur orðið drukk-
inn er enginn dugandi maður, pað er gamalt sannmæli ekki síður en
að: „hver söng ei elskar, vín og víf, hann verður glópur allt sitt líf.“
„Faðir minn ! pað er búið að beita liestunum fyrir vagninn pinn„
kallaði Alex út á ganginum og Waldhausen snéri sér við og fór
burtu.
En Alex kom inn: „þvílíkt fyllisvín!“ sagði hann um leið og
hann sparkaði fæti í Ernst og fór svo útúr kofanum.
Amalia hafði staðið á bak við dyrnar án pess að hún sœist,
og séð og heyrt allt pað sem fór fram inn í klefanum. Kú kom
hún fram. Ljósið stóð enn á borðinu og skein framan í andlit liins
drukkna.
,,Æ, Ernst! Ernst! pví gjörðir pú mér pvílíkt hugarangur!“ og
hún brast í grát.
J>á opnaði Ernst augun með öllu ódrukkinn, og horfði framan í
Amaliu. Hann reisti sig upp og sagði:
„J>ú grætur, Amalia!"
„Guði sé lof, Ernst! J>ú ert ekki drukkinn“,
„Ekki fremur en eg er brotthlaupinn fangi“.
„En hvers vegna, hvers vegna pessar — sjónhverfingar ? petta
gabb ?“
Úti á ganginum heyrðist fótatak.
„J>að er komið- Vertu óhrædd og hugrökk Amalia! Eg vaki
yfir pér“.
Rétt um leið og Ernst hafði lagzt niður sem dauður væri, kom
Alex i dyrnar.
„Ertu hérna Amalia? Er min náðuga systir við drykkjamanns-
fletið á meðan að Ostenfeld greifi bíður eptir henní?“
Amalia reis á fætur. Hún var aptur orðin róleg. Hún svar-
aði hróður sínum engu og fór út. Alex fór á eptir henni.
Sleðunum var skipað til heimferðar, og skyldu peir nú aka fyr-
ir, er síðar höfðu ekið um morguninn, samkvæmt uppástungu Osten-
felds greifa, er vildi reka lestina með Amaliu.