Austri - 20.09.1895, Qupperneq 1

\ . AR.
SEYBISMRÐI, 20.SEPTEMBER ] S95.
NH. 25.
Anitsbokasafllíð A. Seyðisfirð; or Sparisjoðlll’ Seyðisfj. borgar4°/0
opið á laugard. kl. 4 e. m. vexti af innlögðn.
Iíaupmaimahöfii 27.júli 1895. |!
l
ið gefim tilefni leyfl eg mér jj
j að ítreka, að eg, eins og að nnd-1
j anfiirnn, einnngis rck storkanpa-1
| verzlun og skipti cinnngis við kaup-1
J iiienn. j
o r. E. T 111 i n i u s. 1
&
F j á r m a r k a ð i r.
IlðriiKMl anslýsist almeiiiiinsi, að lierra líoliert
Slimon frá Leitli kaupir í Iiaust íe á eptirfylgjaiuli
inarkoðum:
llornafirði........lí). sept. Heyðarlirði.........28. sept.
..................20. — Skriðdal............... . Ht). —
Lðni ...............‘-L — Eiðum.................1. okt.
Álptaflrði . . . . ^. .23. — Fossyollum............2 —
Djíipavog.............24 — IJót . . :............3. —
Derulirði............24. — Ketilsstöðum........4. —
Hreiðdal ............25. — Miðhúsum .............5. —
...................20. — Seyðisíirði...........(i. —
Fáskrúðsíirði .... 27. —-------------....... 7. —
Yopnaíirði 24. september.
t
Frn þorbjorg Halldorsdóttir.
Hún vai' fædd að Úlfsstö&um i Lobm.firbi 12. okt. 1857, þar sern
foreldrar liennar, Halldór stúdent Sigurbsson, prs. frá Ilálsi í
fnjóskadal og Hildur Eiríksdúttir frá Ketilsstöðun;, bjuggu í 26
r. l'Tá 7. aldursári (þá dó faöir liennar) ólst liún upp lijá móð-
ur sinni, er seinna giptist Jóhannesi Kristjánssyni óðalsbonda á
Oaxamýri. Y orið L876 liinn 22. júní gekk liún að eiga frænda
inn síra Stefán M. Jónsson nú á Aubkúlu, er saina sumar vígðist
jl Bergsstaða- og Bólsstabahlíðar-safnaba í Húnaþingi, og liíði
annig með lionum í hinu ástúblegasta lijónabandi 19 ár og 2
nánuöi, þvi hún andaðist ab Auökúlu að kveldi bins 18. ágústm.
ptir að hafa legið rúmföst nærri licilt ár og liðið dæmafáar
vValir af krabbameinsemd í móburlifi. peiin lijónum varð 10
>arna aubið, 5 dón ung, en 5 lifa‘. Eiríkur ] 7 ára, koininn í lat-
nuskólanu, Björn 14, Jjárus 8, Hilmai’ 4 og Hildur 2 ára.
Ei'ú porbjörg var í sönnum skilning'i merkiskona; gáfur lienn-
r voru afbragðsgóbar; menntun hennar til munns og handa í
ezta lagi. Eyndiseinkunn hennar var böfðingsskapm*, festa og
i'yg'gð. Hún mrni öllum sönnum framförum, elskaði ættjörðu
Ina sem sönn döttir hennar. Húsmóbir var hún hin stjörnsam-
4a, móðir hin nákvæmasta, búkona í fyrsta flokki. Y infastari
onu er • naun.ast ab ifnna. Bágstöddum var hún hlýtt skjól.
E1111 11111 slátrun sauðfjár.
—o—
(Niðurl.)
þ>ogar nú þessi gríma kom.
er Tr, (f liafði látið smiða, sá
eg að sönnu aö rotgaddurinn
var of stuttur þegar slátrað
væri hrútum, einsog var á henni
upphafloga hjá mer, en að öðru
leyti ltk gaddurinn í járnhólk
og griman vel úr garði gerð
nema hvað innri endi gaddsins
var ekki eins lagaður, eins og
eg var kominn að raun mn að
betra var; en við því mátti gera
með því aö hamra utan klepp-
inn á þeim endanum, af því
deigt járn var í gaddinum. Á
allar abrar sauðskepnur en
hrúta er gríma þessi fullnægj-
andi, og niömmnum að kenna
ef skepuan ekki deyr á svip-
stundu þegar slegið er á rot-
gaddinn. Og að öðru leyti er
,hægur hjá“ fvrir hvevn einn,
er hefir fengið sér þessa grímu,
að gera hana órælca á hvaða
skepnu sem er, með þvi, nð
taka rotgaddinn úr gri-nunni
og setja í annan lengri, er sé
ab minnnste kosti 1 l/s þuml. á
lengd innan við járnhólkinn.
Ef einhver væri sá er kynni
að álíta æskilega einhverja
breyt.ingu á helgrimunni, þá
skal eg geta þess, ab Tr. Gfunn-
arss,on hefir reynt tvennskonar
breytingu á henni, bæbi með
því að liafa rotgaddinn odd-
myndaðan og eins líka að
koma grímunni fyrir ofan á
hnakkanmn, en hvorngt reynd-
i ist vel. Hcfir hann því alveg að-
j hyllst mína endurbættu helgrímu
og lét næstl. ár smíða nokkuð
af henni i Ilöfn ineð þeirri gerð,
er átti að fara á ýmsa verzl-
nnarstaði til útsölu. En grím-
urnar voru sendar 'næstl. sumar
.
allar í einu lagi' hingað til ,
landsins og tókst þá svo óheppi-
lega til, að semling sú lenti >
í vanskilum með gufuskipunuin, 1
og nú fyrst nýlega komin fyrir j
að hún liggur í greinarloysi á
Sauðárkrók. Yerður henni ef-
laust ráðstafað á liina fyrirhug-
uðu staði nú i sumar.
}>að hefir talsverða þýðingu i
hvernig áslágið er, sem slegið
er með á rotgaddinn. Sé hafð-
ö
ur járnhamar til þess, er bezt
að skallinn sé stör og vei slétt-
ur; 011 ef blóð eða feiti setjast
á járnin (hausinn á gaddinum
eða hamarskallann), þa verða
þau hál og afslepp og hoggib
þessvegna meira eða minna
kraptlaust, ef það knmur nokk-
uð skakkt eða vindt á gadd-
hausinn. Stafar beinlinis af því
og engu öðru, þegar mislukk-
ast að deyða skepnuna í fyrsta
liöggi, sem eg hefi heyrt menn
fást um og vera ílla við. þ>að er
nú oröið algengt hjá þeim sem
grimuna liafa vib slátrun, að
hafa tréhamar til að slá á
rotgaddinn með, og má hafa í
hann livaða tré sem er, en bezt er
að [>að né þungt í sér. í liam-
arsliaus þann sem eg bjö mér
til, liafbi eg oik og gjarbajárns-
liólka á báðum endum, en skapt-
ið á honum flatt við sig, því
þá er síðnr liætt við að þaö
snúist i hendinni, og svo langt
íið gott sé að tvihenda hamar-
inn, þegar maður vill það við
liafa. Vegur þessi tréhamar
minn ineð skaptinu .?l/2 pd. og
er liann að sönnu nægilegr
þungur, en því þyngri sem ham-
arinn er, því betri, þvi bezt er
að yfirlúki í högginu, úr því
slcepnan á að deyja á annað
borð, þó það að hinu leytinn sé
misskilningur að menn álíta
þennan daubdaga að nokkru
verulegu tilfinnanlegri fyrir
skepnuna þó fyrra liöggið mis-
lukkist. því anuaðhvort er högg-
ið alls ekki neitt, eða þab hlýt-
ur að sljéfga tilfinninguna svo
skepnan viti ekki af því, enda
er nieir en lítill klaufaskapurinn
i ef hún þarf að bíða lengi eptir
! hinu högginu. Eg liefi nokkr-
um sinnum séð fyrra höggið
þannig misheppnast, en skepn-
an hefir eigi að síöur staðið
grafkyr, eigi hrevft legg né lið
og er þessi sannfæríng mín byg'gð
á því, auk líkindanna sem eru
henni til stuðnings að öðru
leyti.
}>að sé fjærri inér að gera
lítið úr vísindunum og'Dr. Jé>n-
assen, en eg verð þó að segja
að Tryggvi Gunnarsson —
er