Austri - 18.02.1898, Blaðsíða 3

NR. 5
A U S T R I.
19
an slátrað pví og flutt það svo til
Englands og fengið gott verð fyrir, svo
peir búastjvið að halda pessari verzl-
un áfram framvegis, enda hafa bænd-
ur fengið opinberan styrk til pessara
tilrauna, og virðist pessi tilraun Norð-
manna eptirtektaverð fyrir oss Is-
lendinga.
Prinz^Oscar Bernadotte, er gekk
fyrir nokkru að eiga fröken Ebba
Munck, og pví varð að afsala sér til-
kalli til ríkiserfða í Svípjóð og Nor-
vegi, — er nú sagður að ætli að fara
til Afríku með konu sinni sem trúboði.
Jökulfarinn Howel, er líklega er sá
sami, sem mðrg'-m íslendingum er
kunnur, ætlar sér í sumar uppá hæsta
tindinn í Himalayafjöllum, Mount
Everest, sem er ii8,000 fet á hæð, og
enginn maður hefir enn komizt uppá,
og mun pað hin mesta glæfraför.
Hiram S. Maxim í St. Francisco í
Kaliforníu ætlar að búa til heljarmik-
ið loptfar úr aluminium, er hann ætlar
að reka áfram i loptinu með naphta-
hreyfivól með 16 hesta krapti, er á
að fara á milli St. Fransisco og Klond-
yke á hálfsmánaða fresti með menn
og flutning.
Barón Mohrenheim, er lengi hefir
verið sendiherra Rússa í Parísarborg
og átti góðan pátt í samdrætti peirra
og Frakka, — hefir nú lagt niður em-
bætti sitt, og pykir sumum pað eigi
boða að pað stórveldasamband verði
sérlega langlíft.
Ameríkumenn ráðgjöra að búa til
7 feta háa líkneskju úr guUi, af Mac
Kinley, og senda hana á veraldarsýn-
inguna i Parísarborg árið 1900.
Kafli úr bréfi úr Suðursveit.
Héðan eru engar sérlegar fréttir.
Tíðin hefir verið pað sem af er vetr-
arins mjög blíð, en pó mjög vætusöm,
snjó hefir sjaldan sett niður, og hann
aldrei legið degi lengur. Bráðapestin
hefir verið með vægasta móti, og er
óskandi, að mönnum verði gjört svo
hægt fyrir og ódýrt sem mögulegt er,
að fá fé sitt bólusett, pví hún hefir
opt gjört ljótan hnekk búskap manna.
Um stjórnarmál er heldur lítið rætt,
en víst er pað, að pjóðmálafundi í hér-
uðum sanna ei vilja manna í pví efni,
pví á pá fundi koma sjaldan aðrir en
peir, sem næstir eru, og fáir af pess-
um fáu finna pá hvöt hjá sér til að
tala eða láta skoðanir sínar í ljósi.
Blöðin munu flest lesin hér, einkum
„Austri“ eg „pjóðólfur11, sem og bezt
munu pykja. Lítið er víst um “Stefni“,
og mér er næst að halda, að enginn
lesi hér um sveitir „J>jóðviljann“ frá
Isafirði. Heilsufar hefir verið með
bezta móti, og fáir dáið.
Seint i september andaðist af ill-
kynjuðu meini í öxlinni, Lúðvík Jóns-
son á Brunnum í Suðursveit, 20 ára
gamall, efnilegur og vel gefinn, hann
fór með „Bremnæs“ suður til Beykja-
vikur, að leyta sér hækninga, en kom
aptur heim eins og hann fór. Snemma
í nóvember andaðist í Arnanesi í
Nesjum, ekkjan Vilborg Jónsdóttir
Magnússonar prests í Bjarnanesl, hún
var tvígipt, átti fyrst Benedikt Bergs-
son og síðan PAl fórarinsson, bjuggu
peir báðir í Arnanesi; hún var að
mörgu leyti mer-k kona. Börn Bene-
dikts og Vilborgar sál. eru: Jón bóndi
í Arnanesi, Páll bóndi á Smyrlabjörg-
um í Suðursveit og Lovísa kona Ein-
ars Stefánssonar bónda í Arnanesi.
Kafli úr bréfi úr Siglufirði.
Héðan er ekkert að frétta. Tíð mjög
óstöðug. Haustið hefir verið óvanalega
snjólaust langt fram fyrir veturnætur;
snemma í nóvember sást ekki fönn á
fjallatoppum, og pá var Siglufjarðar-
skarð riðið daglega; og 10. nóv. fór
presturinn úr Siglutírði ríðandi yfir
Hólsskarð, til húsvitjunar í Héðinsfirði
og pykir pað nálega eins dæmi, að
pað skarð sé alveg snjólaust svo seint
á hausti.
Seyðisfirði 18. febr. 1898.
Heiðursgjuf. Sunnudaginn 13. p.
m. afhenti Good-Templarastúkan
„Gefn“ á Vestdalseyri síra Birni por-
lákssyni fallega stundaklukku í heiðurs-
og pakklætisskyni fyrir hans mikla og
góða starfa í stúkunni, og yfir höfuð
í parfir bindindismilsins hér á landi.
Var sérleg áherzla lögð á pað í af-
hendingarræðunni, hve pýður og við-
feldínn síra Björn hefði jafnan reynzt
stúkubræðrum sínum og systrum, og
samsinnti stúkan pau ummæli ræðu-
manns, með níföldu húrra fyrir síra
Birní.
Stúkan hafði látið gjöralaglega silf-
urplötu á klukkuna og grafa á:
„Gejn“
til síra B. p.
1898.
Ofsaveður gjörði hér að morgni p.
15. p. m. af norðvestiú, er stóð heilan
sólarhring, með fjarska knöppum bylj-
um, svo hús léku á reiðiskjálfi, og
allt fauk er ekki var pví betur njörf-
að niður; enda var ekki við góðu að
búast, pví loptvogin var að morgni p.
15. hlaupin niður úr öllu valdi, niður
á 70.°, sem mun mjög sjaldgæft, og
hefir petta ofsaveður víst náð viða yf-
ir, og líklega gjört töluverðan skaða,
víðar en hér. j>essir urðu helztir skað-
ar hér í firðinum, sem enn er til spurt:
Gufubátinn „Elín“ sleit upp. Kjöt-
skúr kaupmanns Sig. Johansens fauk
alveg og heyhlaða á Búðareyri. Síld-
arhúsið ,J>órshamar‘ skemmdist tilmuna
og síldarfélagshúsið á Ströndinni skekkt-
ist. Af nýja húsinu í Steinholti fauk
nokkuð af járnpakinu og nokkrar plöt-
ur af Dvergasteinshúsinu, og einir 4
bátar fuku, par á meðal uppskipunar-
bátur við V. T. Thostrupsverzlun.
Á Vestdalseyri skemmdust bryggjur
og fauk „skekta“, eign Sveins bónda
Jónssonar á Eiríksstöðum.
f Dáin er nýlega hér í bænum,
eptir barnsburð, Margrét Einarsdóttir,
kona Halldórs Arbjartssonar.
Jarðarfer frú Jóhönnu Basmussen
fór fram p. 17. p. m.
t
Gunnlögur Bjamarson
frá Skógum í Axarfírði.
Hví er hér svo dapurt, dimmt og kalt?
Drúpir sært af harmi fólkið alt.
Kalt? Nei, hér er bruni sorgar sár.
Sollna hvarma baða eldheit tár.
Hér er orðið fyrir skildi skarð;
Skammt á milli höggva slíkra varð.
Dauðagusti andar yfir byggð
Eptir skilur tár og djúpa hryggð.
Aldiun stofn pá laut að lágri grund
Liljur uxu tvær í sama lund.
Dauðans nótt pó byrgði peirra brár,
Blikna hlutu, leiðið vættu tár.
Enn er höggvin eik úr pessum lund,
Enn er hjörtum slegin sorgar und.
Hann er dáinn, hér sem fremstur var;
Harmar ekkjan dýrstan sjafna par.
Hví er maður hnigin foldu að?
Hví svo ungur poldi slagið pað?
Hví er fölnað blóm i björtum lund,
Blítt og fagurt, lífsum hádagsstund?
Hví er ástar höggvið lielga band?
Höggvið? Nei, pví dauðinn vann ei
grand.
Vonarljósið lýsir bak við hel —
Ljómar gegnum dimmast sorgarjel.
Er pá huggun enga hér að fá?
Ekkert land nú fyrir stafni’ að sjá?
Ekkert nema boðar böls og kífs
Sem bera fley á hörðum straumi lífs?
—Jú, pér vitið huggun ein sú er:
Ástvin dýrstan sem að grátið hér—
Hann á landi ljóss, af mæðu frí,
Lifir náðarfaðmi Drottins í.
Innan skamms pið finna fáið hann
Sem fluttur er í ljóss og dýrðar rann,
í>ar sem engin særir sorg né prá
Sælir hólpnir lambsins stóli hjá.
Ó guð! perðu pinna barna tár.
J>au hin djúpu græddu hjartasár.
V eit peím krapt, ó send p eim líkn og lið
Lífsorð pitt peim gefi’ í hjarta frið.
Axdahl.
Aths. |>ess skal getið, að í 2-3. er-
indi, er meint til Bjarnar föður Gunnlögs
sál. sem dáinn var rúmum 2 árum á und-
an syni sínum. Og tvö börn Gunnl. sál.
er dóu fárranátta k sama tímabili. Höf.
20
pó van Beuch hefði verið djarfur sjómaður, pá var hann ekki raaður
hugprúður, og hann hafði orðið svo hræddur við petta tækifæri, að
kona hans var áhyggjufyllri yfir sinnisástandi hans, en sárum hans.
Og af ýmsum ummælum hans, fór hana að gruna, að hann væri eitt-
hvað við riðinn ógæfu pá, er komið hafði yfir Reinert tollheimtu-
mann.
Van Beuch var nefnilega hálf-truflaður og talaði óráð, svo kona
hans varð að vaka yfir honum, pó veikburða væri, og lesa fyrir hann
í biblíunni, sem var henni til mikillar ánægju, eins og líka pað, að
fyrsta ganga van Beuchs að afstöðnum sjúkdómi — var með henni
1 Hevnkuttakirkjuna, par sem tekið var við honurn sem hinum týnda
syni og sýnd sú virðing, er margur mundi hafa ofmetnazt af. En
par var enginn s£ trúskiptingur, sem andvarpaði eins pungt og hann
— og enginn efaðist um að hann hefði deytt hinn gamla Adam —
nema mkske konan hans, er stundum stundi ennpá pyngra, er hún
leit á mann sinn, eins og hún heldur ekki dirfðist framar að líta
framani vinkonu sína; og hætti hún að koma til frú Reinert.
En pó frú van Beuch hætti að koma pangað af áhyggju fyrir
manni sínum, pá kom jómfrú van Beuch pví optar til tollpjónsekkj-
unnar, svo Luciuhafnarbúar fórn að brosa, er peir mættu henni,
rjóðri og ánægjulegri á leið sinni pangað og paðan. En eitt kvöld
sást hun koma paðan grátin og flýta sér heim til pess að gráta við
brjóst móður sinnar.
Jómfru Jane leyndi móður sína engu, og hafði enga ástæðu til
að dylja hana pess, að hryggð hennar stafaði af skilnaði hennar við
Reinert skipstjóra, sem pað kvöld för burtu úr Luciuhöfn til pess
að gjörast sjóliði — á hinnm ágæta herflota Dana og Norðmanna,
er öllum sjömönnum pótti svo vænt um, og sem öll pjóðin áleit bæði
* sverð og skjöld sinn.
Eptir að friðinum var lokið, gat pað ekki komið til máls, að
gjörast skipstjóri hjá hinu austræna verzlunarfélagi.
En Jansen hafði fengið svo gott álit á hinum unga skipstjóra
eptir hina hugdjörfu tilraun hans til pess að bjarga jómfrú Jane van
Beuch og skipshöfninni í Húsabæjarvikinni, — að hann fullyrti pað
17
|>á er hann raknaði aptur við, voru petta fyrstu orð haus:
„Hefir henni verið bjargað, móðir mín — Jane — henni jóm-
frú Jane —?“
„Komst hún lifs af?“ endurtók hann um leið og hann reyndi
til að rísa á fætur.
Hefði Reinert skipstjóri verið búínn að fá fulla rænu aptur,
hefði hann ekki purft að spyrja að pessu, pví sú, sem hann var að
spyrja um, kraup niður við hlið móður hans, og horfði áhyggjufull,
en pó blíðlega á hann, og reyndi hún ekki til að dylja pað.
Mæður peirra litu hvor á aðra.
„J>að fór, sem mig varði, frú van Beuch —-“, sagði madama
Reinert, „hann hætti lífi sínu fyrir hana“.
„Efist pér um að hún sé honum pakklát — að hún kunni að
meta liann?“ sagði frú ran Beuch með sorgarsrip, og fór sem hroll-
ur um hana.
Hvað Jane van Beuch, er laut alltaf meira ofan að skipstjór-
anum, — sagði við hann, heyrðist ekki fyrir ólátunum í sjónura og
brim-öskrinu, og augoamál hennar skildi enginn nema Reinert skip-
stjóri; en hvað svo sem pað var, pá hafði pað sömu áhrif á hann
sem töfradrykkur, pví í sama bili reis skipstjóri upp og blóðið paut
útí kinnar hans.
J>egar jómfrú van Beuch heimsótti heimili peirra mæðgina dag-
inn eptir, pávar skipstjöri alfrískur eptir fangbrögð hans við ósjó-
ina og brimið í Húsabæjarvíkinni, og hinn ungi maður tók nú á
móti jómfrúnni með miklu meiri blíðu, en liann hafði áður porað að
sýna henni.
Og að stundu liðinni vissi jómfrú Jane meira en aðrir íbúar
bæjarins. og er hún gekk heim frá íollhúsinu, pá var hún svo bros-
hýr, að öllum peim sem henni mættu varð pað ósjnlfrntt að brosa líka.
Hún vissi, að Reinert skipstjóri ætlaði sér að gjörast aptur yfir-
maður á skipum hins austræna verzlunarfélags og koma við í Luc-
íuhöfn og taka hana með sér til sóllanda fegri, pangað sem hann ætl-
aði að halda skipi sínu -------— pvi hvorki jómfrú van Beuch eða