Austri - 31.01.1906, Blaðsíða 4

NR 2
AU8TRI
1S
Dan-
mótorinn.
Fyrir ágæti sitt og yfirburði
yfir aðra steinoHumotora befir
„Dan“ i Belgúi og sérstaklega
á Bretlandi hinu mikla4 vakið
svo
mikla eptirtelct
og aðdáun, að íjöldinn allur af
blöbum og timaritum þessara
landa, þar á meðal mörg tíma-
rit aðeinsvélfræð*slegs efnis,voru
um tíma í vor og sumar þétt-
sett af h r ó s a n d i u m ra æ 1-
um um Dan-mótorinn.
Stjórnarvöld þessara landa höfðu
gjört út menn til að kynna sér
og leita áreiðanl. upplýsinga
um hvaða steinoliumotor væri
beztur og eptir ýtarl. rannsókn,
komust sendiherrar beggja landa
að þeirri niðurstöðu að Dan-
mótorinn væiibeztur og réð þvi
til að taka hann öðrum fremur
þ>að var gjört og eptir ýtarleg-
ar rannsóknir, að viðstöddum
fjólda útvaldra vélfræðinga var
dómur sá kveðiun upp
sem gaf tilefni til ofannefndra
ummæla og sem færir nýja
sönnun fyrir því að það er ekk
ert skrum aö segja „Dan“
hezta 8teinolínmötorinn
eru hinir
0-N-G-L-A-R
hestu.
u
œ
•fH
ö
cð
I—t
h
P3
03
E*
'e8
h
B
K»
cé
a
o
a
B
rH
Gð
<d
CRAWPORDS
1 j úf fe n g a BISCUITS (smákökur)
tilbúið af WmCRAWFoBD&SONS
Edinburg og Londou stofnað 1813
Einkasalar íyrir Island og Færeyjar
P. Hjort & Co. Kjöbenhavn K
Útgefendur:
erflngjar
cand. phil. Skapta Jósepssonar.
Abyrgia. m.: forst. J. G. Skaptason.
Prentem Austra
62
ur sinn kynni að falla aptur frá pessari ákvörðun, sem hann hafði
tekið sv'' tljótlega, að hann gat ekki fengið sig til að aptra honum
fyrir alvöru. Hann var svo hjartanlega glaður ytir pví að Ulrich
skyldi hafa snúist hugurt að hann kærðí sig ekkert um pó bóuorðið
væri framborið á nokknð óvmalegau hátt; hann ásetti sér að skipta
sér ekkert af pví, hann pekkti CJlrich nogu vel til pess að vita að
pað væri ekki nema til ills eins, ef hann færi að hlutast til um
málið.
Ulrich hafði gengið hratt í geguum forstofuna, einsog hann vildi
ekki leyfa sér tíma til neinnar umhugsunar, og lauk nú upp hurðinni
að dagstofunni. Martha sat við borðið. Aldrei pessu vön var hún
íðjulaus, og hélt að sér höndum, Hún leit ekki upp pegar Ulrich
kom inn, og virtist heldar ekkí taka eptir pví að hann nam staðar
við hlið henuar. Eu hann gat vel séð að hún hafði grátið:
„Ertu ennpá reið við mig, Martha, af pví eg var svo skapillur
við pig áðan? Mér pykir fyrir pvi — hversvegna horfirðu svona
á mig?“
„Af pví pað er í fyrsta sinn að eg heyri pig segja að pér pyki
fyrir nokkru slíku. þú ert annars ekki vanur að kæra pig mikið um
mínar tilfinningar — pér er pessvegna bezc að láta pað líka ögjört
í dag.“
Málrómur hennar var kaldalegur, en Ulrich lét pað ekki aptra
sér. Orð föður hans hlntu að hafa gjört mikíl áhrif á hinn skap-
mikla mann, pví rpdd hans var óvenjulega pýð, er hann svaraði:
„Eg veit að eg er fiestum mönnum verri í viðbúð, en eg get
ekki gjört við pví. J>ú verður að taka mig einisog eg er, og pú get-
nr pá máske hreytt mér til hins beUa.“
Martha hafði litið á hann forviða víð fyrstu oroin wr hann mælti
og varð hún pess víst vör, að eitthvað óvenjulegt væri í vændum, pví
hún ætlaði að pjóta á fætur, en Ulrich aptraði henni.
„Vertu hér kyr, Marthsd Eg parf að tala við píg, eg ætla að
spyrja pig--------eg get ekki verið margorðar né fagarmæitur, en
þess parf heldur ekki við okkar d milli. Við erum systkinabörn, og
höfum verið samtíða í mörg ár. þá mátt bezt vita við hverju pú
gétur búizt af mért og pú veizt að mér hefir ætzð verið vel til pín
63
prátt fyrir ’allt okkar sundurlyndi — viltu verða konan uiínt
Martha?“
Bónorðið var biðlinum hkt: umsvifalaust og framborið með ákafa.
Hann dróg andann pungt, einsog pungum steini væri létt af hjarta
hans, nú pegar hann hafðí sagt orðin, sem áttu að gjöra út um
framtíð hans. Martha sat grafkyr fyrir framan hann. Hún, sem
annars var svo rjóð í kinnum, var nú náföl, en hún hikaði ekki, en
svaraði samstundis, reyndar með grátstaf í kverknm, lágt, en pó
skýrt: nei.
Ulrich hélt að nonum hefði mijheyrzt. „Nei?“
„Nei, Ulrich, eg vil pað ekki!“ sagði hún aptur. Röddin var
hljómiaus, en svipurinn einbeittur.
Ulrich spratt á fætur, styggur i bragði,
„þá heíði eg ekki purft að halda pessa ræðu! Föður mínum
og mér hefir pá báðum skjátlazf, þú mátt ekki misvirða pað^
Martha.“
Ulrich fannst virðingu sinm stórum misboðið. Hann ætla^i að
ganga burtu, en pá varð hor,um litið á Mörthu( og hann nam staðar.
Hún var staðin á fætur og hafði gnpið um stólbakið með báðum
höndum, einsog hún ætlaðí að hníga niður. Hún mælti ekki orð frá
munni, færði ekki neina ástæðu fyrir afsvari sínu. En varir hennar
tiii-uðu, og svipurinn lýsti svo sárri sorg að Ulrich fór að gruna, að
faðir hans mundi samt sem áður haia haft rétt fyrir sér.
„Eg bélt að pór pætti vænt um mig, Martha“ sagði hann í á-
sökunarróm.
Hún sneri sér frá honum og greip báðum höndum fyrir andlitið,
en hann heyrði að hún var að bæla niður grát.
„Eg hefði átt að vita, að pér mundi pykja eg of ákaflyndur
og harður. þú óttast að eg mundi fara versnandi eptir brúðkaupið
— Loreuz mundi rerða pér miklu hetri maður.“
Martha hristi höfuðið, og sneri sér aptur að houum. „Eg er
ekki hrædd við pig, pó pú sért opt uppstökk?«r og skapiilnr. Eg
veit að pú getur ekki öðruvfsi verið, og eg mundi hafa tekið pér
einsog pú varsþ og pað með glöðu geði. En og vil ekki taka pér.