Austri - 03.03.1906, Blaðsíða 3

NR. 6
A ÖSTEl
23
Auglysing.
■ Með f>ví að vér undirritaðir kaupmenn í Seyðistjarðarkaup"
stað höfum í dag séð reikning þann, um samanburð á verði á
vörum kaupmanna og Pöntunarfélags Pijótsdalshéraðs, er herra
pöntunarstjóri Jón Stefánsson hefir búið til og lagt fram á fundi
á Egilsstöðum s. 1. haust> f)á lýsum vér því hérmeð yfir, að
verðlag það er hann setur á vörur frá oss, er mikils til of hátt
og aigjprlega rangt og villandi, en auðsjáanlega gjört í þeim
tilgangi, að spiila fyrir atvinnu vorri en tæla viðskiptavini vora
yíir í Pöntunarfélagið,
Yér k0fum því nú þegar gjört ráðstafanir tíl þess að höfða
skaðabótamál á móti honum fyrir atvinnuróg þennan, en verðum
að öðru leyti að fresta öllum frekari framkvæmdutn, þareð vér
erurn allir á förum erlendis.
Seyðisfirði 24. febr, 1906,
St. Th. Jónsson, Þórarinn Gnðmnndsson.
Signrðnr Jönsson.
þar sem pessi verzlun, sem rekm
er af msnrii nokkrum að nafni Job.
Pbbesen, einnig er faiin að “vinnau
á íslandi, firn eg mér skylt að vara
menn við að trúa á skrum pað sem
í flugritum hans stendur. Er uóg að
geta pess bér að TJbbesen pessi var
eitt iinn viðriðinn svonefndan “Skand-
inavisk Kon espondanceklub“í bleðum
hér og pað á þann hátt, að það lítur út
fyrir að Ubbefen pessi vilji síður hafa
hátt um sig hér í Kaupmannahöfn,
par sem haim er pektur, en álslandi
og annarstaðar par, sem menn ekki
pekkja manEkosti hanst
Unuræli pau mn mig sem undir-
skriíuð ern “Köbenba'vrs Yarehus,,
sem ganga út á að eg hafi heimtað
eða íeDg:ð allt að 30° afsiátt á
V0ium írá húsi pessu til pess að stlnga
i mmn vasa, lýsi eg héimeð tilhæfu-
lausog einbver pau ósvífnustu ósann-
indi stm eg nokkurntiira heíi vitað
mann leyfa sér að beia fram.
0!l pau viðskipti sem eg befi haft
við pessa verzlun, eiu pau, að eg
næstlíðið sumar, eptir beiðni eins af
skipiarinum iuíni m á Islaudi, sem
mun hafa lagt trúnað 4 skrumið, út-
vegaði vörur sem kostuðu samtals 76
kr. 40 au)a. Tjeða upphæð borgaði
eg Ubbesen pessum út í bönd og
íærði sömu upphað skiptaviui mínum
t)l útg alda cg hefi pvi ekki stucgið
svo miklu sem einum eyri í minn vasa,
Að öðru leyti skal eg geta pess(
að eg iú pegar böiða míl á móti
oítreÍEdum dánumanní og leikur
vaila efi á að hann muni fá að finna
til pess hvað pað kostar að fara með
panrig löguð ósannindi.
Kaupmannaböfn, 13. Janúar 1906
Jakob (xuimlogssoii
Missögn
er prtð sem betur fer að Jósep
bóndi Einarsson á Hjallalandi sé
látinn. Austri tók fregu pessa eptir
Korðurlandi,
Jorðin
Brekka í Tungu
tilheyrandi Skriðuklausturumboðí
14 huridr. að dýrle ka, er laus til
ábúðar í næstkomaDdi fardögum. peir
sem ó ka að fá ábúð á jórð pessari
snúi sér t'l undirritaðs, fyrir 15. mars
næstkomaudi
Geitagerði 1 febrúar 1906.
Guttoimur Yigíússon.
Ýmisk, útlendblöð og bækur útvega
eg og hefi nú sýnishorn (einstok núm-
er) úr t.d. „Ilustr. Faru. Journal"
og ýmsum öðrum ritum frá pví „for
lagi“ — sbr. augi. frá peim utgefanda
á 0ðrum st.að í pessu blaði, — ennfr.
„Yerdensspejlet ‘ „Husmoderbladet“
og sbemti- og myrdablaðið „Klods
Hans“ ofl.
Sömu). tekst eg á Lendur útsclu á
blöðum, bókum og ritum inuleudum,
hvaðan af landinu sem eru, gegn
venjnl. f.ölulaunum o« eptir samkomu-
lagi og ábyrgist glögg og góð skil á
andvirði pess, er eg kann að geta
seit.
Sð.f. — 12. febr. 1906
P éturJ óhannsson
(bókbicdariþ
Aliisky
Wm. EOBD & SONS
stofnsett 1815.
Aðalumboðsmenn íyrir Island og
Færeyjar
E. Hjortli & Co,
Kjöbenhavn K.
^akkarAyarp
Eg undirskiifuð finn mig skylduga
að votta peim fllum hér í Seyðisí.rði
stm mér hafaiétt bjélparhönd, inm-
legt hjartans pakkJæti mítt (yrir allar
peiria margföldu velgjörðir við m g.
Yíl eg nefna t)ær heiðurskonur, er
um lengstan tíma og stöðugast hata
sent mér gjafir: Irú Sigriði Guðmunds-
sen og húsúú Ragnheiði Bjamadðttur
í Eiiði — Biö eg nú, ai aietii bjaita
míns, almáttugan himna föðurinrt peim
ölltm fyrir mig að launa. Nú er eg
orðin vetæl og á bágt með minn
krossbera
Eornastekk 3 janúar 1906.
, SignýSigfusdóttir.
Eg befi optsii nis á íerðum mínum
orðið yfirfallii n af kvefi og hrjósto
pyngslum, en pekki ekkert lyf sem
mér hefir batnað ems vel af ogKína-
lífs-elixír Waldemais Pét rsens
Neapil, 10, de, 1904.
Kommandör M. Gigli
Biðj’ð mnungis um h nn ektaKina-
lífs-elixír Waldimars Pétersens
Eæst allstaðar á 2 kr. flaskar
Yarið yður á eptirií k ingu m!
CRAWFORDS
1 j úf fe n g a BlSCUITS (siaákökur)
tilbúið af WmCRAVVEoRD & SONS
Edinburg og Londou stofnað 1813
EÍDkasalar 'yrir Island og Færeyjax
F- Ejort & Co, Kjöbenhavn K
76
um niður í djúpa skoru, svo ekki sá til hans framar. Arthur horfði
á eptir honum og strauk djaiflega síða, jarpa hárið frá enninu. Fæt-
ur hans sukku við hvert fótmál í votum moiianum, og samt
bafði Eugeniu aldreí pótt hann hafa jafn fallegt 02 léttilegt göngu-
lag og nú. Hann bar sig betur eptir pvi sem pau ko nu lengra inu
í skóginn, Augun, sem annars voru svo daufleg, urðu hvösst er haDn
var að hyggja að stígnum, er hann hafði talað uœ. Hiou dimuileiti,
voti skógur virtist hafa fjorgandi áhrif á hann, pví hann andaði að
sér grenif*ilminum með feginleik og gekk hraýt á nndan konu sinni
undir laufpakinu. sem stormurinn paut 1 Svo nam hann staðar allt
i einu og hrópaði, sigri hrósandi: „Hér er veKurinn!11
Eugenie kom pá auga á mjóan götustíg beint fyrír framan sig.
Hún varð alveg íorviða, pví húa hafði ekki treyst leiðspgu manns
síns of vel, og var við pví búin að pau mundu villast.
„þu sýnist vera vel kunnugur sveitiuni héroa!“ sagði hún, um
leið og pau gengu út á stiginn.
Aithur brosti, en brosið náði ekki til hennar, heldur var pað
skógurinD, sem átti pað. Arthur virti hann brosandi fyrir
sér.
„Eg ætti sannarlega að pekkja skógÍDn mlnn. Yið erum gamiir,
vinir, pó við tkki hofum sézt nú í langa tíð.“
Eugenie leit upp undrandi. Hún hafði aldrei heyrt mann sinn
tala í likum málróm I orðum hans lá djúp og innileg tilfinning sem
hann reyndi að kefja niður, en fékk pó eigi varizt pess að hún kæmi
í ljós í málrómnum;
„þykir pér svo vænt um skóginn?“ spurði hún, og varð með
pví sér óafvitandi valdandi pess, að samræðan héizt við en endaði
ekki með pögn, einsog vant var milli peirra bjónanna. „Hvers-
vegna hefir pú pá aldrei komið í hanu í pessar fjórar vikur sem við
höfum dvalið hér?“
J.itbur svaiaði engu. Hann horfði sem í draumi á grænn lauf-
hvelfinguna sem pokan hcldi til hálfs. „Hversvegna?“ spurði hann
loks, hugsaEdi. „Eg veit fað ekkk Menn gleyma að lokum öllu í
höfuðborginni ykirar, jafnvel pv’, að prá skógar* einveruna.“
73
að ómögulegt var að komast lengra með vagninn. Yagnstjórinn og
pjónninn Erants Lorfðu ráðalausir hvor á annan.
„Eg býzt við að við verðum að hætta við he^msókairoar að sinni,
fyrst svoDa er komið,“ sagði Arthur við konu sína og var eigi að sjá
að honum pætti miður.
„það held eg k'ka. Við eigum ekki völ á öðru en að fara ofan
úr vagninum og halda heimlciðis.“
„Fara ofan úr vaguinum?“ Arthur endurtók ovð Eugeniu öld-
ungis forviða. „ Ætlar pú pá að fara heim gangandi?“
„Hefir pú pá i hyggju að sitja kyr í vagninum pangað til Frants
er húinn að sækja annan vagn?“
það hafði víst verið tilætlun Arthurs að gjöra pað. Honum
hafðr verið pað míklu nær skapí að hvíla sig i vagnmum í tvær
klukkustundir, heldur en að özla í gegnum skóginn í kuldarigningu og
ófærð; að minosta kosti hólt Eugcnic að svo ræri, húr brcrti h*a2-
lega og mátti ajá megna fyrirlitningu á svip hennar, er hún sagðí:
„Eg fyrir mit.t leyti kýs heldur að fara gangandi heim, heldur en
sitja hér og biða ailan pann tíma, sgm til pt-;s gongi. Erants geiur
íaríð með mér. þú verður víst kyr i vagmuum, eg vii tyrir aiia
muni ekki verða orsök í pví að pú ofkælír pig.“
Hæðnin sem lýsti sér í pessum orð<im, kom pví til leiðar, sem
slysið með vagninn ekki hafði getað orsakað: Arthur reis snögg-
lega á fætur, hratt upp vagntiurðinni, stöku ofan úr vagninum. og
rétti koou sinni hendina til pess að hjálpa heoni ofan.
„Arthur, eg bið pig---------“
„Eg bið pig að gjöra ekki pað hneyksli, svo vinnumennirnir sj4i\
að kjósa heldur að pjónninn fylgi pér, en eg. Yiltu gjöra svo vel
og koma?“
Eugenie ypti öxlum. En hér var ekkert undanfæri, hún hlaut
að taka I hendina sem henni var rétt,pví hæði vagastjórinn ogpjónn-
inn stóðu íétt hjá peim og sáu hvað fram fór. Hún steig pvi ofan
úr vagninum og Arthur sneri sér að piltunum,
„Eg fylgi tignarfrúnni heim. þið ieynið svo að koma vagnin-
um til einhvers bæjar og komið síðan með hestana 4 eptir okkursvo
fljótt sem pið getið.“