Austri - 07.10.1906, Blaðsíða 4

íuL 35
A TJ S T R I
134
MIKLAR V0RIIBIRCrÐIR
eru alltaf ab koma
tll verzlunar
S t. T h. Jónssonar
á Seyöistirði
veralun mun borga betur góða íslenzka vöru í ár,
Seybisfirði 3. maí 1906.
ST. TH. JONSSOn.
Hefi eg sjálfur lceypt vörurnar í vetur á Englandi, f>ýzka.
land: og Danmörku.
í ár verbur
hvergi eins gott að verzla.
f>ab verbur eins og vant er
ödýrasta verzluu á Seyðlsfirðí,
er gjörirséi sérstakt far um ab hafa góbar og óskemmdar vörur
ab hafa öll sin vibskipti J>ar, |)á verba kjörin bezt.
HVKROI

Hver vill saína?
Undirritaðnr sendir bcrðargjalds frítt, ef honum eru send
brúkuð ísl. frímerki, strax eptir móttoku peirra:
Fvrir 25 stk. 12 ýmisk. skrautleg bréfspjcld með myndnm.
— 50 stk. 25 do.
eða 1 fallegt landlagsmynda-album frá Berlín.
■— 100 stk. 1 egta vasabníf eða skæri.
— 200 — Eina Manséttuhnappa úr golddobie.
— 300 — — fallega berra eða dömu-úrfesti úr goldd,
— 400 — 1 ágætt (oxyderet) herra-eða dömu úr.
— 500 — 1 sérlega vandað hetra-eða dömuúr úr silfri,
Safnið íTímerkjum og sendið þau til:
Ant. Christensen
Berlin Rixdorf. Fuldastr. 52.
verbur eins gott ab kaupa fyrir peninga og
110
„|>að er alls ekk: ætlun mín að neita ykkur um allt!“ sagði
hann, einbeittlega, „Samar af kröfura ykkar eru á rökum byggðar
og peim verður óðara siunt. ]?i5 hatið heimtað að námugpngin verði
rannsökuð óg endurbætt og pað verður gjört. Eg hefi tæplega
efni á því einsog nú stendur á; en eg gjöri pað- samt. En svo
verðið pér að nema h>n atriðin burtn, sem eingongu miða að því að
draga stjóruina úr höndum yfirboð ara ykkar og eyðileggja alla
verkhlýðni og reglu, en án heDnar getur fyrirtækið ekki staðizt“.
Eyrirlitningin hvarf úr svip Ulrichs, en í staðinn kom undrun
og tortryggoi, hann leit fyrst á nmsjónarmennina og síðan á húsbónd-.
annt einsog harm hefði hann grunaðan um að hafa !ært ræðuna
utanað áður.
„|>að er leitt, herra Berkow, en þess> atriði verða ekki felld í
burtu!“ sagði hann þrjóskalega.
„Eg trúi því vel, að yður té mest umhugað um þau atriðiK
sagði Arthur og hvessti augun áUlrich, „en eg segi yður aptur, að
þér verðið að fella þaa í burta. Eg vil hb'ðra svo mikið til sem
mögulegt er, en ekki vitund frekar. {>eir sera leita sér ærlegrar
vel launaðrar vinnu, hljóta að vera ánægðir með þi kosti sem eg
býð. Eg heiti því og legg við dreug3kap minn að námugpngin skulu
verða endurbætt og laun yerkmannanna hækkuð; en svo beimta eg að
menn trúi orðum mínum. Ea áður en við semjura nákvæmar um
þetta, verðið þið að fella burtu hinar aðrar kröfar. Eg get ómögu-
lega orðið við þeim og tek aldrei í mál að giöra það“.
Hanu talaði alltaf jafn rólega, eu öll framkom a hans var svo
ólík því sem menn áttu að venjast af honum að U Irieh hnykkti við.
Hann trúði varla sínum eigin eyrum; og þegar hann mætti mótstöðu
frá manni, sem hann hafði búizt við að 3trax mandi láta >andan, þá
reiddist hann afskaplega, og ofsi hans fékk algjörlega yfirhpndina.
,,{>ér ættuð ekki að vísa okkur þannig á bug, herra Berkow“,
sagði hann ógnandi. „Við erum tvö þúsund verkmanna hér og
námurnar eru svo að segja á okkar valdb Sú tíð er liðin, er við
létum croða okkur undir fótum. Yið heimtum rétt okkar, og náum
víð honum ekki með góðu, þá tökum við hann með valdi“.
Umsjónarœönnunum fór ekki að verða um seb J>eir þekktu
111
ofstopa Hartmanns og óttuðust að hann mundi beita ofbelai. Arthur
sótroðnaði.Hann gekk nokktlr skrof áfram og stóð nú beint fyrir
framan Ulrich.
„Eyrst og fremst verðið þér að haga orðum yðar öðruvís?, þegar
þér eigið tal við húsbónda yðsr! Ef þér viijið láta taka hér á móti
yður sem fulltrúa fölaga yðar, er eigi heimtingu á jafnrétti, þá
verðið þér að liegða yður sera maðuri einsog hæfir við slík tæki-
færi, en ekki þjóta strax upp með hótanir um ofbeldi og uppreisn!
|>ér heimtið hlýðni af mönnum yðar- Eg heimta hana af yður.
I>egar þér eruð í yðar hóp, getið þér ráðið yfir félögura yðar!
Meðan eg sfend andspænis yður, er eg húsbóndi í námunum og ætla
mér að verða það framvegis- Hegðið yður eptir því“!
Ró eldingu hefði slegið mður á skriístoíunni, hefði snöanum ekki
orðið meira nm það( en þessi einbeittu orð, er töluð voru at’ fu'U
komnum móði. Umsjónarmeimirnir hopuðu fyrst aptaráhak, en
bjuggust síðan til að slá hring um húsbónda sinn, en hann bandaði
þeim frá sér. Félagar Ulrichs stprðu á búsbónda sinn, sem steini
lostnir, en engum varð eias mikið um og Ulrieh. Hann náfoluaði,
skalf á beinunum og starði fram undan sér eiusog liana hvorki gæti
né vildi skilið hvað fram fór. Honum varð þá allt í einu Ijóst, hve
mjög honum hafði skjátlazt áfitið á þessum manni, er haon fám
dögum áður hafð’ farið svo íyrirlitlegum orðum umi Hamslaus bræði
greip hann; hann ætlaði að ráðast á Arthar einsog grimmúðngt ljón,
en þá varð hatm fyrir því augnaráði, er hann ekki fékk staðizt.
Arthur stóð kyr, en hann leit augunum alveg upp og augnaráð hans
var svo áhrifamikið, að ofsinn varð að lúta. I>eir horfðust litla
stund í augu. {>á lét Ulrích hnefann siga niðar, grimmdin hvarf
úr svip hans og hann leit undan. Hann hafði komízt að rauu um
að húsbóndi hans væri jaf'noki »r'nn og ef til vill, meiri maður —
og hann lét undan síga.
Arthur færði sig fjær. Rödd hans var nú aptur stillileg, er
hann mælti: „Tillrynnið nú félögum yðar, bæði hvað eg get og hvað
eg ekki get látið þeim í té. Eg mun ekki taka eitt orð apíur af
því er eg hér hefi sagt! Svo erum við búnir 1 þetta smn“.
„I>að erum við!“ Ulrich máttj varla mæla fyrir geðshræringu.