Austri - 24.11.1906, Blaðsíða 4

NR. 42
A U S T R I
160
VERZLUMN ST. TH. J0NSS0N A SEYÐISFIRÐI
liefir
rneír en þrefaldast
nú á síðustu árum og befir Jiannig aukist meír en nokkur önnur verzlun á Seyðisfirbi. J>ab er full sönnum fyrir |>ví að liún sé
geðfeld öllum er ?ið hana skipta, að henní hafi tekist ab uppfylla allar sanngjarnar kröfur viðskiptavina sinna,
samkvæmt meginreglu verzlunarinnar að
selja aðeins göðar vörur íyrir lágt verð, og hugsa eins
um hag kaupanda sem seljanda.
-----__i:------------—HEIÐRUÐU SKIPTAVlNIR! .. ..............................
Ef ykkur vantar í föt eða einhverja álnavöru, litið J)á inn \ vefnaðarvöradeildina (Dömubúðina er sumir kalla) J)ar er svo
mikið samankomið af allskonai álnavöru og öílu er hvert heimili J)arfnast, að slíkt finnst ekki annarstabar héi nálægt, — Vanti
ykkur bvggingarefni, J)á er til: Jjakjárn, saumur, pappi; sement, múrsteinnj kalk, eldfastir steinar og ieir^asfalt, tjara. fernisolía, alls-
konar mál og lakk o. fl. Steinolía í heilum fötum mjög ódýr. Motor-cylinderolía í heilum fötum, ódýrari en hægt er nú að kaupa
hana utanlands. Axelfeiti í dunkum, tvistur, fiskilinur, krókar og yfir höfuð alit er bátaútgjörð við kemur. — Vanti yður nauð--
synjavöru til heimilis, J)á sannar reynslan að hvergi hafa kaupin orbjð jafn gób, að gæbum og verölagi. Styðjið J)ví verzlunina
St. Th. Jónsson — ódýrustu verzlun á Seybisfirbi meb J)ví að
til gleði og ábata.
Virðingarfylist
St. Th,
130
meDnirnir fúslega. A svipstundu var komið breitt skarð í hópinn,
svo Berkow og kona hans komust óhindruð leiðar sinnar. J>au
héldu yfir á skögargötuna fyrir handan akveginn og hurfu brátt að
baki trjánna.
„Heyrðui Ulrich" sagði Lorenz í raeinlausum ésökunarróm við
félaga sinn, „þú skammaðir mig áðan, þegar eg vildi stilla til friðar
nppi hjá bræðsluskálunum — hvað gjörðír þú nú sjálfur?“
Ulrlch starði ennþá yfir á skógargötuna, þegar áhrif unga hús-
bóndans náðu ekki lengur íil hans, fór hann að sjá eptir eðallyndi
sínu. ,
„Hundrað á móti einum!“ tautaði hann gremjulega. „Eg er
óhultur meðal yðar!“ Svona er það, þessa meun skortir aldrei
fagurgala, þegar þeir eru hræddir, og við látuid alltaf gabba
okkur!“
„Haun virtist sannarlega ekki vera hræddur!u sagði Lorenz.
„Hann er alls ekkert líkur föður sínum. Ulrich, við ættum samt----“
„Hvað ættum við?w sagði Ulrich, fokvondur. „Láta uudan, er
ekki svo? Til þess að þið getið fengið frið og næðbog honum verði hægt að
þröngva kosti okkar enn meir en faðir hais, þegar hann sér að við
fáum enga rönd við reist. Að eg vægði honum í dag, kom til af
því að konan hans var raeð honum og af því að---------“
Hann þagnaði allt í einu. Hann var svo dulnr og þóttafullur,
að hann hefði heldnr bitið úr sér tunguna en segja félögum sínum
frá því hvaða vald það var, sem hafðí neytt hann til að sýna Arthur
vægð.
— — Arthur og Eugeníe hpfðu haldii áfram ferð sinni þegj-
andi. J>au r>ðu þétt samhliða og Arthur hélt eunþá um tauma
Ereyju, þó nú væri ekk; lengur nein hætta á ferðum.
„Sérð þú nú hve hættuleg ferð þín var“ spurði hann loks.
„Já, en eg sé líka í hvaða hættu þú ert staddur“.
„J>að verður svo að vera. J>ú hefir sjálf séð, hvernig þessi
Hartmann getur neytt félaga sína til að hlýða sér í blinduí. Hann
þnrfti aðeins að segja eitt orð til þess að okkur yrði leyft að kom-
ast áfram, enginn þorði að mótœæla og þó höfðu þeir aðeins beðíð
skipta við haua, Joað skal verða bæbi mér og skiptavínum mínum
Jónsson.
131
eptir því að hann gæfi þeiro bendingu til að ráðast
okkar".
„En hann gaf aldrei þá bendingu!“ sagði Eugenie.
Arthur leit aptur alvarlega til hennar. „Nei, ekki í dag! Hann
má sjálfur bezt vita hvað hetír aptrað honum. En hann getur gjort
það á morgun, eða hvenær sem fundum okkar aptur her saman; eg
er fullkomlega við því búinn“.
J>egar þau voru komin út úr skóginiim, hleyptu þaa hestunum
á sprett og voru eptir fjórðung stundar komin að grashjallanum
fyrir neðan hpllina. Arthur stökk af baki - allar hreyfingar hans
voru nú mikln ipsklegri en áður. Hann rétti hendina fram íil þess
að hjálpa kouu sinni af baki, hún var ennþá náföl; var ekki laust
við ai hún titraði er hann tók ntanum hana og hún titraði enn
meir, af því hann hélt lengur utanum hana en annar3 var vandi
hans, er ham hjálpaði henni af baki.
„Hefirðu verið hrædd?“ spurði hann, um leið og hann bauð henui
að leiða hana upp að böllinni.
Eugenie svaraði ekki. Hún hafði reyndar verið dauðhrædd; en
hún vildi ekki láta mann smn álíta sig huglausa og því síður vildi
hún láta hann vita að hún hefði verið hrædd hans vegna, en hann
hafði víst samt grnn um að svo væri.
„Hefirðn verið brædd, Eugenie?“ sagði hann aptur. Málrómurinn
var bliðlegur og hann þrýsti handlegg hennar fast að brjósti sér.
Hún leit upp til hans og sá leiptrinu bregða fyrir i augum hans,
skærar en nokkru sinni tyr og hann laut ofanað henni tii þess að
heyra sem hezt svar hennar.
„Arthur, eg —“
„Windeg barón er kominn hingað fyrir hálfri klukkustund síðan
og elzti sonur hans með honum!“ þjónn einn flutti þessi tíðindi.
Hann hafði varla sleppt orðinu fyr en ungi baróninn, er víst hafði
séð hjóniu koma, kom þjótandi niður riðið til að heilsa systur sinni,
er hann ekki hafði séð síðan hún giptist.
„Ourt, ert það þú!“ sagði Engenie. Henni biá næstum ónota-
lega við komn fpður síns og bröðnr, er hún áðar hafði þráð svo
mjog. Arthur hafði sleppt hönd bennar óðara en nafn Wíndegs var