Austri - 01.12.1906, Blaðsíða 4

NR. 43
AUSTEI
164
Sjóíöt
frá Hanseu & Co
Fnðriksstað í Noregi.
Yerksmið.ja pessi brann í fyrra-
e rnar en er ná byggð upp aptur og
&d 0Ílu leyti útbúin ept.ir hinum nýj-
nstu og fullkomnustu ameríslcu verk-
smiðjum.
Verksmiðjan getur par af leiðandi
ábyrgst að búa eiaungis íil hina á-
gætustu vöru.
Biðjið pv; kaupmantiinn yðar um
sjóf'öt frá Hausen & Co. í Friðriks
stað.
A 'alumboðssali til Daumerkur og Fær
®3 Ja •
Lauritz Jensen
Enghaveplads II.
Kjobenhavn Y.
Biðjið kaupmanninn yðar um
DRACHMANN
*imrnwn ÉÍi ASTROS í

II : D CIGARETTEN 1
Ti p T 0 P
Oi' hinar aðrar alpekktu vindlategundir
vorar Cigaret.turog reyktö-
bak, pá gefið pér ætíð verið viss
nm að fá hinar beztu og vönduðustu
vörur.
Hús mjog vel vandað aðeins 4 ára gamalt 11+10 al er til söiu á bezta
stað í bænum. Stór lóð fylgir, — Lysthafendur snúi sér til undirritaðs,
sem gefur allar nánari upplýsingar og semur um kanpin.
Seyðisfirði, 28i nóvemb. 1906.
Arni Stefánsson
trésmiðar.
„Kvennablaðið“
Eft'ir tilmælura útgefa.nda afgreiði
eg blaðið til Dýrra kaupenda efeinhv.
óskar. Annars befir pað göðan af-
greiðslumann á Dldanni sem óefað
afgreiðir pað jafnt nýjum sem eldri
kaupendum.
Pétur Jóhannsson,
á Búðareyri.
Pokanælur,
(Snurpenoter)
reknet
og öll önnur veiðarfæri
fást h.já:
Fiskinetaverksmiðjunni „D an mark“
Helsingðr.
Jóhannes Svei usson
úrsmiður á Búðareyri,
selur vönduð
Dr og Klukkur.
KARL PETERSEN & Co.
Kaupmannahöfr..
Chr. Augustinus
nmnntöbak, neftóbak og reyktóbak
fæst alstaðar hjá kaupmönnum.
Kaupið Austr a.
134
hann leit hvorkí til hægri né vinstri, og er hann gekk út á brúna
hjá húsi verkstjórans tók hann ekki eptir pví að ang stúlka kom h
mót' honum; varð hún að stökkva til hliðar til pess pau rækjust ekki
á pá fyrst leit Wilberg upp og fór að myndast við að afsaka
sig.
„Fyrireefíð, frölien Melania! Eg sá yður ekki, eg var í svo
pungum hugsunum að eg leit ekki í kringum mig“.
Frpken Melania var dóttir yfirverkfræðingsins. Wilberg hafðj
opt komið heim til föður hennar, en hugur hans stefudi hærra en
svo að hann gæfi gaum að sextán vetra unglmgsstúlku, pö var hún.
prýðislagleg, bæði í vexti og andliti og het'ði falleg og fjörleg augu
Honum fannst engian skáldlegur blær yfir henni, og Melaniu hafði
heldur ekki litizt neitt vel á W’lberg. Hann reyndi nú samt að
bæta úr klanfaskap síaum með fáeinum kurteysum orðum.
„J>ér eruð að koma heim af skemmtigöngu, fröken Melanía.
Fóruð pér langt?“
„Nei, alls ekki: pahbi hefir bannaðmérað ganga langt að heím-
i! nu i ef il i við að eg fxri einonul út. Segið mér, herra
Wilberg, er nokkur hætta á ferðum með námumen nina okkar?“
„Hætta? Hvað eigið pér við?“ spurði Wilber g gætilega.
„Eg veit pað ekki, en pabbi er síundum svo alvörugefinn að eg
verð hrædd og óróleg. Hann hefir jafuvel talað um að senda mömmu
og mig inn til borgarianar".
Wilberg setti upp áhyggjusvip. „J>etta eru alvarlegir tímar,
frökeu Melauia, mjög alvarlegir! Mig furðar ekki á pví að faðir
yðar vilji vita konu sína og dóttur úr allri hættu, pó við karlmenn-
irnir verðum að berjast, meðan nokkar stendur uppi“.
„Meðan nokkur stendur uppi?“ sagði Melanía óttaslegin. „Guð
minn góður, auminginn hann pabbi minn!“
„Eg memti petta ekki bókstaflega," sagði Wiiberg til að friða
hana. „Lífi okkar er ennpí, eigi hætta búin; en ef til pess kæmi
pá er yfirverkfræðingurinn of gamall maður til að ganga í hardaga-
J>að verðum við ungu mennirnir að gjöra“.
„pér líka?“ spurði Melanía og leit tortryggaislega til hans.
„Auðvitað, frpken Melanía, fyrst og fremst eg!“
135
Wilherg lagði hpndina hátíðlega á brjóst sér, til að gefa orðum
sínum meiri áherzlu; allt í einu stökk hanö aptur á bak og flýtti
sér að komast af brúnni, Melania hraðaði sér á eptir hoaum. Hart-
mann stóð rétt fyrir aptan pau. Hanu hafði komið yfir brúua án
pess pau tækju eptir honum og fyrirlitaiagarbroi lék ua varir hans,
er hann sá hve hrædd pau voru.
„Rér purfið ekki að verða svona hræddur, herra Wilberg,“
sagði hann stillilega, „eg ætla ekki að gjöra yöur mein“.
Wilberg sá. að pað var hlægilegt að leggja pannig á flótta og
ósæmilegt fyrir hann sem fylgdarmauu og varudira ungu stúlkunnar.
Hann herti pví hugann og gekk fram fyrír Melaníu, sem var með
pndina i hálsinum af ótta og svaraði einarðlega.
„Eg trúi pví ekki um yður, Hartmana, að pér færuð að iáðast
á okkur hér á alfaravegi“.
„Hinir virðulegu umsjóuarmenn virðast pó ímyada sér eitthvað
pvílíkt," sagði Ulrich háðslega. ,+eir leggja allir á flótta undir
eins og peir koma auga á mig, rétt einsog eg ,væri st.'gamaðnr.
Herra Berkow einn hegðar sér öðruvísi“ rödd Hartmanns varð aptur
gremjuleg, einsog hann gæti ekki nefnd petta mavghataða nafn með
stilUngu. Hann einn býður mér bvrginn, og pað pó eg hafi alla
verkmennina með mér.“
„Herra Berkow og tignarfrúin eru líka pær eiau persónur hér
um slóðir, sem ekki gruna neitt -- —“ sagði Wílberg, ögætilega.
„Sem ekki gruna nejtt! Um hvað?“ spurði Uirich pungbúinn
og festi augun á Wilberg.
I að var eúki gott að vita hvort heldar Wilberg reiddist hæðn>*
is-orðum Ulrichs eða honum fannst sér aauðsyulegt að sýna Melaníu
lietjuskap sinn og hreysti — víst er um pað að hrun varð allt í
einu óstjórnlega reiður og svaraði hvatlega:
„Við flýjum yður ekui, Hartmann, vegna pess að pér æsið verk-
mennina upp á móti okkur og sjáið ura að sættir geti ekb komizt
á; en við sneiðum hjá yður af pví“, hann lækkaði röddiua sva
Melar.ía gat ekki heyrt hvað haaa sagði, „af pví reipm slitauðu
pegar pér voruð á leiðinni uppúr námunni með Berkow heituum —
nú vitið hversvegna allir sneiða sig hjá yður“.