Öldin - 03.11.1891, Side 3

Daginn eftir var alt þetta mál liljóð-
bært orðið um alla AVarsaw, og kafði
Lavater af öllu ina mestu svívirðing.
Og öllmn mönnum í Warsaw, káurn
og lágum og af öllum flokkum, kom
ásamt um það, að lofa drengskap Miss
Telesford’s. Það átti einmitt svo vel
við, að peningar hennar verðu nú
Hammerton velferðartjóni, eins og
kann kafði varið kana líftjóni. Trygð
Peltiers, hans dyggilega stjóipi á blað-
inu 0g prentsmiðjunui og óþreytandi
umkj'ggja fyrir sjúklingnum—um það
alt var líka talað. Honum kárust til
eyrna klýleg ummæli, og þessi fóstr-
jarðarlausi útlendingr, þessi maðr, sem
litla samblendni kafði kaft við alla
rnenn, þessi inaðr, sem hafði fyrirlit-
ið alla tízku, þar til slysför þessi kafði
komið lionum í kynningu við snyrti
og auðsæld—þessi maðr var nú í há-
vegum liafðr. Það vakti lijá konum
sjálfsmeðvitund um manngildi sitt;
kann var nú talinn með málsmetandi
mönnum og hvérs inaiins jafningi.
Hammerton var nú farið að batna
Og Miss Telesford kom nú sjaldnar
að vitja kans. Hann kafði frétt, kvað
hún hafði gert fyrir hann, og hann
reyndi að tjá henni þakklæti sitt; en
orðin vóru svo tóm. Og svo liafði
hún uiulir eins þaggað niðr í lionum.
„Það hefði verið mjög varmennsku-
legt af mér að láta yðr biða velferð-
ar-tjón, þegar mér var svo auðvelt að
koma í veg fyrir það. Nú getið þér
átt frjálst að stýra klaðinu yðar án
nokkurra ákrifa frá neinum . öðrum;
og ég óska yðr af heilum hug bezta
gengis. Verið þér nú sælir“.
Með þessum orðum kvaddi hún
hann og fór. Þegar liún kom fram
úr dyrunum, rnætti hún Peltier.
„S'yigið þér mér keim“, sagði hún
við kann. „Mig langar til að tala
við yðr“. i
Hann fylgdi lienni lieimleiðis, og
gengu þau Almenninginn undir elmi-
trjánum og fram kjá blettinum, þar
sem hún hafði ratað í lífsháskann
sunnudagskveldið sæla.
„Ég vildi minnast á lir. Hammer-
ton við yðr“, sagði mærin. „Hann
verðr nú orðinn svo góðr að viku
eða hálfum mánuði liðnum, að hann
fer aftr að koma á skrifstofúna, og
þá verðið þér að reyna að styrkja
hann. Hann er vel gefiim maðr, göfug
sál og alls góðs maklegr í lífinu.
Páið þér liann til að standa örugg-
ari gegn þessum mönnum, sem vilja
reyna að kafa ákrif á hann í sína
þágu. Látið þið Sboulstalib spegla
sjálfs kans sál, en ekki vera að reyna
að gera til hæfis öllum skoðunum í
bænum. Kennið konum að virða blað
sitt svo mikils, að hann láti það
aldrei segja nokkurt orð, sem hann
sjálfr mundi eigi vilja segja við vini
sína; því að við erum öll vinir hans“.
„Já“, sagði Peltíer, nærri spaugandi,
þrátt fyrir alyörubrag þann sem var
á Miss Telesford; „en á ég að vera
aleinn ráðanautr hans í öllu þessu?
Vill hann ekki hlýða á yðar tillögur?“
Það var óneitanlega unaðsfagr ástar-
svipr á andliti kennar, og það var
undarlegt — næsta undarlegt af konu,
sem var svo blátt áfram eins og hún
—livað hún forðaðist undarlega mikið
að líta framan í Peltier.
„Ég vil ekki ráðleggja lionum neitt“,
sagði kún. Og litlu síðar bætti liún
við, nok-kru ljósara: „Ég mun aldrei
eiga neinn rétt á að vera ráðgjafi lians.
En þér verðið að vera það, því að
hann er svo veikr—svo veikr fyrir?“
„Svo þcr segist aldrei munuð eiga
neinn rétt á að vera ráðgjafi kans“,
varð Peltier alveg ósjálfrátt að segja
í hálfum hljóðum; og hann var að
velta fyrir sér þessu svari hennar
þangað til þau komu að liliðinu fyrir
framan lieimili hennar.
„Góða nótt!“ sagði hún og rétti
honum hendina. „í öllu þessu máli
hafið þér sýnt að þér hatíð ágæta
hæfileika og eruð sannr heiðrsmaðr.
Það er mér mikil ánægja að kafa
kynzt yðr svo vel“.
Og svo kvarf hún alt í einu frá
honum. Orð hennar vóru einhvern
veginn svo hlý, að honum varð svar-
fátt; og nú var kann þarna alt í einu
kóminn á heimleiðina án þess kon-
um keíði orðið að vegi að koma fyrir
sig að svara nokkru orði. Eij honum
fanst alla heimleiðina eins og hann
vera gagntekinn af einhverju ókunnu
afli.
Hann kélt til skrifstofu Segulstals-
ins og kélt upp stigann eins og í
draumleiðslu. Gat hún liafa átt við
— nei, það var óhugsandi. Svo hátt
þorði hann ekki að liugsa. Hann lét
í pípuna sína og kveykti á spýtu;
en áðr en kann styngi munnstykkinu
upp í sig, hætti hann við og lagði
pípuna hægt fra sér. Hann gekk um
gólf í herberginu fulla klukkustund;
loks gekk hann að glugganum og leit
út yfir bæinn í kveld-kvrðinni. Bar-
átta hans við sjálfan sig var ekki ó-
karlmannleg. Nú var stjarna kans á
loft komin og virtist ekki standa fjær
en rétt svo, að hann gæti náð til henn-
ar. Átti hann að seilast eftir kenni?
Mundi fegrð kennar lifa það, ef hann
snerti við kenni?
„Ég er hennar ekki verðr“, mælti
kann að lokum; „en er nokkur henn-
ar verðr? Heífr ekki viðkynningin við
kana hafið mig kærra"?
Þverrandi tunglið lýsti lionum og
haustblómin onguðu að honum ilm
sínum, er hann gekk á vonum sínum
og staðnæmdist ekki fyrr en við liús-
dyr hennar. „Hún verðr að skera rír“,
sagði kann.
Þegar haiin kom út aftr, var tunglið
sezt. Þung og þétt vætuský, eftir-
stöðvar fyrirfarandi rigningar, liðu yfir
loftið í flotaim og skygðu af og til
á stjörnuruar; en þess á milli skein
í keíðríkt stjörnubjart loftið bak við
skýin.
Þaö vai ekkert herbergi nógu stórt
handa hauum jiá nött. Hann gekk
sig þreytían fram með ánni, og það
var komín dögun er liann kom keim
og lagðist í rekkju.
En aldrei kefir maðr sælli í hjarta
hallað Íöfði að svæfli, heldr en Peltier
þennan. morgun.
[Framh. frá 1. lils.]
fjár alls; er það nokkr úrlausn fyrir
bændf þar. Skip komið fyrir norðan
frá Ztillner að taka fé hjá pöntunarfé-
löguiium, en mun lítið sem ekkert kaupa
þar fram yfir; er og von á skipi king-
að fri honum eftir viku, í sömn erindum.
Á Blönduós þetta gefið fyrir sauða-
kjöt- m. m.: fyrir 40 pd. föll og þar yfir
10 4 pd., fyrir 32—10 pd. 14 a., ogfyrir
26—32 pd. 12 a.; fyrir mör 25 a. pd.,
og gærur 22 a.
— Heiðursgjafir úr styrktarsj Krist-
áns konungs IX. hefir landshöfðingi
veitt þ. á. þeim Brynjólfi Bjarnasyni í
Lngey og Einari Jónssyni í Garðhúsum
í Grindavík, Brynjólfi 180 kr. fyrir fram-
úrskarandi dugnað í jarðabótum og
húsabyggingum á leigujörð, svo og
sltipasmíðar (144 skip), en Einari 100
kr. fyrir framúrskarandi dugnað í jarða-
bótum, húsagerð og framkvæmdum er
að fiskiveiðum lúta í bygðarlagi han.s
— Settr amtmaðr i suðr- og vestramt-
itiu í gær af landshöfðingja yfirdómari
Kristján Jóosson.
— Við yfirrettinn er cand. jur. Páll
Einarsson 27. ágúst afráðgjafanum settr
málaflutningsmaðr frá 1. okt. í stað H.
Hafsteins landritara.
— SettR heraðslæknir í 13. læknis-
héraði 21. ágúst af landshöfðingja frá
1. sept. læknaskólakandídat Gísli Pétr-
son.
— Landssjóði ofvaxið áleit þingið í
sumar að leigja skip til strandferða hér
við land. En norskr kaupmaðr einn
á Austfjörðum, Otto Wathne, og ekki
auðugr nema í meðallagi, hefir gert
það ár eftir ár einsamall. Hann hefir
í þetta sinn leigt gufuskipið „Waagen“
árlangt, bæði til milliferða hjer innan-
lands og til Noregs, Færeyja og Skot-
lands,—styrklaust af almannafje. Hann
mundi ekki gera það ár eftir ár, efhann
hefði stórskaða af því. Þar að auki
kafði hann annað gufuskip á leigu í
sumar 2—3 mánuði.
Leyndardómriun er sá, að maður-
inn er óíslenzkur að áræði ogframtak-
semi.
Fimtan miljónum króna höfum vér
íslendingar haft efni á að verja til
munaðarvörukaupa á 10 árum. En
helmlngi lengri tíma, 20 ár, köfum vér
þurft til að draga saman fé til að brúa
eina á, og það ekki meira fje en 60,000
kr. — Þær eru berorðar stundum, töl-
urnar!
Eftir Þjóðólfi.
— Látinn 13. Sept. merkisbóndinn
Gísli Felixson á Stórhofi í Rangárvallas.
1 — Fenaðarverzlun á fæti verðr sár-
lítil í liaust á ísl. Cogkill kaupir í
hæsta lagi 1000 fjár í hvorri sýslunni
Húnav. og Skagafj. — Zöllner tekr að.
eins fé upp í skuldir og flytr út fj’rir
pöntunarfélög, en kaupir ekkert í ár.
Thordal kaupir ekkert.—Verð á kjöti
á norðríandi 12—16 au. pd., mör 18 au.
í Rvík kjöt 18—25 a. pd., mör 30 au.
— Gufuskipafjelaq Faxaflóa og
X’estfjarða. Á fundi 29. Sept. ákvað
fél. að kætta fyrirtækinu, og skila kverj-
um aftr því sem til var lagt. Þeirísl.
hér vestra, sem lagt kafa til fyrirtæk-
isins, mega því búast)viö peningum sín-
um endrsendum.
— Mikill heyskapr. Sig. Magnús-
son á Skúmstöðum (Rangv.s.) heyjaði
í sumar fulla 2500 liesta, og Þorvaldr
í Núpakoti (sömu sýslu) 2400 hesta
heys.
— Latinn 2. Oct. merkisbóndinn Jón
Þórðarson í Norðtungu (Mýras.)-
— Allmikill fiskr, segir „Þjóð.“ 9.
Okt., að sé fyrir, en gæftaleysi hamli
sjósókn. — Tíðarfar þá milt, en rign-
ingasamt og rosasamt þá um tíma.
FRÁ LÖNDUM VORUM.
— Séra Hans B. Thorgrimson (frá
EyrarbakkM), sem verið hefir fyrirfar-
andi prestr norsks sýnódusafnaðar í
Sioux Falls, kefir lagt niðr embætti
sitt. [„Amerika"].
— Mountaix, N. D., 24. Oct.: „Hveiti
og fóðrkorn (hafrar og bygg) eru hér
svo langt yfir það sem verið hefir
nokkru sinni áðr. Þótt þreskivélarnar
urgi og orgi frá dögun til dagsetrs, sér
varla högg á vatni, því að yfir alt,
sem auga rennir, .úir og grúir af stökk-
um og drílum. Þresking gekk seint
um tíma, nú ágætl. frá 13. þ. m. að
upp kirti. Lítil líkindi eru til að allir
fái þreskt áðr en frýs og snjóar“.
— ILallson, N. D., 30. Oct.: „Ekki
er það rétt, sem í Lögbergi stendr, að
allmargir landar liér muni fá 4—7000
bush. af hveiti; 4—6000 hefði verið
sönnu nær. Þá er það og rangt að Mr.
Indriði Sigurðsson, Mountain, muni hafa
mest hveiti landa kér, „allt að 7000
busli.“; liitt mun sannara, að Mr. I.
S. kafi liðug 6000 bushel, og að þótt
hann sé rétt-trúað guðsbarn, jiá hefir
drottni þóknazt að blessa vantrúar-
manninn Skafta Brynjólfsson, þing-
mann okkar, með nokkrum bush.
fram yfir Indriða. Ég get þess svona
þér og öðrum villutrúar-seggjum til
huggunar; það rignir enn þá jafnt
yfir rangláta og réttláta“.
— Viotoria, B. C., 19. Okt. „Þökk
fyrir Öldina. Hún er ekki svo smá
í reynd, sem hún sýnist í fyrsta
bragði; hún er ákaflega letrdrjúg.
Mér finst ég lítið fljótari að lesa
hana en „stóru" blöðin; en það kemr
nú kannske af því, að ég hleyp ekki
yfir neitt í henni. Allr er ytri frá-
gangr hennar eins og við var að bú-
ast frá yðar hendi, einhver sá bezti
sem ég hef séð á nokkru íslenzku
blaði“.
— Duluth, Minn., 20. okt.: „Hing-
að eru að smáberast pistlar frá Winni-
peg (frá.....) til að sýna fólkinu fram
á, hvað Öldin sé lítil, og spá henni
skammlífi. Um árangrinn skal ég
ekki segja, en fleiri kaupendr hygg
ég Öldin liafi nú fengið hér, eftir
því sem ég kefi heyrt, keldr en hokk-
urt annað íslenzkt blað. Ef henni
byrjaði kvergi ver að sínu leyti, von-
um við að kún geti átt fyrir sér að
stækka með aldri; þetta er ungviði
enn þá. Vegrinn til að hún geti stækk-
að er að hlynna að henni“.
— Þeir Bergvin Jónsson og Elis
Þorvaldsson í Seattle lcváðu vera að
„selja út“ verzlun sína og ætla hurt
úr hænum. Margir tteiri ísl. flýja
nú þaðan.
WINNIPEG.
— Níels Lambertsen andaðist hér
í hænum á föstudaginn 30. þ. m.
úr lungna-tæring. Hann var fæddr
í janúar 1859, kom í latínuskól-
ann 1873, tók þar hurtfararpróf
1879; sigldi til Khafnar háskóla
og las læknisfræði, en fór heim
aftr próflaus; gekk síðann á lækna-
skólann, cn varð að hætta við nám
þar og fara vestr hingað, áðr en
hann tæki próf; las hór og læknis-
fræði, en náði aldrei prófi. Hann
var gáfaðr maðr, völundr í höndun-
um, að sögn lækna hér náttúraðr
fyi’ir læknisfræði og allvel að sér
í þeirri grein. Stundaði hór lækn-
ingar jafnan, mest sóttr af löndum,
og- har minna úr hýtum fyrir en
hann verðskuldaði; hann var góð-
menni og vel látinn af öllum, sem
þektu hann. Hann var sonr Guð-
mundar heitins Lamhertsens, fyrr-
um kaupmanns í Eeykjavík.
— Umtalsefni Mr. Björns Pétrs-
sonar á sunnudaginn kemr (kl. 7
e. m.) verðr: Afleiðingar af Krist-
hugmyndinni.
— Fyrir vangá var í síðasta hl.
heimili Lindals-hjónanna misnefnt:
Hallson fyrir Mountain.
— I Virden, Man., varð elds-
voði mikill 28. f. m.; 25 hús brunnu;
tjónið metið yfir $50,000.
— Islendingr kom vestan frá
Seattle síðastliðna viku. Lætr mjög
illa af atvinnuleysinu þar.
— íslands-fréttir komu svo ó-
vænt í fyrra morgun, er talsvert var
sett af hlaðinu, að vór urðum að
fresta skólamálsframhaldinu til næsta
hlaðs.
— ÖLDIJSTNI hafa hingað til hæzt
yfir 80 kaupendr á hverri viku. ___
13. okt. sló hún rauðu stryki í Alma-
nakið; þann dag fókk hún 53 utan-
bæjar-kaupendr; aftr 27. Oct. fókk
hún 41 kaupanda (utanhæjar). —
Yér höfum því miðr eigi tíma til,
að skrifa öllum sórstaklega þakklæti
vort, sein vinna fyrir hlaðið. Yór
biðjum Öldinh að flytja þeim það.
En „geymt skal ekki vera gleymt“.
— Ghisholms-va&lm hafa vakið
hér í bæ meiri eftirtekt en nokkuð
annað. Dróg til þess margt, glæpir
þessir, sem betr fer, óheyrðir áðr hér