Öldin - 01.11.1894, Síða 27

ÖLDIN.
187
fi-ægðar lians og dey.ja sj'df í gleymsku.
Vesalings Emma!
Á þennan hátt komu aftur kunnug-
leikar með þeim Eeginu.
í fyrstu tók jungfrúin henni fálega og
all-lítt fanst hinni stórlátu furstadóttur um
spu,ua liennai', en smámsaman vakti liið
hógværa og hlíða fas Emmu velvild henn-
ar og hin eðlilega eftirþrá að skifta orðum
við einhvern fyrir utan veggi fangelsisins
gerði hana opinskáari. Lítið spunnu þær
að sönnu, en þ er ræddu saman eins og
húsfreyja og þerna væri, einkum þá dag-
ana þegar . Dóróþea beið innilokuð sakir
tungu sinnar, og nú kom Emmu í góðar
þarfir að hún á yngri árum hafði iært
nokkuð í þýzkri tungu. Hafði hún jafnan
gott lag á að iciða talið til konungsins;
hún var kvenna vitrust og leiddi því skjótt
grun í að Eegína geymdi minning kon-
ungsins í djúpum ástardraumi. Ilinsvegar
rendi Eegína hvergi grun í, hvað fyr hafði
drilið á daga Emmu; liugði hana svo spur-
ula sakir þeirrar venjulegu forvitni, sem
háleitir hlutir jafnan kveikja lijá ómentuðu
fólki. Oft fanst henni mikið um svör og
hugsunarhátt hinnar óhreyttu bóndadóttur,
svo að hana furðaði stórlega; virtist lienni
eittlivað það í henni búa, sem fult var mót-
sagna, svo hún spurði sjálfa sig, hvort
kona þessi mundi ekki vera njósnari, en
þó iðraði hana jafnskjött eftir að lienni
skyldi detta slíkt í liug. Þegar spuna-
konan leit til hennar sínum Ijósskæru,
mildu augum, bjó eitthvað það í þeim sem
hvíslaði að Eegínu og sagði: þessi stúlka
er enginn hræsnari.
Þannig sátu þær saman einn dag í
byrjun Desembermánaðar; hafði Dóróþea
þá ennþá .einu sinni verið lokuð inni fyrir
skámmaryrði við prestinn. Það var ber-
sýnilega margt ójafnt á komið með þessum
. tyeimur konum, sem örlögin höfðu saman
leitfc um langx vegu, og scm báðar liöfðu
huigann á sömu stöðvum. Önnur barnung,
frið,. stórliuga, hrafnsvört og hvöss á brá,
furstainna þótt fangi væri; hin miðaldra
kona, björt á brá, fögur og blíð, hæg og
hæversk, frjálsleg en þó miklu lítilsigldaiú.
fiegína var 17 ára en margur mundi liafa
ætlað hana tvítuga; Emma var hálffertug,
en svo æskixleg og saklaus á svip og í fasi,
að stundum mættu menn snöggvast, hafa
haldið, að hún væri ekki nema 17 ára.
Ilún hefði getað verið móðir Eegínu, og
þó mátti skoða hana, sem svo margt hafði
reynt, eins og barn við hlið hinnar bráð-
þroskuðu suðrænu mcyjar, sem hjá henni
sat.
Jungfrúin hafði spunníð um stund og
og aftur og aftur slitið fyrir sér þráðinn.
líún skaut nú rokknum frá sér, gröm og
óþolinmóð og tók til sauma sinna. Þetta
hafði einatt áður komið fyrir og kenslukon-
an var því alvön.
“Þetta er fögur mynd,” mælti Emma
og leit á silkidúkinn, “hvað á hún að
þýða ?”
“Sankta Maria, heilaga guðs móður,”
svaraði Eegína, og gerði krossmark, eins
og vandi hennar var í hvert sinn sem hún
nefndi nafh Maríu mey'jar.
“Og til hvers á að hafa það ?” spurði
liin aftur í einfeldni.
Eegína leit við henni og tortrygni
flaug henni aftur í hug, en hvarf þó óðara
aftur. “Eg sauma stríðsmerki liinnar liei-
lögu trúar handa Þýzkalandi,” svaraði liún
einarðlega. “Þegar það á siðan blaktir á
loffci skulu villumcnnirnir flýja fyrir reiði
guðs móður.”
“En þegar ég hugsa til guðs móður,”
svaraði Emma, “hugsa ég mér hana milda,
góða og friðsæla; ég ímynda mér liana eins
og móður, sem öll cr þar sem elska hennar
cr.”
“Guðs móðir er himnanna drotning,
hún vill stríða við hina óguðleguog leggja
þá að velli.”
“Þegar guðs móðir lcggur til bardaga
mun Gústaf konungur Aðólf ganga í móti
henni með boru höfði og óbrugðnu sverði,