Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 18

20
sannarlega höfum, til afskipta af frelsismálum Is-
lands, þá værum vjer orðnar jafnbornari íslensku
karlmönnunum en öll heimsins löggjöf og æðsta
jafnrjetti gæti gjört oss.
Enginn getur neitað því, að vjer konur, eig-
um sama rjett á að unna ættjörðunni eins og karl-
mennirnir. Höfum vjer ekki sjeð, »himininn heiðan
og bláan, óg hafið skínandi bjart«, eins og
þeir? Höfum vjer ekki lært kvæði skáldanna
um landið okkar, sem gáfu tilfinningum vorum
lit og mál? Voru það ekki forfeður vorir, sem
lifðu hjer? Höfum vjer ekki lifað hjer sjálfar í
hryggð og gleði og lifa þeir ekki hjer, semvjer
unnum ?
Og hverju eigum vjer að svara, þegar börn-
in, sem nú sitja á knjám mæðra sinna, eru orð-
in fullorðin og koma og spyrja oss, hvað vjer
gjorðum til þess að þeir mættu lifa í þessu
landi og neyta krapta sinna sem frjálsir menn.
Eigum vjer þá að segja að frelsi íslands snerti
okkur ekki og að vjer hirðum ekki að leggja
neitt á oss til þess að sjá því borgið — og að
þess vegna höfurn vjer ekki einu sinni reynt til
að skilja hvað fram fór? •—• Þá mundum vjer
sjá hvað vjer áttum að hafa gjört — en þá
mundi það vera orðið um seinan, hversu mikið
Sem vjer kynnum þá að vilja leggja í sölurnar. —-
Qg það er opt að menn þrá það sárast eptir á,