Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 21

23
Eg held sannarlega að fslenzkar konur mundu
vilja gjöra allt endurskoðunarmálinu til stuðn-
ings, ef þær einungis tryðu því að það gæti orð-
ið til góðs. Jeg þekki margar íslenzkar konur inni-
lega frjálslyndar og góðar, skynsamar og tilfinn-
ingasamar fyrir öllu sem rjett er; þær vantar ekk-
ert nema trúna, þær trúa því ekki að köllun þeirra
sje eins víðtæk eins og hún er og kraptar þeirra
eins f jölbreyttir eins og þeir eru. Menn vita eng-
in dæmi til þess að nokkur kvennmaður hafi
verið hreinhjartaðri, saklausari, bljúgari og barns-
legri í lund en „stúlkan frá Orleans", sem gekk
í herinn til að berjast fyrir frelsi þjóðarinnar og
frelsaði hana undan ánauðaroki erlendrar yfir-
drottnunarjþaðer einhverundursamlegasti viðburð-
urinn í allri mannkynssögunni. Það er krapta-
verk, sem stendur eins og sýnilegt tákn þess
valds, er stendur ofar því, sem vjer höfum lært
að skilja og kalla skynsamlegt, og sem stendur
í þjónustu þeirra sem trúa á sigur rjettlætis-
jns. Þessi eina kona hefur sýnt það betur en
nokkurt rit eða ræða getur gert, að það er
göfugt og fagurt, kvennmanni jafnt sem karl-
manni, að leggja allt sitt fram fyrir frelsi sinnar
eigin þjóðar. Og því skyldu konurnar á Islandi
einar álíta það »ókvennlegt« að vinna sitt, föð-
urlandinu til gagnsf Ef vjer íslenzku konurnar
findum nógu innilega köllun vora og skyld-
ur og mögulegleika hverrar einustu manneskju