Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Blaðsíða 48

50
ljósblossum. Það var heilnæmt og fagurt jóla-
veður.
Margir menn og konur urðu á vegi henn-
ar, allir voru glaðir og á flugi og ferð. Til bak-
arans þurfti hún að koma og taka jólakökuna,
sem hún hafði pantað, en þar komst hún ekki
að fyrir ös fyr en seint og síðar meir. Krydd-
mangarann þurfti hún að finna og taka rauð-
vínsflösku, sem þær mæðgur voru vanar að
að gæða sjer á þetta kvöld, og svo voru jóla-
kertin í grenitrjeð eylitla, sem stóð í urtapotti
á borðinu, og svo—já — svo var engu gleymt.
„Gott kvöld mamma mín!“.
„Gott kvöld barnið mitt! En hvað þú
kemur snemma. Jeg bjóst ekki við þjer fyr en
eptir hálftíma". —
„Skrifstofustjórinn leyfði mjer að fara fyr
en vant er“.
Svo sagði hún mömmu sinni frá, hvað þau
hefðu talazt við, og það var því merkilegra sem
hann naumast yrti á nokkurn mann á skrifstof-
unni.
Dóttirin sagði frá á meðan hún var að ná
hattinum af sjer, og gamla konan hlýddi á. —
»Veiztu hvað mjer dettur í hug Nanna?«
Það vissi hún ekki.
»Þú hefðir átt að bjóða honum að koma
til okkar í kvöld«.
»Það finnst mjer ógjörningur«.