Framsókn - 01.02.1896, Blaðsíða 2
NK. 2
F R A M S Ó K X.
6
i triðin, en jeg vona að hú komir ineð þínar gt'>ðu til-
lögnr og sKÝrir efnið lwtip*. Og jeg vil við t;eki-
f.eri gjöra íiákvrennui grein fyrir J>\ í. hvernig jeg á-
lit að fyrirkoimilag a-tti að vera 4 svona akóla.
Reykjavik 2. nóv. 1895.
Olufia Jöhaunsnlvttir
* *
*
Hinn heiðrrtðí greijiarhöfumlur er sannailega alltof
Jaingorður itm kvemiaskólana, og brennnr ]>að við Iijá
♦íeiriim, pó undarlegt sje, pareð öllnm retti að vera
pað Ijóst. að kvennaskólarnir hafa ffjört nij'óff mikið
ffOffn. pað veit og finmir gamla fölkiðbezt, sem eldra
er en allir lamlsvins kvennaskólar,
En pað er víst, að mjög ;eskilegt væri að koma
upp slikum skóla, er höf. talar um, pvi ekki er konum
siður nauðsyn á að la'ra allt er að góðirm finnaði
fýtur, en körhitii. Vreri pað ekkí nema fjöður af fati
alpingis að leggja út nokkrar púsundír króna til stofn-
tn.ar liúnaðarskóla handa kvennfólkinu.
J>að vieri og víssulega sanngjarnt og rjettlátt að
konur fengi rinn aHsherjar litnaðarslöla fyrír sig,
parsern karlmenn nú hafa aðgang að Jjónim búnaðar-
skólnm. Má ætla að slikur skóli yrði vcl sóttur og
gæti prifizt, og pað pó einn kvennaskóli par að auki
væri i liverjum fjórðungi landsins.
Hvað anstíirzka kvennaskólunn suevtir, pá er mál
pað nú i góðum Iiöndum lijá framkvæmdarnefndinni,
sem skipuð er vitnim og völdum möununi, er óhætt
má treysta.
Vjer viljum geta pess hjer, að Framsókn hafa
horizt prjár ritgjörðir , er allar stefna i sömu átt
sem 3ii, er Irjer birtist, Eru pær allar ntaðar af ungum
konum, sem hafa míkinn áhuga á búnaðarskólamálínu.
J>að er lieppilegt, að binn heiðraði greinarhöfnnd-
ur er svo vcl settur, rjett við hliðina á alpingi’, og pvi
meiri von til að vel gangi að koina máli pessu á
framfæri. Inn á næsta alping ætti pað að koniast,
og væntum vjer svo góðs til höf. að liann fylgi málinu
til streitu, svo að pað geti náð sem greíðustum og
heztum úrslitum.
í’tgef.
Móðurlijíirtað. •
—0—
(Niðtnl.)
María sat lengi pegjandi. Hún liélt höndmium
fyrir andlitinu og grúfði sig niður. Ijoks stóð hún
upp og sagði með veikum málrómi: „Fyrirgefðu ákafa
minn. Ef Edvard sjálfur vill fara með pjer, pá skal
eg ekki aptra honum frá pví með einu orði“.
„Barnið getur ekki haft sjálfstæða skoðun," sagði
konsúlsfrúiu ópolinmóðlega.
„Jeg veit ekki, en jeg veit einungis pað, að með
pví eina skilyrði get jeg látið barnið mitt frá mjer“.
J>að var prifið rösklega i liniðina og henni skellt
upp og Edvard stökk inn og liljóp upp um hálsinn á
móður siiini og sagði heuni siuarmiklu frjetti: „Fyrst-
nr i bekknum! Húrral*
„Elsku drengurino miim!“ María faðmaði son
sinn innilega að sfer. Ætli hann mundi vilja lijálpa
henni í hennar punga striði? Mátti hún treysta
lionum?
„Heílsaðu Mattliildi frændkonu okkar. Edvard“.
sagði hún pnnglega og ýtti honum til konsulsfrúar-
innar,
„Komdu sæll, Eilvard litli! J>ú hefur vaxið ósköp-
in öll síðan jeg sá pig seina,st,“ sagði konsúlsfrúin
og virti Edvard fyrir sjer frá hvirfli til ilja. Hann
var vel vaxinn, fríður og svipfallegur. Hann mundi
verða sötin heimilisprfði hjá henní, er hún heíði fært
liann í dýr og fín föt.
„Edvard“, sagði Marfa aBarlega. „Mattliildur
frændkona okkar ætlar nð spyrja pig að einni spurn-
ingu. Taktyt nú vel eptir, livað hvm segjr.“
Edvard horfði undrandi á frændkonu sína,
Konsúlsfrúin varð háíf utanvið sig, er hún horfði í
pessi saklausu barnsaugu; en brátt náði hún sjer og
gat kom ð ovðnin að pví við Edvard, er hún hafði
áður talað um við móður hans. Nú lýsti hún öllu
miklu glæsilegar. Hún sagði honum frá allskonar
dýrmætu leikfangi, skrautleguin herbergjnm og dýrum
fötum og allri peirri dýrð, er hann a-tti í vændum.
Xú, Edvard“ sagði hún að endingu,“ viltu pá
ekki koma til frænda og frænku?“
„Mamma á pá að koma lika?“ spnrði Edvard
rólega.
„Nei, pú átt að verða sonur okkar“. Konsúls-
frúin fór nú að örvænta.
,,Xei, pakka pjer fyrir frænka. Jeg vil helzt
liafa mína eigin mömmu“ Drengurinn talaði petta
hiklaust og djarflega og vjek sjer siðan að móður
sinni og spurði:
„Mamma, vilt pú að jeg fari með frænkn?“
J>ó María hefði átt litið að leysa, liefði hiin ekki
getað svarað pessari spurningu játandi. „Xei'1 sagði
hún frá sjer numin af gleði yfir ást drengsins, en litlu
síðar bætti hún við með titrandi málrómi:
„Edvard, pekkirðu mismuniun á auðlegð og fá-
tækt?“
„Já, mamma.1*
„J>ú ert fátæknr og verðnr seinna að vinna og
leggja hart á pig eins og pú sást pabba pinn gjöra,
en pess parftu ekki, ef pú ferð raeð frrenku pinni.“
„En jeg æfla að vinna fyrir pig, mamma. J>að
sagði pubbi líka, að jeg ætti að gjura. Manstu ekki
eptir pví, mamma?“
Hvort liún raundi pað!
„J>akkaðu pá í'rænku pinni fyrir góðvild liennar,
Edvard!“
María sneri sjer snöggvast að konsúlsfrúnni o
sagði: ,,] ú hlýtur að skilja pað, Mattbildur, að jo
04 03