Framsókn - 01.04.1896, Blaðsíða 2

NR 4
14
PRAM8ÓKN
Moðal niargs, st m um cr að tala í Jessn máli, cr
að gæta jioss, að veljaunguni og óþroskuðum börnum
tinungis góðar og liollar bækur til lesturs, en forðast
að láta liggja fvrir Jjcim þau rit, er veikja trúna lijá
),cim og spilla siðferði ]»eirra. jní það er voðaleg
tilhugsun fyrir alia góða foreldra, að geta kennt hirðu-
leysi og hamlvömm um að hinar óspilltu barnasálir
í keinmist ] egar i æsku af lestri skaðtegra bóka. Svo
sem sá, er brennir sig, kann betur að forðast eldinn
á cptir, þannig er með mig í þessu efni. Svo skýrt
itæmi sem hjer skal sýnt, getur orðið öðrum til við-
vörunar,og því er jeg nú að íita þessar fáu linur.
Jeg á, tijerna að segja, dreng, seni er á áttunda
ári og er orðinn iluglesandi. Honum pykir mjög
gaman að bókum, og nærri um of, af ]>ví að hann er
svo ’ungur. Nú vill svo til, að jeg er einn af kaupend-
um hins nýja tímarits, Ehnreiöarinuar, og hafði núna
vm daginn, er jeg var að lesa bókina, skilið hana eptir
á-borðinu og gengið út. En pegar jeg kom inn aptur,
var drengurinn minn i óðaönn að lesa í henni. Mjer
varð hálf bilt við, pví jeg vissi af vantrúarkvæðunum
] ar. Hann tiafði tika liitt á kvæðíð: ,,A spífalannm“,
og spyr mig: „fví talar maðurinn, sein orkt heíir
visurnar, svona tjótt? Hann segir ,að kirkjvnnarhorn-
tfeinn sje helvítisbáhðj og svo er liann apturaðnefna
]>etta slæma orð?“
Mjer varð satt að segja í fvrstu svarafátt, en
börnin vilja jafnan fá einhverja úrlausn. Eg sagði
barninu pví, að maðurinn lijeldi vist, að enginn Guð
væri tii og að Jesús væri ekki Guðs 'sonur. Hann
tryði ekki, að helvítí væri til eða nokkur hegning
fyrir vond orð og ill verk. |>að mætti pví enginn
trúa pví sem liann segði, pví pað væri ósatt.
Barnið ijet sjer nægja petta. En illt er, aðgeta
ekki notað Eimreiðina, sem að ýmsu er gott rit, handa
unglingum til lesturs. Og atburður pessi sýnir, hversu
afarmikil ábyrgð hvílir á öllum rithöfundum.
j'eirra orð eru lesin af fleiri mönnum en þeir vita
i:m eða dettur i Lug, og áhrifin ná miklu lengra en
pá nokkuru sinni grunar. Elestum mönnum freniur
purfa peir pvi að liafa vakandi samvizku tfl að gæta
orða sinna.
Sje nokkur maður til, er eigi fær vonda samvizku
aí' að vita sig hafa spillt unguni barnasálum, hann er
vondur maður.
En vjer feður og rnieður, sem kaupum bækur
hánda sjálfum oss og börnum vorum, purfum ætíð að
gæta pæss, að vantrúarrit falli ekki í hendur óprosk-
aðra unglinga að þeim óviðbúnum. Bezt mun að láta
börnin sem minnst ná í þau, en af pví að slíkt getur
pó komið fyrir og svo liitt, að pegar pau eldast er
eigi trnnt að vaka yfir pví hvað pau lesa, pá cr nauð-
synlcgt að tala við pá um vantrúarmeniiina og vara
pau við orðum peirra og eptirdæmi, sem sjerhverju
öoru illu.
Menn purfa :ið vcrða sem fyrst svo fastir í trú
sinni og sjálfstæðir, :ið slikt verki ekki á pá. En
pegar unglingar hafa lesið eitthvað miður hollt fyrir
trú og siðferði, mun gott að láta pá lesa á eptir, orð
Jesú í guðspjöllunum, og sýna peim svo fram á muninn,
með pví að vekja athygli peirra á hinum háleitn og
guðlegu orðiiin endurlausnarans. AUir kristnir foreldrar
ættu fyrst og fremst að gæta barnanna somGuð Iietír
gefið peim og trúað þeim fvrir. Jeg get varla hugsað
mjer sárari sorg fyrir guðhrædda foreldra, en að vita
börn sin verða herfang hins voðalega guðleysis.
jJað er mikilsvert mál, að gæta unglínganna fyrir
vantrúnni, pví peir eiga að viðhalda Guðs kristni í
landiim á ókomnum tímum.
Munið pað feður og mæður, se-m elskið yðar trú
og börn yðar.
Jónas.
Heilræði.
Stattu fast, j;ó harma lirynji jel,
hjartans fnð Jiinn lát ei sorgir buga.
Bið [»ú Guð, hann hjálpar veiknm vel,
Yerk [)itt stunda svo með Ijettum huga.
Frú B. T.
——-----------------
Yerksmiðjuvefnaður
úr íslenzkri ull.
*
—o—
IT niörgum áttuin heyrist kvartað yfir p.ví. að
nú sie orðið mjög erfitt og na?r pví ómögulegt, að koma
upp þeim vaðmáium sem heimiliu parfnast. Er, því
miður, full ástæða til þessarar almcimu umkvörtunar.
]>ótt vjer pykjumst lifa nú á framfaratíma, pá nm-n
pví J»ó ekki verða neitað, að nú er minni ull uiínin
í lándiim en áður var. Muiidu margir því um kenna
að vinnandi fóikið sje færra en var. En aðaliega ætl-
um vjer að sú sje orsökin, að miima kapp sje lagt á
þessa grein vinnuimar mi cn áður, af cinstökuiíx
mönnum sem iif almenningi,
A Austfjörðum hafa, pvi einstakir meim nú uiu
nokkur ár sent ull til Noregs til að fá hana ujma
par í verksmiðjum. Er pað cinkuiu í verksmiðju
skammt ífá Stavanger, er kennd er við ,.Aalgaard“
og nú er orðin 20—30 ára göinul. Hefir möinmm
pótt pað gcfast vel yfir höfuð, vaðmálin vera
falleg og sterk óg ::ð miklum mun ódýrari
en vaðmál hjer unnin eru seld eða kosta hús-